De terreur van het pak

“Kleren maken de man”! Best tragisch eigenlijk. Datgene wat daarvoor het eerst in aanmerking komt, het mannelijk lichaam, voldoet kennelijk niet aan de eisen die daaraan gesteld worden. Eerlijk gezegd klopt dat wel een beetje. Gedurende het eerste deel van het leven van veel mannen is dat lijf misschien nog wel toonbaar maar op een gegeven moment begint de welvaart zijn tol te eisen in de vorm van overtollige kilo’s en verslappende spieren. Op een kwade dag is er geen keuze meer. Vanaf die dag geldt: “Kleren maken de man” Vrouwen hebben met hetzelfde probleem te maken maar je hoort nooit: “kleren maken de vrouw”. Hun strategie is “redden wat er te redden valt” Ook zij zetten kleding in maar niet om het lijf te camoufleren maar om een zo groot mogelijk deel ervan toonbaar te houden. Alle denkbare kledingstukken worden ingezet om die lichaamsdelen die nog enigszins kunnen, te accentueren en de aandacht van andere delen af te leiden. Mannen hebben eigenlijk van jongs af aan weinig aandacht voor hun lichaam, kwestie van opvoeding. Oversized T shirts en slobbertruien die hun welvaartsbuiken uit zicht houden droegen ze ook al toen het nog niet nodig was. Op de groei zeg maar. Alsof een vrouw al voor ze zwanger is een positiejurk zou aantrekken. Maar met een T shirt maak je geen man. Die gebeurtenis valt ongeveer samen met een moment dat in veel mannenlevens komt. Het moment dat het T shirt plaats maakt voor de kroon op de ongelukkige schepping van de mannenmode: Het nog altijd onuitroeibare pak.

Je lijf strak krijgen of houden is een heel gedoe, maar waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Met instant strak uit een pakje. Ofwel strak in het pak. Een pak is strak van zichzelf. Al is het dan nep, je ziet er zonder moeite in ieder geval weer een beetje toonbaar uit. Dat maakt het pak populair van verzekeringsagent tot politicus, sportbobo tot portier van een nachtclub en weerman tot topcrimineel. Het heeft wel een nadeel. Dat pak moet soms uit en dan komt de ellende dubbel zo hard aan. Het is als de fles met het dure etiket om een zeldzame oude wijn. De kurk moet er op blijven want wat er onder zit zou wel eens dik kunnen tegenvallen. Het pak, het woord zegt het eigenlijk al, is net als die wijnfles met het dure etiket, een verpakking. Een pak is, zoals een fles, een zak, een baal, een doos of een kist bedoeld om de inhoud veilig en vaak onherkenbaar in te verpakken. Als je ergens een pak ziet is het nog maar afwachten of het om een knaapje, een etalagepop of de schouders van een man hangt. Als het pak uit zichzelf gaat bewegen of gaat praten, dan pas weet je dat het waarschijnlijk een man herbergt.

“En maatpakken dan?” zou een slimmerik kunnen opmerken. Die zijn op het lijf gesneden en dan kan je ze niet meer vergelijken met een zak of een doos? De allerbeste maatpakken zijn “cut to the bone”. Maar juist een man wiens fysiek zo’n pak kan hebben, heeft het niet nodig. Voor een vent met een goed lijf geldt niet: “kleren maken de man”. Hij is al een man en hij zou alles aan kunnen trekken. Maar datgene waar vrouwen over klagen is harde realiteit voor mannen. Ze hebben niets behoorlijks om aan te trekken. Vrouwen kunnen in oneindig veel winkeltjes kiezen uit een zee van leuke kleren. Mannen kunnen kiezen uit een jeans en zo’n vormeloos shirt en, als het wat sjieker moet, dat vermaledijde pak. Zo blijft de terreur van het pak de trieste wereld van de mannenmode teisteren en de vooruitgang tegenhouden.