De regels

Relaxed loop ik bij de bank naar binnen. Langs elke muur een haag van , tot het plafond, reikende planten. Verder om de meter een televisiescherm met dezelfde zender. Olympische spelen. What else. Acht keer de hockeyvrouwen. Met één scherm is dat natuurlijk niet te behappen. Zal wel aan mij liggen.
Na vijf minuten tevergeefs wachten bij de receptie roep ik keihard VOLLUUUUK!! Vijf banktrienen die in katzwijm voor de televisies alle Machtelds en Brechtjes uit het hockeywezen staan te bewonderen, schieten in de stress.
Een van hen sloft naar de receptie: ‘Kan ik u helpen?’
‘Zeker. Ik wil een spaarrekening openen voor mijn kleindochter.’
‘Mag ik haar sofinummer?’
Ik wacht. Op de clou. Want ze maakt een grap en dan heb je altijd een clou.’
‘Een sofinummer,’ herhaalt ze korzelig.
‘Geen grap. Geen clou. Bitttere ernst.

‘Mevrouw,‘ zucht ik. ‘Mijn kleindochter is gisteren geboren, thank you very much! Haar ene hand hangt, bij wijze van spreken, nog in de baarmoeder. Hoe bedoel je, sofinummer!’
‘Ja, sorry meneer, dat zijn de regels. Misprijzend gezicht. Eén oog gericht op één van de acht schermen. Ene PaumaN scoort. Banktrien juicht nog net niet. Maar het scheelt niet veel.
‘Goed. Sofinummer dus,’ haal ik haar weer uit de wereld van sticks, strafcorners en lange hockeybenen.
‘Eh ja, meneer. En behalve het sofinummer wil ik ook een bewijs uit het bevolkingsregister.’
Haar oog gaat weer naar een scherm.
‘Hebt u vandaag uw pilletje wel ingenomen?’ vraag ik beleefd.
‘De regels, meneer. Ik zei het al. Ik kan er ook niets aan doen.’
‘Denkt jij nou nooit, waar ben ik mee bezig hier? Denk jij nooit, welke krankzinnige geest waart hier rond in de directieburelen van deze bankmaffia? Ja hè? Stiekem denk je dat.’
‘Nee meneer, ik doe alleen mijn werk. En o ja, behalve het bewijs uit het bevolkingsregister wil ik ook identiteitsbewijzen van de ouders van het kind alsmede hun toestemming.’
Alsmede!

‘Mevrouw, ik wil alleen een bankrekening openen voor mijn kleindochter. Met een klein bedragje erop. Ik wil niet, en ik herhaal, IK WIL NIET uw kluis kraken. Ik probeer ook niet op andere sluwe wijze een paar miljoen van uw bank te ontfutselen. Een bankboekje. Met honderd euro erop. Dat is alles!’
‘Sorry, de regels meneer.’

Ene Pauman scoort weer Gejuich van alle schermen De banktrienen juichen hopsend mee. De banktrien die mij (niet) helpt, likt haar lippen. Twee ogen nu gericht op twee schermen. Tegelijk.
‘Ik koop wel een pop,’ zeg ik en loop weg.
Banktrien hoort het niet. Te druk met juichen. Staat in haar arbeidsvoorwaarden waarschijnlijk. De regels…