De vrouw uit mijn verleden

Zomaar een mailtje, of ik die en die wel was, en ze gaf wat trefwoorden van mensen die allang overleden waren of nog net niet. Ze kende mij uit Den Haag. Ik wist direct wie het was, omdat ik een paar nachten geleden daarvoor van haar gedroomd had, en dit afdeed met “o die staat ineens voor mijn neus, of ik hoor haar stem of zo” en ging verder met mijn dagelijkse bezigheden.
Tot gisteravond. Ik opende mijn mail en zag een reactie onder mijn gedichtenblog, en toen nog eens een mailformulier van de blog zelf. Het was het meisje uit mijn verleden toen ik een vrouw was en zij nog een jonge hond, terechtgekomen in de handen van een van de vrouwelijke honden die hun prooi zoeken in de kleinere soorten.

Ze kwam net kijken in het lesbowereldje, en was ook net op de verkeerde verliefd geworden. En ik natuurlijk weer als een moederkloek als een waakhond achter die twee aan, omdat de oudste bij mij in huis woonde. Ik had toen eigenlijk een soort van doorloophuis, iedereen was welkom, en als je in de ochtend voor een bakkie kwam, moest je niet verbaasd opkijken als er overal mensen lagen te slapen.

Iedereen was welkom in die tijd ging dat onbevangen, je zat dan wel in een relatie maar je was met een hele grote club altijd samen, de koffie altijd klaar, en de douche altijd bezet.
En een wasgoed dat ik had!! Ook nog eens een drukke baan die uren compenseerde ik dan maar met veel overwerk als er weer eens een weekend flink werd doorgehaald door de club van meiden en jongens.

Want dat ging altijd goed samen, toen nog wel. Nu weet ik dat niet meer, ben al zo lang uit dat wereldje dat zich wilde integreren en toch moest je lid worden van het C.O.C. Dan vorm je een club die zich dus niet wil integreren, maar eigenlijk een eigen identiteit houden. Schiet en schoot dus niet op. Nog steeds niet.

Maar nu, die lieve lange magere blonde meid had strenge ouders en ze mocht alleen de weekends bij mij als ik goed op haar zou passen. Ik heb mijn best gedaan. Heb haar in de gaten gehouden, net als het andere jonge grut dat toen rondliep in huize Kruis en was een soort van Overste die de boel even regelde, en altijd klaar stond als er relatieproblemen waren, ook dat kwam voor. Die juffrouw is nou een belangrijke lieve dame geworden en woont allang niet meer in Den Haag, heeft er ook diverse relaties opzitten, en is nu gelukkig met een vrouw waarvan ze zegt “Dit is de liefde van mijn leven”. En ik geloof haar. Zij heeft volgens mijn weten nooit tegen mij gelogen, ik had haar altijd door.

Zij gaf gisteren spontaan haar telefoonnummer en e-mail, zodra ik bevestigde dat ik degene was die zij via google had gevonden. Waar die google al niet goed voor is. Wij hebben nog ruim anderhalf uur aan de lijn zitten kakelen over van alles en nog wat.

Er zaten meer dan twintig jaren tussen of minder, dat weet ik even niet meer, maar weer een stapje uit mijn verleden dat naderbij komt. Zij was mij lief, door haar onbevangenheid, haar naïeve gedrag, en nog niet wetende hoe of wat, haar verlegenheid.

Gelukkig is ze nu een vrouw van de wereld, heeft een harde leerschool moeten doorlopen, en nog gaat ze naar school. Alleen nu om voor zichzelf te leren. Ik heb het je altijd gezegd “ Mar jij komt er wel, geloof me, nu weet je even niet welke kant je uitmoet, maar jij komt er wel”. Toen wilde ze nog bij de politie, en dat was in die tijd nou niet mijn echte vriend moet ik zeggen, dus met enige dwang mijnerzijds, heb ik gevraagd of ze niets anders kon worden. Ja dat is ze nu, gelukkig niet bij de politie. Ze heeft haar Reiki Master, gaat voor nog grotere studie’s en bij mijn weten ken ik haar niet anders als een studiebol.
Lieverd ik ben blij dat je weer in mijn leven bent gekomen, we zijn beiden in een rustiger vaarwater beland, maar die woelige baren die wij bevaren hebben, met alle lach en tranen die er vloeiden, en de party’s en rare idiotenrietjes die we hebben meegemaakt, die pakt niemand ons meer af.

Gelukkig ging de politie niet door, en gelukkig heb jij de beslissing genomen om als eerste uit Den Haag te vertrekken, ook nog even samen in een gebouw bij de Esso in Den Haag gewerkt, maar kun je nagaan hoelang dat geleden is.

Mar, lief dat je gelijk de telefoon opnam, lief dat ik je stem weer hoorde na al die jaren, en lief dat je in mijn leven terug bent gekomen.
Hoop dat je nog heel lang in ons leven blijft, want het feit dat je las dat ik getrouwd was? Ik had je postzegel wel eens willen zien, omdat je wist dat ik trouwen het stomste instituut vond dat er bestond. In onze tijd was het “je houd van iemand of niet”, en wij konden als homo en lesbo’s toch niet trouwen.

Hoewel we afscheid hebben moeten nemen van hen die ons dierbaar waren, Lia, Xantos, Leopold, Henry en ga zo maar door, onze moeders, heb ik nooit spijt van die tijd gehad. Ik heb er geleerd, en jij ook. Anders was je nooit zover gekomen als je nu bent. Lieverd ik ben trots op je, omdat ik toch over je heb mogen waken, niet altijd in de goede manier, maar ach nogmaals in die tijd was jij nog in de leer, en ik was totaal los geslagen door allerlei omstandigheden. Je bent er in ieder geval niet slechter door geworden.
We houden contact, laten we dat niet vergeten te doen, want het leven is zo kort, en we zijn al zo lang uiteen geweest.

Welkom terug in mijn leven lieverd.