Harrie Onschuld is een gevoelig mannetje. Hij heeft moeite om zich te ontdoen van trauma’s, oud en nieuw, groot en klein. “Maak van je hart geen moordkuil,” drukt zijn vrouw hem vaak genoeg op het hart. “Laat het van je afglijden pap,” adviseert zijn dochter, maar dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Harrie weet het allemaal wel, maar ‘t zit hem in de aard van het beestje.

Vandaag bezoekt Harrie de kapel in zijn geboorteplaats. Op het bijbehorende kerkhof liggen zijn ouders en zijn jongere broer begraven. Een auto ongeluk is hen fataal geworden, een tijd geleden alweer. Op hun sterfdag steekt Harrie alle jaren een kaarsje aan, in de kapel. Dan, als Harrie weer buiten komt, kan hij zijn ogen niet geloven! Daar loopt Boris Platstengel voorbij. Harrie heeft een gruwelijke hekel aan Boris. Op school was hij een ware plaaggeest voor Harrie. Een pester, een gladneel van het zuiverste water. Harrie kon hem wel schieten. Toen, en nu nog steeds, realiseert hij zich. Zie daar die kwal, die knurft. En wat een patser is het geworden, in zijn pakkie van lichtblauw glanzende zijde. Kortom; voor Harrie is Boris met afstand de meest waardeloze zak aller tijden. Wegwezen hier, denkt Harrie … Shit, te laat! Platstengel kijkt Harrie recht in de ogen en herkent hem meteen. “Hey, Harrie Onschuld. Dat is toevallig, ouwe zaadschieter. Dat ik jou hier tref na al die jaren.” Harrie baalt als een stekker, maar groet zijn voormalige treiteraar met een ongemeend ‘goeiendag.’ “Zeg eens Harrie, nu ik jou zo zie, klopt het dat jouw dochter over twee maanden gaat trouwen met dat jong van Piet de Prater?” “Mwoh,” gromt Harrie. “Dan heb ik goed nieuws, bofkont. Ik heb een uitnodiging voor de receptie van jouw aanstaande schoonzoon en jouw dochter. Wij doen sinds kort zaken met elkaar, Piet en ik en hij nodigde mij gelijk uit. Is dat toevallig, of is dat toevallig?” Harrie bevriest. “Wat? Jij op de receptie van mijn dochter! Over mijn lijk! Daar wil ik jou niet zien!” Boris lacht hem straal uit. “Jongen, jongen, wat maak jij je toch druk! Je bent niets veranderd. Ik kan toch wel een kopje koffie komen drinken?” “Als jij op die receptie verschijnt, zorg ik dat het feest gelijk is afgelopen,” dreigt Harrie. Hij ontploft bijna. Boris schrikt van Harrie’s hevige uitbarsting. “Rustig aan maar man, dadelijk krijg je nog iets!” probeert Boris nog. Harrie duwt hem opzij en stampvoet weg, zijn oude klasgenoot verbouwereerd achterlatend.

De vrouw van Harrie heeft direct in de gaten dat er iets niet helemaal lekker zit bij haar man. Hij loopt een beetje te bokken, maar ze kent hem en probeert hem af te leiden: “Ans en John maken het goed in Egypte,” geeft ze aan, in een poging de impasse te doorbreken. Ans en John zijn de kinderen van Harrie en de twee zijn, met hun partners, op vakantie. Met z’n vieren naar Egypte. Dát zijn berichten, daar wordt Harrie weer een beetje rustig van. Voor even.

’s Nachts ligt Harrie te woelen en te malen in zijn bed. En dan; dan gaat bij hem de lamp uit. Een hartstilstand! Pas de volgende ochtend merkt zijn vrouw dat het goed fout is met Harrie. Ze belt voor de huisarts, maar het is al te laat. Magere Hein heeft zijn slag geslagen. Er moet van alles geregeld worden. Ans en John met hun partners, komen hals over kop van het vakantieadres in Egypte naar huis.

Harrie wordt begraven, op hetzelfde kerkhof als zijn ouders en zijn broer. “Ons pap kon zich soms zó druk maken. We hebben het er vaak genoeg over gehad,” memoreert zijn dochter in haar afscheidswoord. Het is druk in de kapel en na de dienst gaan ze naar het ouderlijk huis, voor een koffietafel met direct genodigden. Iemand zet de televisie aan, voor het journaal. Dat was bij Harrie vaste prik. Daar paste hij zijn agenda voor aan. Het nieuws opent gelijk met een luchtramp. Een vliegtuig is neergestort tijdens de vlucht van Egypte naar Nederland. “Bizar!” roept John, de zoon van Harrie. “In dat vliegtuig hadden wij gezeten, als ons pap nog had geleefd!” Verbijsterd kijken ze elkaar aan.

Categorieën: FictieVerhalen

Thomas Splinter

Verhalen zijn splinters uit mijn onderbewustzijn.

2 reacties

Nummer 22 · 22 juli 2019 op 09:00

Tsja… nog niet de tijd om te sterven.

Thomas Splinter · 24 juli 2019 op 09:10

Een bizarre droom, een bizar verhaal en weer een splinter uit mijn onderbewustzijn om zeep geholpen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder