‘Wat ga je nu doen met je leven?’ vraagt een goede vriend aan mij. Ik sta even verbijsterd zijn vraag in me op te nemen terwijl ik nadenk over wat ik zal antwoorden. Op dat moment vliegt er een enorme libelle door het deurraam naar binnen. Het stoot zijn kop tevergeefs meerdere malen tegen de ruit, waarna het insect terug de natuur in zoemt. Toch heeft dit rare ongeval mij niet afgeleid van de vraag waar ik nog steeds een antwoord op zoek. Ik kijk mijn vriend aarzelend aan. Ik wil niet een stompzinnig ‘Ik zou het niet weten’ antwoorden, maar ik heb echt géén idee wat ik nu wil gaan doen met mijn leven.
School, dat spreekt voor zichzelf, maar buiten school weet ik het echt niet. Misschien weet ik het niet omdat ik het prima heb en ik gelukkig ben? Misschien… ik weet het niet.
Toch weerhoudt mij iets om dat te antwoorden, dus zeg ik dat ik er nog even over moet nadenken. ‘Wat wil jij dan nu doen met je leven?’ vraag ik. Natuurlijk heeft hij het antwoord al klaar, wie heeft dat niet bij dit soort momenten? Als je dit soort vragen aan iemand stelt, moet je zelf eerst een eigen antwoord op de vraag hebben gevonden. Tenminste, dat vind hij. Dus vertelt hij me met trots dat hij gaat studeren in het buitenland. Na verder te hebben gevraagd en hem hebben gefeliciteerd staar ik zwijgend voor me uit, bedenkend dat deze gesprekken zeldzaam zijn en dat het waarschijnlijk de laatste zal zijn met deze goede vriend.
Hij weet nu wat hij wil doen met zijn leven.
5 reacties
DriekOplopers · 17 september 2006 op 18:02
Schrijnend, hartverscheurend, hoe je in dit verhaal suggereert dat je iets onbelangrijks was voor hem, tot ‘ie wist wat ‘ie wél wilde…
Au!
Knap gedaan.
Driek
Anne · 17 september 2006 op 21:03
Prachtig stukje Lisa. Je bent op je best als je stevige onderwerpen op een schijnbaar achteloze manier beschrijft. Zonder een woord te veel.
De libelle is van grote betekenis, net zoals jouw blik daarop.
KawaSutra · 17 september 2006 op 22:14
Heel subtiel!
Mosje · 18 september 2006 op 12:14
In eerste instantie vond ik dit een stukje van niets. Nou ja, niet slecht of zo, maar in ieder geval weinig zeggend.
Maar zo net las ik het voor de derde keer, en ik zie er steeds meer dingen in.
Mooi stukje dus toch!
Eddy Kielema · 18 september 2006 op 13:54
Het is mooi als de ander weet wat ‘ie wil (naar het buitenland), maar vervelend als dat ten koste van jou gaat (je gaat ‘m een tijd niet meer zien). Dus soms heeft het ook zijn voordelen om niet te weten wat je wil. Bijzonder aardig gefilosofeerd. En het beeld van de libelle die al hoofdstotend toch zijn weg weer vindt, past er goed bij.