De tweebenige slak

Vorige maand moest ik voor een schouderoperatie naar het ziekenhuis. Heerlijk een paar uur doezelen in narcose en daarna vertroeteld worden door nurses, wat wil een man nog meer. Helaas waren sommige nurses iets te… behulpzaam… Zusters zijn de meest sadistische, cynische, sarcastische mensen die ik ooit heb ontmoet. In mijn ogen zijn ze de afgezanten van Satan met een te vriendelijke, te vrolijke uitstraling. Met een lachend gezicht komen ze naar je toe en zeggen ze: “zo meneer, ben u er klaar voor? We gaan eerst even een klein spuitje in uw buik geven.” Waarbij ze vervolgens een levensgrote naald in mijn beertender plant. “En dan mag meneer deze operatierobe aantrekken en op het bed gaan liggen.” Ze duwt me een jurk in de handen met een luchtluik aan de achterkant. Ik trek de jurk aan, zwaai als een pianospeler mijn luchtluik omhoog en neem plaats op het bed. Ze rijden me naar de operatiekamer en de arts vraagt met opgewekte toon: “zo meneer, heeft u er een beetje zin in?” Ik mompel iets terug en hij gaat door met vragen stellen: “heeft meneer ergens last van of is meneer ergens allergisch voor?” Ik wijs naar het rode kaartje aan het voeteneinde van mijn bed waar mijn allergie uitgebreid op staat omschreven. “Nou meneer, zometeen gaan we u opereren. U krijgt als eerste een mooi kapje voor uw mond waardoor u in slaap valt voordat u tot 10 kan tellen. Daarna maak ik een mooie pingleuf in uw schouder maar dat zal later een mooi litteken worden haha!” Hij is nog niet begonnen met de operatie dus ik lach met hem mee en spreek de gevleugelde woorden ‘veni, vidi, visa’. Hij plaatst een kapje op mijn mond en ik begin snel tot 11 te tellen. Op het moment dat ik wil zeggen dat ik het gehaald heb zak ik weg in een diepe slaap.

Wanneer ik bijkom staat er een blonde zuster van in de twintig aan mijn bed en vraagt hoe het met mij gaat. Ik antwoord dat ik nog leef en vraag hoe het met haar gaat. Ze antwoordt dat het goed gaat omdat ze zo’n leuke patiënten heeft vandaag en ze geeft een knipoog. Ze gaat een lijst af met vragen die ik moet beantwoorden. Ze schrijft de antwoorden op behalve mijn telefoonnummer, die schrijft ze op een ander briefje. Met een lichtelijk ongemakkelijk gevoel vraag ik of de operatie gelukt is en ze knikt instemmend. Ze zegt dat ik maar even wat moet rusten en ze verlaat de kamer.

Een aantal minuten later komt een oudere zuster binnen en vraagt of ik misschien wat wil eten en wat voor pijnstillers ik wil. Ik zeg dat ik tegen buttpluggen ben maar ik wel honger heb. “Ah dus Joyce had gelijk, de leuke jongeman is ook nog eens een grapjas. Wat wilt u precies eten meneer?” Ik som een volledig 4-gangen-menu en ze vertelt me dat ze dat niet heeft maar wel soepstengels.

Riant liggend op mijn bed kijk ik wat tv, peuzel ik wat soepstengels en drink ik mijn thee. Heerlijke rust totdat Joyce weer langskwam om te slijmen. Het was net een slak met benen en ik vraag me af hoe ze zou reageren op zout. Nadat ze weggaat doezel ik weer in slaap. De volgende ochtend kwam moeders mij ophalen om naar huis te gaan. Thuis aangekomen las ik een smsje van Joyce, vragend of ik zin had eens iets samen te gaan eten. Ik denk dat ik binnenkort toch eens escargots ga voorstellen…