De vleesmarkt genaamd datingsite.

Aangezien niets menselijks ook ondergetekende niet vreemd is, heb ik een tijd geleden besloten mij te begeven op de gestaag groeiende digitale markt der relatiezoekende genaamd datingsite. Als leek daarin moet je je eerst door een waar woud van aanbieders heenkappen om de voor jou meest geschikte site te ontwaren want, of je nu hetero, homo, bisexueel of liefhebber van de roodgelakte tjiep tjiep mus bent, voor iedere smaak of wansmaak zo u wil, is er wel een site te vinden. Ontdaan van mijn schroom en gevoed door een prettige nieuwsgierigheid was mijn zoekaktie naar het voor mij geschapen walhalla der hunkerende schoonheden sneller voldaan dan, gezien het aanbod, verwacht. Na de eerste formele invullingen van leeftijd, lengte, haarkleur, oogkleur en zo nog wat dingen waar een ondervrager van de cia zich niet voor zou schamen qua lengte en hoeveelheid, kwam het echte werk om de hoek kijken. Verzin een koptekst van minimaal 10 woorden om de aandacht te trekken en zodoende meer mensen naar je profiel te lokken was de opdracht, en geef daarna een zo uitgebreid mogelijke omschrijving van jezelf en wat je zoekt. Nou dat hebben ze geweten, de zinnen kwamen uit mijn spreekwoordelijke pen rollen met de snelheid van aanslagen uit de calculator van een overijverige belastingambtenaar, en zo ontspon zich voor mijn geestesoog het volgende in mijn ogen eerlijk, origineel en onderscheidend profiel.

Waarom zeggen de meeste mensen die dit invullen toch altijd dat ze niet op zoek zijn en dat hun leven zo prettig is? Ik ben wel op zoek naar die ene leuke lieve vrouw die een allesomvattende relatie wil hebben gebaseerd op wederzijds respect , liefde en vriendschap en die daar dan ook helemaal voor wil gaan. Dus waarom jezelf verschuilen achter teksten dat je zo’n leuk leven hebt etc terwijl je diep van binnen dat leven zo zou willen ruilen voor die ene persoon en het gevoel dat er iemand rondloopt die bij jou hoort en aan je denkt. Liever kwetsbaar en oprecht ,dan afstandelijk en onecht.

Ik zal niet iedere dag tegen je zeggen dat ik van je hou , maar de momenten dat ik het wel zeg zijn 100% puur en oprecht en dat betekend voor mij meer dan het simpel iedere dag zeggen zonder gevoel of emotie. Als je in een relatie zit betekend het niet dat je elkaars bezit bent , je moet elkaar zien en beschouwen als aanvulling op je leven en niet als invulling van je leven want ik vind het belangrijk en een absolute voorwaarde voor een geslaagde relatie dat je ook altijd een deel voor jezelf kan blijven houden ongeacht hoeveel je ook van iemand houd. Je begint als twee individuen aan een gezamelijk avontuur en probeert daarin zo dicht mogelijk bij elkaar te komen om de weegschaal in evenwicht te houden , maar als je daarin elkaars karakter en apartheid niet erkent en omarmt dan zal die weegschaal nooit in evenwicht komen. Ik zal op je vallen met al je goede en minder goede kanten en zal je daarin ook niet proberen te veranderen ,zoals ik ook wens dat jij mij accepteerd zoals ik ben want tenslotte is niemand perfect en is perfectie slechts een mooie verpakking zonder echte inhoud.

Ik heb net als iedereen een rugzak die gevuld is met mooie en minder mooie momenten en daar doe ik ook absoluut niet moeilijk over. Het is namelijk niet de zwaarte van de zak maar hoe je hem draagt wat bepaalt of die rugzak je dwars blijft zitten in al je toekomstige levensfases of dat het een leidraad word in hoe je de dingen wel en niet wil.
Ieder mens heeft namelijk exen en daar doen de meeste heel erg moeilijk over , terwijl dat moeilijk doen JUIST vragen oproept t.o.v een nieuwe relatie. Waarom verbergen wat je mede heeft gevormd als mens? Wees daar gewoon open en eerlijk in als bewijs dat het een afgesloten fase is uit je leven en dat je ervan geleerd hebt , en dan mag je voor jezelf absoluut van tijd tot tijd nog eens in die rugzak spitten om herinneringen op te halen want dat betekend absoluut niet dat je nog van een bepaald persoon houd, maar waarom neemt iemand in zijn leven duizenden foto’s om herinnerd te worden aan bepaalde gebeurtenissen en levensfases maar zou je niet voor jezelf zo af en toe nog terug mogen denken aan de personen die je bijgestaan hebben en waar je mooie en minder mooie momenten mee beleefd heb.

Heb tot nu toe ,net als iedereen, in mijn leven momenten van intens geluk gekend maar heb evenzoveel , zo niet meer, momenten van pijn en verdriet ervaren. Nu zal ik de eerste zijn die toegeeft dat iedere ervaring je vormt , maar waarom moet die vorming vaak dwars door alles heengaan waar je voor staat en je letterlijk door je ziel snijden. Is het dan zo moeilijk om met en naast iemand te leven en daar simpelweg je geluk uit te halen, of is je “persoonlijke lijdensweg” bedoeld om je het uiteindelijk echte geluk te bezorgen waar je misschien al die tijd wel naar verlangde maar nog niet aan toe was. Zijn man en vrouw , of de mens opzich, wel voorbestemd om naast elkaar in harmonie te leven of zal er altijd een onbestemd verlangen naar meer zijn omdat de mens , en dan vooral de man, van nature een jager is die echter door de loop der tijden in een bepaald keurslijf is gedwongen. Als je goed om je heenkijkt zie je niets anders dan relaties die op de klippen lopen…. door wat ? Is het daadwerkelijk door het onvermogen en de onwil om met elkaar te communiceren en elkaar te willen begrijpen, of is dit een natuurlijk verloop omdat de maatschappij verhard en wij dus weer automatisch naar onze elemantaire basisgevoelens en overlevingsdrang geworpen worden waardoor onze eigen ik op nummer 1 staat. Ik kan niet geloven dat de hedendaagse mens met al zijn wijsheid, kunde en verworven vrijheden minder in staat zou zijn tot het onderhouden van een stabiele relatie dan de mensen in vervlogen tijden , of is dit omdat die mensen vaak geen keuze hadden en wij juist wel, en we daarom vaker ervoor kiezen om alleen te zijn. Vaak word er gezegd hoe meer ik met vrouwen omga hoe minder ik ze begrijp, maar is het wel de bedoeling dat we elkaar begrijpen of moeten we elkaar met onze verschillen juist aanvullen en die verschillen als een pluspunt accepteren? Ik ben een man en ik kan zeggen dat ik niet alles van vrouwen kan en wil begrijpen, maar personen die me zo diep kunnen raken en zoveel pijn en vreugde kunnen bezorgen die zal ik ten alle tijden in mijn leven willen hebben en houden

Ben dus op zoek naar een vrouw die er voor wil gaan , die weet dat een relatie hoogte en dieptepunten heeft maar die daar niet van schrikt en niet bij de eerste de beste dip haar hielen al laat zien. Ik wil de mooie momenten met je beleven maar wil tevens je verdriet en angsten voelen want dat zijn de momenten waarop een relatie echt inhoud krijgt.En dan zullen we elkaar af en toe vervloeken omdat we elkaar niet begrijpen ,maar we weten dan beide dat je de hoogtepunten niet kan waarderen zonder de dieptepunten en dat besef vormt de fundering voor onze relatie.
Als je als vrouw nu denkt , die man wil ik wel leren kennen wees dan ook bereid om jezelf open en kwetsbaar op te stellen want dat kan je van mijn kant ook verwachten en ik ben dus absoluut niet op zoek naar een vrouw die in eerste instantie denkt : hmmm dit voelt goed ,maar die dan gaat twijfelen of dat wel kan kloppen dat dat zo goed voelt want dan heb ik liever dat je mijn deur voorbij loopt.
Dus waag de sprong in het diepe en leer me kennen , je hebt tenslotte niets te verliezen en alles te winnen.

Met een redelijk voldaan gevoel bevestigde ik mijn tekst en plaatste ik wat foto’s waarna het grote wachten kon beginnen. De doorschakeling naar je emailadres in geval van een reactie is natuurlijk een zege in deze, want om nu als een tl balk op leeftijd constant aan en uit te flikkeren op de site leek mij niet de meest voor de hand liggende optie door de daaraan gekoppelde teleurstelling bij een lege mailbox. Maar alras verschenen er de eerste positieve reacties, gevoed door volgens de berichten : bewondering voor mijn profiel. Nu is een veer in iemands reet steken, ook schrijver dezes , een prettige streling van een daardoor groeiend ego, maar wat als deze veren stuk voor stuk meer waardering voor het geschrevene dan voor de persoon blijken te weerspiegelen. Na de zoveelste loftrompet op de eerlijkheid en openheid van mijn profiel heb ik eindelijk door hoe de wereld van datingsites werkt voor de vrouw van anno 2009.

Het is een door hunzelf gecreëerde illusie die gevoed wordt door het ideaalbeeld en de betrekkelijke en veilige intimiteit van hun eigen omgeving, maar gelogenstraft door de werkelijkheid en het onvermogen om daadwerkelijk een relatie aan te gaan gebaseerd op inhoud.

De vrouw van nu is eerder geïnteresseerd in het wasbordje en de daaronder bungelende tuinslang, dan dat ze zaken als diepgang, geestelijke verbondenheid en trouw weet te waarderen. En nu weet ik wel dat ook mannen tegenwoordig vaak de zuigkracht van een Nilfisk en het slikvermogen van een pelikaan bij een vrouw eerder waarderen dan de gave om daadwerkelijk met elkaar te kunnen communiceren, maar de vraag die wel bij mij rijst na mijn datingdebacle is de weliswaar verbasterde maar o zo bekende uitspraak : ben ik nu zo lelijk of zijn jullie nu zo dom?