De Zandloper

Ooit was zij een pedagoog die haar sporen in de maatschappij wilde verdienen door hoogopgeleid te zijn. Ze wilde status want ze had HBO gedaan en wilde het liefst nog Universiteit. Want ja, dan was ze slim, dan wist ze veel en kon ze zich verheffen boven de middenmoot in deze maatschappij. [i]Ooit was ze een pedagoog die haar sporen in de maatschappij wilde verdienen door te zorgen voor anderen. Ze wilde mensen en kinderen geven wat ze hadden gemist. Liefde, vertrouwen, warmte en respect. Structuur en veiligheid, een doel in het leven.[/i]

Ze gaf af op mensen die niet gestudeerd hadden, op mensen achter de kassa, op de man die haar grijze bakken leegde, op schoonmakers en ga zo maar door.

[i]Ze gaf veel van haarzelf aan de mensen om haar heen, aan haar familie, aan haar vrienden, aan haar relatie, aan haar cliënten bij Jeugdzorg en aan haar kinderen in het kindertehuis. [/i]

Vier jaar geleden zat ze met haar hoogopgeleide lichaam op de bank. Ze had een relatie van 8 jaar die haar niet meer beviel, werkte bij Jeugdzorg en ze kon de druk niet aan. Ze was bezig met haar laatste jaar studie waarin haar scriptie werd afgekeurd..

[i]Vier jaar geleden zat ze op de bank. Ze kwam erachter dat ze het moeilijk vond om voor zichzelf te zorgen, haar eigen grenzen te leren kennen, nee te leren zeggen. Maar, als ze een ander gelukkig kon maken, werd ze zelf ook gelukkig! Toch?[/i]

Haar was geleerd om door te gaan, niet teveel bij haar gevoel stil te staan, sterk te zijn. Maar, ze ging nadenken. Was sterk zijn niet juist haar zwaktes accepteren? Was hoogopgeleid zijn niet gewoon de laagopgeleiden respecteren? Was zich ondergeschikt maken niet gewoon een teken van een mooi mens zijn?

[i]Haar was geleerd om er eerst voor een ander te zijn. Maar was het niet zo dat ze eerst zelf gelukkig moest zijn om een ander gelukkig te kunnen maken? Was het niet zo dat ze eerst voor zichzelf moest kunnen zorgen voordat ze dat voor een ander zou kunnen doen?[/i]

Ze was volledig in de war. Mensen om haar heen vielen van hun voetstuk en ook haar voetstuk werd een krater. Maar wat genoot ze van haar krater. Wat genoot ze van haar ontwikkeling. Het jaar tweeduizend leek eerst een rotjaar. Het tegendeel bleek.

[i]Ze was volledig in de war. Ze wist dat ze voor zichzelf zou moeten gaan zorgen, dat -anderen eerst- niet altijd gold. Maar dat -zij eerst- belangrijk was. Om vervolgens te kunnen helpen, te kunnen zorgen en te kunnen betekenen. Een basisstation in haarzelf als basis voor anderen in het leven. En het begin van haar basis was in aantocht.[/i]

In de jaren erna voelde ze zichzelf als in een zandloper. Langzaam naar het kleine gaatje, het middelpunt van haar diepste zijn. Ze moest door de zandloper heen, kon niet meer terug. Maar steeds meer realiseerde ze zich dat ze niet terug wilde. Ze was zo blij met elke ontwikkeling, met elk stukje waardoor ze steeds meer de persoon werd die ze had moeten zijn. Zonder invloeden van buitenaf, zonder verwachtingen van haar aan zichzelf en anderen aan haar, zonder statusbepaling. Gewoon zijn!

In het middelpunt van de zandloper was het letterlijk eenzaam en benauwd. De afsluiting van het kind in haar, de geboorte van een volwassen vrouw.

2004
De volwassen vrouw is nu ruim een jaar.
Ze is door het middelpunt van de zandloper heen gegaan en begint weer ruimte te ervaren, ze kan weer ademen. Ze laat dingen los, ze laat de dingen gebeuren, ze aanvaart en ervaart. Ze leeft op haar gevoel in plaats van op haar verstand. Ze wil niet meer structureren en controleren maar laat het leven haar leiden in plaats van dat zij het leven wil sturen. Ze leert voor zichzelf te zorgen, ze leert dat haar zijn mooi is. Ze leert te accepteren en geaccepteerd te worden. Ze leert te respecteren en gerespecteerd te worden. Ze is een mooi mens. Ik geloof dat ik trots op haar ben!