Ik heb niet veel met het geloof. In die zin dat ik wel geloof dat de aarde rond is, dat Jomanda minimaal onder toezicht gesteld moet worden en dat een amoebe bij benadering meer inhoud heeft dan de rechtertiet van Sylvie Meis, om over haar kleine hersenkwab nog maar te zwijgen. Ik geloof dat oorlogen, terrorisme en Balkenende onvermijdelijk zijn. Ik geloof dat de paus toe is aan zijn retraite en in het hiernamaals eens een duchtig woordje mag gaan spreken met Dr. Parkinson. Ik geloof dat ik ’s ochtends ooit wakker zal worden met het besef dat ik nooit meer zal opstaan. Ik geloof wat ze zeggen over kalende mannen, en ik geloof dat de soep niet zo heet gegeten moet worden als ze wordt opgediend.
Ik geloof dat je het ijzer moet smeden als het heet is, en ik geloof dat de smurfen van Vader Abraham nooit hebben bestaan. Ik geloof in slaapliedjes, dronkemanspraat en ijlende dwazen. Ik geloof dat een peuk in de vroege ochtend met koffie erbij het lekkerste is dat bestaat. Ik geloof dat ik wel eens in de zevende hemel ben geweest, en ik geloof dat achter in die hemel met een bordje ‘verboden voor onbevoegden’ de poorten naar de hel staan aangegeven.
Ik geloof in ochtendrituelen, middagmalen en nachtbraken. Ik geloof dat ik RTL Boulevard best een aardig programma vind, en ik geloof dat ik Kurt Cobain soms best een beetje mis. Ik geloof in vallen en opstaan. Ik geloof in schade en schande. Ik geloof in haat en liefde, ik geloof in leven en dood.
Ik twijfel over opgelegde waarden en toegevoegde normen. Ik twijfel over doodlopende wegen en of ik bij oranje moet stoppen of juist door moet rijden.
Ik twijfel tussen A en B, links of rechts. Hard of zacht, hoogmoed of val.
Ik twijfel over de zin van een leven, mijn leven.
Maar ik weiger te geloven dat als het leven geen zin heeft, je er ook geen punt achter kunt zetten.
13 reacties
pepe · 15 oktober 2004 op 08:16
Ongelooflijk leuk geschreven, mijn twijfels heb je niet weg genomen.
Soms maar niet te veel nadenken over de zin van ons bestaan, maar vooral genieten van ons bestaan.
🙂
Mar · 15 oktober 2004 op 09:33
GEWELDIG!!!!
melady · 15 oktober 2004 op 09:50
Alleen al de tekst…’De zin van een punt’ subliem!
Melady 🙂
Li · 15 oktober 2004 op 10:37
Deze column zit knap in elkaar.
Daar twijfel ik niet aan; Dat weet ik zeker.
Ik ben geen amoebe en wil niet slijmen dus een kleine opmerking: Ik geloof dat mensen er niet veel aan kunnen doen als hun hersenkwabben niet meegroeien met hun borsten of hun penis.:-D
Maar ik maak er geen punt van!
Ma3anne · 15 oktober 2004 op 11:11
Ik geloof, dat je met je laatste zin een punt hebt. 🙂
ignatius · 15 oktober 2004 op 11:59
Ik geloof dat dit een hele sterke column is. Klasse Martijn.
Worden vrouwen niet in hoofdzaak door hun linkerti..ik bedoel linkerhersenhelft aangestuurd?
😀
viking · 15 oktober 2004 op 13:14
Een punt voor jou!
Mup · 15 oktober 2004 op 13:19
Ik geloof dat ik te veel twijfel. Waar was je toen ik in die lift stond?
Groet Mup.
Louise · 15 oktober 2004 op 15:51
Gewoon ijzersterk. PUNT!
sally · 15 oktober 2004 op 20:07
aparte column!
liefs Sally
DeVleg · 15 oktober 2004 op 21:49
Tja,…je hebt er een puntje aan gezogen. Punt uit!
Heel mooi.
Massau · 16 oktober 2004 op 10:32
Boeiende column.
[quote]Maar ik weiger te geloven dat als het leven geen zin heeft, je er ook geen punt achter kunt zetten.[/quote]
Het verbaast me dat niemand hierop ingaat. Bijvoorbeeld:
– Moet het leven een zin hebben en zo nee, kun je er zelf een zin aan geven?
– Maakt de zin die het heeft of die je er zelf aan geeft het leven boeiender, leuker, draaglijker?
– Wie zou je kunnen zeggen dat je er géén punt achter mag zetten? En zo er iemand is, wat zijn diens maatregelen als je het toch doet?
– Maakt het uit hoe?
Stof voor een hele rits columns, eigenlijk.
Martijn · 16 oktober 2004 op 11:49
Beste Massau,
Je snijdt inderdaad een warm puntje aan.
Uitgangspunt van een column, mijn column is dat het een persoonlijk iets is dat ik heb proberen te vertalen naar de herkenbaarheid van alledag.
De slotzin geeft [b][u]voor mij[/u][/b] aan dat ‘het leven’ in beginsel geen nut heeft als je met de wetenschap leeft om te sterven. Hoe dan ook, fysiek of psychisch. Ik ben wel van mening dat als je toch op deze aardkloot rondloopt, je het in een zo’n prettig mogelijk vorm moet gieten en het onderste uit de kan haalt. Iets dat nog steeds nutteloos kan zijn. Dat dit laatste toch niet altijd even makkelijk gaat, getuigen de keuzes tussen A en B, links en rechts. Of zelfs hoogmoed en val.
Inderdaad vragen voldoende. Vragen van en voor het leven.
Tenslotte heeft niemand van het concert des Levens het program.:-P
En dat is prima; That’s life…
Groet Martijn 😀
[b][size=x-large][color=FF0000][font=helvetica]#[/font][/color][/size][/b]