De rollatorbrigade

In deze wereld waarin je toch vooral bang moet zijn voor plotseling toeslaande verkrachters, moordenaars en overvallers, vrees ik nog het meest voor de snel oprukkende rollatorbrigade. Eén lid in het wild is niet eens zo’n ramp, maar het idee dat er met de vergrijzing steeds meer bijkomen, doet me af en toe naar adem snakken.
Voor de duidelijkheid: ik heb het niet over alle ouderen, zelfs niet over alle rollatorrijders. Ik heb het over de ongeorganiseerde misdaad van de rollatorbrigade. Over vrouwen, want rollatormannen worden niet toegelaten, die op de een of andere manier aan hun rollator het recht ontlenen om de maatschappij te terroriseren.

De supermarkt zien ze als hun territorium en dat laten ze weten ook. Ze duiken vol vaart op uit een rij, waardoor je, als je niet heel atletisch bent, bovenop hun karretje belandt. Waarna ze, als ze dan eindelijk na een spoor van vernieling de kassa bereiken, hun macht gebruiken om de boel zolang mogelijk op te houden. Want zij hebben ook rechten. En als ze ook maar het vermoeden hebben dat je daar aan twijfelt, laten ze je dat weten ook.

Op hun gemak deponeren ze vanaf de band hun boodschapjes in het rollatormandje, waarna ze doodkalm op zoek gaan naar hun portemonnee. Onder de boodschappen, op de bodem van het mandje. Een kwartiertje later hebben ze de 13,50 aan kleingeld uitgeteld en snauwen ze de caissière toe dat ze het niet na hoeft te tellen omdat zij vroeger nog wél leerden rekenen.
Het engste is dat ze met de week brutaler worden. Zo begaf gisteren de kassa van de buurrij het, ik stond nog maar net in de rij dus liet netjes de mensen voor die al langer stonden te wachten dan ik. Een lid van de rollatorbrigade bleef op een wonderbaarlijke herrijzenis wachten van de andere kassa. Toen een medewerkster duidelijk maakte dat dit dezelfde dag niet meer zou gebeuren, stormde ze met haar tot shovel verbouwde rollator op me af en snauwde ‘ik was eerder dan jij’ en stootbumperde zichzelf voor me in de rij.

Ik was zo verbouwereerd over haar onbeschofte gedrag dat ik niet eens meteen kon reageren. Wel golfde er een stoot adrenaline door me heen waar je een olifant nog mee in beweging krijgt. Ik zag voor me hoe ik haar met mijn winkelwagen omver zou gooien door keihard tegen haar nukkige, beetje ingezakte enkels te rijden en ik vervolgens een voor een mijn biologische aardappeltjes door haar strot zou duwen totdat de puree uit haar neusgaten kwam.
Hoe komt zo’n mens op het idee zo lomp te zijn? Omdat ze van de generatie is die om die ene gehaktbal moest vechten en die zo snel mogelijk zonder kauwen door moest slikken voordat een van haar zes broers hem uit haar mond weggraaide? Nou dan heb ik gisteren toch mooi een stukje armoedige jeugd gecompenseerd. Ze mocht die hele zak aardappelen hebben, zomaar gratis, gepureerd en wel.

En de rest van de rollatorbrigade in mijn supermarkt kan voorlopig ook beter even op haar hoede blijven. Met nog die ouderwets gedegen lagere school opleiding zullen ze de uitdrukking oog om oog, tand om tand best begrijpen.