De wereld draait door

Er zijn maar weinig mensen die net zo’n kloteleven hebben als ik. Of is het tegenwoordig klotenleven? Een goddelijk lichaam, genoeg iq om de universiteit af te maken, meer inkomen dan ik op kan maken, een goed huwelijk, beide ouders nog in leven en een kind dat de hele dag lacht. Waardeloos! Ik besloot mijn verhaal te vertellen aan een goede vriendin, toen ik haar tegenkwam op een verjaardagsfeestje van een gemeenschappelijke vage kennis. De goede vriendin is psycholoog en was op dat moment de enige aanwezige die, zo dacht ik, begrip kon opbrengen voor mijn klacht. ,,Het gaat te goed”, gaf ik toe. ,,Ik hoor nergens meer bij.” Op feestjes of andere bijeenkomsten wil niemand met me praten, omdat ik alleen maar leuke, positieve dingen vertel. Iedereen, behalve ik, heeft zijn eigen probleempje, zijn eigen praatgroepje en zijn eigen therapietje. Een vriend wordt regelmatig midden in de nacht gillend wakker, omdat zijn opa in vernietingskamp Auschwitz overleed. De man viel op 8 december 1944 uit een wachttoren. Mijn vriend heeft nu, als tweede-generatie-slachtoffer, een handvol echte problemen. Drie straten verderop woont een man die werd opgesloten, omdat hij zei dat hij God en Allah tegelijk was. Zijn Islamitische buurman reageerde teleurgesteld door te zeggen dat hij had gehoopt dat Allah een negerin met grote tieten zou zijn en werd zonder pardon de moskee uitgemieterd. Mijn eigen buurman heb ik niet meer gezien, sinds hij aan iedereen die het wilde horen vertelde dat hij Vincent van Gogh was en dat de plaatselijke huisarts hem een oor probeerde aan te naaien. Ze zijn allemaal in therapie.

Aan de overkant van de straat woont een pedo-filatelist. Hij raakt extreem opgewonden als hij aan kinderpostzegels likt. Op dinsdag is hij daarvoor in therapie en op donderdag bezoekt hij bijeenkomsten met andere pedo-filatelisten die, net als hij, verslaafd zijn geraakt aan de kleefstof achterop de postzegels. Ze beklagen zich over de moderne tijd, die voorschrijft dat de zegels zelfklevend zijn en wisselen tips uit over kinderpostzegelruilbeurzen. Hij heeft een buurman, die drie keer in de week met zijn papegaai naar logopedie gaat. Het beest verstuikte zijn tong in toen hij de kinderpostzegelverzamelaar zag lopen en drie keer achter elkaar het woord ‘pedo-filatelist’ probeerde te zeggen. Ik besloot om tegen de bevriende psycholoog niks meer te zeggen over de doorgedraaide kermisexploitant, de verknipte kapper, de invalide Chinees in zijn lolstoel, de vrouw van de textielwinkel die alles en iedereen van kant maakte en de hoer die alleen in natura betaald wilde worden. Ze zijn allemaal in therapie, ze bezoeken allemaal hun eigen praatgroepje en zijn allemaal lid van hun eigen belangenvereniging. Niemand die zich daarover verbaast, niemand die zegt dat dat misschien een beetje overdreven is, niemand die durft toe te geven dat de wereld een circus is met een podiumpje voor ieder probleempje.

,,Iedereen is gek geworden en vindt alles maar normaal tegenwoordig”, zei ik tegen de bevriende psychologe.
,,Dat zie je verkeerd”, zei ze. ,,Als iedereen gek is, wordt dat de norm. Dat maakt normale mensen, zoals jij, de uitzondering.”
,,Het komt er dus op neer, dat mijn probleem is dat ik geen echt probleem heb”, vroeg ik.
,,Je zult moeten leren om niet normaal te doen”, knikte de psycholoog. ,,Daar zijn hele leuke therapietjes voor, overigens.”
Vijf minuten later reed er een busje voor en vier sterke mannen in lange, witte jassen sleurden me naar binnen.
Nu zit ik in een kliniek. Vanochtend was mijn eerste therapie en vanmiddag ontmoet ik mijn praatgroepje. Speciaal voor mensen die niet gek zijn, geen problemen hebben en denken dat het leven gewoon wel aardig is. Alles is een probleem, als je maar wilt, zegt de dokter.
Ik zit lekker binnen. De wereld draait door.