De ziel van Thionville

Net over de grens van Luxemburg ligt het oude Franse stadje Thionville, dat we in de loop van 20 jaar vaak gepasseerd zijn. Natuurlijk weer veel te laat van huis gegaan zoals altijd, willen we toch op de eerste vakantiedag Frankrijk halen en stoppen, boem, meteen na de magische kruisjeslijn op de versleten kaart. We rijden langs de ‘Moselle’ de stad binnen en komen vanzelf bij de oeroude gemeentecamping. Soms zijn we daar jaren niet geweest, maar hij blijft er precies hetzelfde uitzien, er niet uitzien eigenlijk. Helemaal goed. Als ik de gebladderde hefboom passeer om in te schrijven zit in het receptiehokje nog de bekende oude mevrouw met zo’n vriendelijk gezicht dat de zon die daar bijna nooit schijnt, even lijkt door te breken. Ze heeft het air van de receptioniste van een duur hotel. Met een blauwe balpen schrijft ze onze gegevens grondig en ernstig op in haar ronde handschrift. Daarna overhandigt ze me een oude sleutel met een stuk hout eraan waar nummer 18 op staat, onze plaats. ‘Voor de toiletten. Een hele mooie plek krijgt u’, zegt ze plechtig. We rijden ons busje erheen, en kijken zo op de Moezel met een kale kade vlak onder ons.

En de geluiden, ach, we herkennen ze weer: van de spoorbrug links waarover elk kwartier een trein binnen dendert en van het station pal aan de overkant. De piepende remmen, het rangeren van lange goederentreinen, erg hoorbaar, maar niet zichtbaar achter al het groen. Zelfs de TGV ruist hier rustig zonder snelheid over de brug met zijn gestyleerde neus nieuwsgierig vooruitgestoken voor een stop.
Tegen het hoge hek geleund kijken en luisteren we naar al het vertrouwde. Ook de vele zwanen drijven nog deftig rond, gaan vooruit zonder dat je beweging ziet en komen soms aanlanden als watervliegtuigen. Op de kade beneden ons wandelen een paar oude echtparen in de koele avond.

We gaan met de plattegrond die we ook nog van de campingmevrouw kregen de stad in om te zoeken naar dat restaurantje waar we lang geleden zo heerlijk hebben gegeten en dat we natuurlijk niet kunnen vinden. De naam weten we niet meer. Dan maar een andere, maar wel in het oude gedeelte tussen de middeleeuwse achterstraatjes waar de doorgangen naar pies ruiken en de lantaarns geel licht geven. Zo ontvluchten we de brede winkelstraat waar opeens enorme terrassen verrezen zijn. We willen ze niet zien. Het eettentje ziet er grappig uit, tikje shabby-sjiek. De ober maakt dat ik steeds moet denken dat hij vast een broertje heeft met het syndroom van Down, maar dat kun je niet vragen, natuurlijk. Het eten is het net niet, aardig geprobeerd, dat wel. Terug in de regen moeten we een half uur zoeken naar de rivier en gaan vervolgens op het geluid van de treinen af.

Slapen. Slapen? Oordopjes in. Het voelt alsof ik een muts op heb in bed, maar maakt het dreunen dragelijk. Na een halfdoorwaakte nacht zeg ik ‘s morgens tegen echtgenoot: ‘Maar goed hè, dat ik die oordoppen had meegenomen.’
‘Nee, ik heb ze niet ingedaan, prachtig toch, echte ouderwetse treingeluiden, genieten is dat,’ antwoordt die doodleuk. Hij méént het.

Als we even later buiten ontbijten, verschijnen er vier mannen met wèl enorme oordoppen, al snel weten we ook waarom: het geluid van de treinen wordt zwaar overstemd door twee kantenmaaiers, een zitmaaier en een ouderwetse grasmachine. Het stokbrood trilt onze monden binnen en de thee in de bekers geeft golfjes. Ook krijgt de blauwe bus gratis een groen gespikkelde onderrand waardoor hij op een gestyleerde landschapsfoto lijkt. Onder ons lopen joggers voorbij. We horen ze niet puffen.
Een zwaan heeft zijn hals sierlijk naar achter gerold en dobbert slapend.

Bij het terugbrengen van de sleutel voor vertrek verontschuldigt onze mevrouw zich voor de herrie. Ze vraagt of we nog in het gastenboek willen schrijven, wat ons niet verstandig lijkt. We krijgen een voorgedrukt diploma waarin staat dat we geslaagd zijn als rustige kampeerders met respect voor onze omgeving.
Als we wegrijden zien we nog het guitige gezicht van mevrouw die ons nazwaait.

Thionville, wat kan daar aan tippen?