De sloerie en de magiër: deel 1

Duisternis. Het was rond middernacht in het grote eekhoornrijk. De eerste nachtdieren begonnen gestaag hun opmars te maken. Het geritsel stelde mij gerust. Buiten het feit dat het betekende dat er geen sloeries in de buurt waren, herinnerde het mij ook aan de tijd dat ik nachten lang filosofeerde met koning Squirl. Samen met de heerser van het eekhoornrijk spendeerden we uren aan het optimaliseren van de eikelroute, het boombikkelkeverprobleem en de geboorteexplosie. Mijn magie kwam goed van pas als een paar geile eekhoorntjes het weer eens op hun heupen hadden. Het volume van hun liefdesspel verraadde keer op keer hun positie. ‘Eek, eek..EEK!’ galmde het door het bos. Een energiestraal uit mijn staf en de dames eekhoorn gingen zich spontaan met andere eikels bezighouden. Wat hebben we gelachen over de verbaasde en de daarna onmiskenbaar boze koppie’s van de gedupeerde eekhoornmannetjes.
Dat was nu al meer dan twee jaar geleden. Sinds de grote sloerie het eekhoornvolk vervloekte zijn er geen jongen meer geworpen.

Ik liep verder het bos in. Een niet-magiër zou het niet in zijn hoofd halen om op dit uur zich zo ver van het dorp te verwijderen, maar ik was een magiër met een missie en zou niet rusten eer ik mijn doel bereikt had. Na nog een paar kilometer door dicht kreupelhout, door beekjes en langs dennenbomen gelopen te hebben, zag ik in de verte een mysterieus pulserend licht. ‘Ik ben op de goede weg.’ Afgelopen winter bedankte misschien wel het oudste wezen van dit bos, Tom, mij met zijn nieuwste uitvinding.
Ik had hem gered uit de gelakte nagels van een dienaar van de grote sloerie.
Het was een kunstig gemaakt doosje dat je de weg kon wijzen. Het was gemaakt van prachtig hout en rijkelijk versierd met houtsnijwerk. Sindsdien heb ik het altijd in mijn mantel gehouden. Aan de binnenkant van het doosje had Tom de volgende inscriptie gekerfd: “Gij vriend van verre reizen, zeg twee keer mijn naam, en ik zal je wijzen.”

Het bleek een nuttig geschenk. Terwijl het licht langzaam dichterbij kwam, bereidde ik mij voor. Ik controleerde nogmaals mijn aantekeningen en begon mijzelf af te vragen of dit niet de zoveelste illusie zou zijn. Het zou niet de eerste keer zijn. De grote sloerie is dan wel puur slecht, zelfs waanzinnig te noemen, maar dom is zeker niet. De afgelopen jaren had ze mij keer op keer ontlopen door haar opgeroepen illusies en door gebruik te maken van haar twee grootste talenten: mis- en verleiding. Ik moest en zou haar doden. Ik moest een einde maken aan haar verschrikkelijke vloek! Sinds dat moment is er geen eekhoornman meer geweest die de daad naar behoren heeft kunnen volbrengen. Een donkere sluier van ontmoediging en wanhoop hangt sindsdien over het eekhoornimperium. Gelukkig is er hoop. De grote sloerie bezit een krachtige talisman. Deze talisman, samen met mijn ontwikkelde bezwering zou krachtig genoeg moeten zijn om deze vloek voor eens en altijd op te heffen. De naam van deze talisman wekt ontzag op bij elke eekhoorn. Ze noemen hem: de harde eikel.
Ik was bang. Misschien minder dan een gewone sterveling, maar dit zou niet makkelijk worden. Ik haalde een keer diep adem, vermande mijzelf en liep richting het licht…