De zwarte doos

Ik kom uit een stevig nest. Niet al te groot, zeker niet te luxe met verschillende soorten mos of dergelijke accessoires die het leven vergemakkelijken. Gewoon een simpel degelijk takjes nest. Goed gesprokkeld tegen een redelijke prijs. Mijn vader is dan ook wel een echte koopjesjager. Ik heb zijn voorbeeld gevolgd, en heb mij dan ook de lijfspreuk aangemeten; waarom duur als het ook stukken goedkoper kan?! Ik heb plezier in het afstruinen van de rommelmarkten om vervolgens een totaal onbruikbare spiegel voor maar vijf euro vol trots aan mijn verzameling toe te voegen. Ik beschouw mijzelf dan ook ondanks mijn Indische moeder, als een rasechte onvervalste zuinige Nederlandse.
Mijn vriend daarentegen zou zelfs een vierkante euro kunnen laten rollen. Met een nonchalance die ik slechts met verbijstering kan aanschouwen, zie ik hem zijn zuurverdiende centjes zonder blikken of blozen over de toonbank knallen.
Met name de nieuwste amusementsverhogende elektronische apparatuur vind bij hem gretige aftrek. Bedragen waar ik onze maandelijkse boodschappen voor bekostig vind hij niet meer dan normaal voor de nieuwste dolby digital surround sound system set ding geval.
Onze nieuwste aanwinst is de laatste uitvoering van de high-tech kinderoppas. De niet te vervalsen playstation 3. Waar moeders de fabrikant van dit machtige zwarte kastje op hun blote knieën danken, daar zouden de vriendinnen iedere willekeurige inbreker geld bijgeven om het helse ding uit hun huiskamer te verwijderen.
Sinds dit stylish verantwoorde doosje zijn intrede heeft gedaan in ons privé leven heeft mijn vriend een nieuwe handicap ontwikkeld. Hij is nu niet alleen Oost-Indisch doof, hij heeft totaal contact gestoord voor de afwisseling aan zijn sociale assortiment toegevoegd.
Iedere vorm van communicatie niet gerelateerd aan Call of duty 4 wordt door zijn grijze massa gescand en meteen via zijn tegenover gelegen trommelvlies handig naar buiten gemanoeuvreerd.
De zeer ongezellige mitrailleurgeluiden die de hele boel begeleiden tetteren niet alleen dwars door de regels van mijn boek, maar zijn ook nog eens met geen wierrook te verdrijven.
Samen met mijn bevriende lotgenote heb ik de oorlog verklaard aan meneer PS3.
Bivakkerend in de loopgraven proberen wij het ons wat te veraangenamen door middel van flesjes wijn, toastjes en doet Trijntje verwoede pogingen om de AKA-57 te overstemmen.
Buiten het feit dat de aanschaf van deze uiterst bekwame sfeerverpestende zwarte ufo niet alleen belachelijk buitensporig was, is zijn prijzen voor de nodige attributen om de boel spannend te houden onverantwoord hoog.
Met liefde koester ik de valse hoop dat ik mijn strijd tegen dit technische vriendje ga winnen.
En ik mijn wederhelft kan overtuigen van het volslagen zinloze geweld wat zijn vriendje hem laat uitvoeren tegen het gecamoufleerde Australische elfjarige jongetje dat zijn uiterste best doet om het volgende level te halen aan de andere kant van de wereld.
Maar ondanks de zege die mijn zwarte vijand zo enthousiast viert iedere dag, zal mijn eind toch het langst zijn en zal ook hij ondanks zijn strakke glanzende pianolak aan de kant worden gezet. Er zal een ander komen, een mooiere, interessante, lieve, verbeterde concurrent in beeld komen wat ongetwijfeld zijn voorliefde zal hebben, ze zal al zijn wensen en fantasieën vervullen. Ze zal hem dwingen om mijn zwarte vijand te laten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ze is… Playstation 4.