De trein is zo gek nog niet of……..

Ik ben gek op treinen. Treinen groot, treinen klein, elektrisch, diesel en op stoom. Als het maar over rails gaat. Zelfs een tram vind ik geweldig. Pas had ik weer de onbedwingbare dwang om weg te moeten.
Dat heb ik soms. Dan moet ik even weg. Gewoon even niemand in mijn uppie zijn. De trein pakken is dan lekker uit het raam kijken en anoniem zijn. Fijn naar rare mensen gluren en genieten maar. Al die gehaaste mensen en zelf geen haast hebben. Heerlijk. Gesprekken afluisteren van mensen die je toch nooit meer ziet. Je heerlijk ergeren aan neuspeuteraars.

Maar goed ik had die dwangmatige reisneiging weer en ik begaf me per tram naar het Centraal Station om een kaartje naar Parijs en verder te kopen.
In het Centraal Station bleek het NS Internationale kantoor niet meer in het hoekje te zitten. Wel kon je daar kaartjes kopen door heel de Benelux. Er waren 5 loketten open. Voor ieder loket stonden ruim 30 mensen in de rij. Mijn reislust nam af. Maar dapper als ik ben wachtte ik mijn beurt af. 40 minuten later zij de juffrouw: “Meneer voor Parijs en verder moet u bij NS internationaal kopen die zitten tegenwoordig op spoor 4.”
Ik droop af. Denkend het kan internationaal nooit zo druk zijn als bij het nationale loket. Iedereen besteld natuurlijk via een reisbureau of Internet zijn treinbestemming.
Niets was echter minder waar. Op spoor 4 trof ik een massa gedesillusioneerde mensen aan waar je een compleet krankzinnige gesticht mee had kunnen vullen. Ik trok een volgnummertje het was nummer 331. Het digitaal bestuurde systeem gaf aan dat nummer 211 zich bij loket 2 kon melden.
Ik mopperde tegen een meneer naast me. Hij verzuchte “als u uit Rotterdam komt valt het wel mee. Ik kom uit Zwolle en wacht al meer als twee uur op mijn beurt.” Ik ben naar huis gegaan, heb mijn koffer gepakt, ook heb ik nog lekker staan douchen waarna ik me, met koffer, per bus begaf naar het station. Daar kwam ik weer op spoor 4 aan en zag dat boven loket 6 het bordje met 311 oplichtte. Na nog een uur gewacht te hebben was ik aan de beurt. Ik nam een retourtje naar Parijs en een stukje verder. Het eerste deel van mijn reis was met de luxe Thalys hoge snelheidstrein, reserveren was verplicht. Iets te laat gleed het rode met zilver geaccentueerde monster het station binnen. Ik had zowel voor de heen als terugreis een plaatsje bij het raam.
Ik zocht de voor mij gereserveerde stoel op. Er zat al iemand op die sliep. Nou ja dan maar niet bij het raam. God-o-God wat weinig beenruimte. Allen armleuningen versleten tot op het canvas en het tapijt tot op de draad versleten. Wat een armoe voor veel geld. Tot Brussel sukkelde de trein in een gezapig tempo voort en daarna ging het sneller. Het uitzicht uit het raam was een adembenemend schouwspel van geluidswering die op hoge snelheid mij een tunnel syndroom deed oplopen.
En gedurende de gehele reis liepen er mensen door het gangpad naar de barwagon. Doordat de trein super smal van opzet is botste nagenoeg iedereen tegen mijn te krappe stoeltje aan. De deur achter mij naar de Barwagon siste 60 keer per uur luidruchtig open en dicht achter mijn rug hoorde ik stampend het toilet zich leegzuigen. De man naast me begon met zijn gsm te bellen en schreeuwde zo hard dat ik hem heb gevraagd of ik zijn beltegoed voor hem kon opwaarderen zodat hij een echte verbinding tot stand zou kunnen brengen.
Op de terugweg zat ik we bij het raam, nou ja bij een raamspijl ter grote van mijn stoel. Niet dat dit hinderde want de geluidswal had ik al gezien. Verder zaten er 16 schreeuwende Noordafrikaans/Belgische schoolkinderen in mijn coupé.
Ik kan alleen maar zeggen:
“De Thalystrein nooit en nooit meer want kijk daar word ik nou effe niet goed van.”

👿 👿