De sleuteldrager

Ik weet niet beter dan dit. Dat ogen dienen om te zien en dat benen fungeren om me mee voort te bewegen. Dat de sleuteldrager de macht heeft om een voordeur te openen en dat de dakloze gedoemd is om op straat te leven. Ik heb een sleutel en ik heb een kartonnen doos. Maar mijn sleutel ben ik kwijt en mijn kartonnen doos is gevuld met smurrie en troep. Op de tast blijf ik zoeken totdat ik mijn sleutel heb gevonden, maar waar ik ook zoek, het is nergens te vinden. Niet onder het kussen van de bank. Niet in de zakken van mijn jas, zelfs niet in de lades van de kast. Ik besluit mijn broekzakken te legen en er valt iets op de vloer: het zijn mijn ogen, weggestopt tussen losgeld, kauwgom en een gebroken sigaret.

Met een schedelboor maak ik een gat in mijn achterhoofd. Ik verwijder het kleverige kauwgom en het tabak dat zich voor mijn pupillen heeft geplaatst. En mijn denkbeeldige derde oog vervang ik voor mijn rechteroogbol. Twee ogen moeten genoeg zijn om een sleutel te vinden. Mijn derde oog besluit ik vooralsnog te vergeten.

Na enig denkwerk kom ik terecht bij mijn kartonnen doos. De doos waarin ik mijn herinneringen heb verborgen. Zorgvuldig bekijk ik de vele momenten die ik in al die jaren heb opgeslagen. Er is zoveel dat ik al tijden vergeten dacht te zijn. Onder lagen vol stof vind ik de film van mijn verleden en zwart-witte foto’s krijgen langzaam weer kleur.

Plotseling voel ik een stekende pijn in mijn achterhoofd. Het is mijn denkbeeldige derde oog, mijn intuïtie die er om smeekt om zich weer kenbaar te maken. Ik besluit mijn rechteroog terug te plaatsen op de plek waar het thuishoort. Het gat in mijn achterhoofd dicht ik met wat resten kauwgom en ontdaan van onderdrukking, neemt mijn derde oog weer waar.

Nadat ik mijn kartonnen doos volledig geleegd heb en alles in de juiste volgorde heb gerangschikt, ontdaan van ieder stofje en ontdaan van al het zwerfafval, besluit ik mezelf uitgeput ten ruste te leggen. Leunend tegen mijn kartonnen doos sluit ik mijn ogen en de zon verdwijnt achter een inktzwarte wolk.

Plotseling hoor ik het geluid van een bel. Ik sta op, in verwarring, en werktuiglijk open ik de deur waar ik al die tijd tegenaan blijk te hebben gelegen. Voor me staat een oude man met lang haar en een verweerd gezicht. Onder zijn arm draagt hij een opgevouwen, grote kartonnen doos. Ik stap terug en staar hem aan, in totale verbijstering. Maar dan opent hij zijn hand en vraagt mij om te kijken. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik sluit hem in mijn armen.