Decemberleed

Peter van Eigenen had een bloedhekel aan de feestmaand. Al die overvolle winkels met irritante muziek en dreinende kinderen, hij vermeed ze zo veel mogelijk. Zijn boodschappen kocht hij halverwege november grootschalig in. De diepvriezer, koelkast en proviandruimte waren afgeladen. Voor 2 januari 2012 zagen ze hem niet terug. Hij groef zich bijna letterlijk in en bracht de dagen binnenshuis door achter gesloten gordijnen. Er lagen diverse klassieke concerten en boeiende speelfilms voor hem klaar, hij had stapels droog haardhout ingeslagen en met vijftien flessen cognac kwam hij deze maand wel door. Wat hem betrof kon december beginnen.

Sinterklaas en Zwarte Piet hoefden het dak niet op bij het kleine huis aan de Bosweg 13. Nog nooit hadden ze daar een bezoek gebracht. Maar de buren op nummer vijftien hadden drie leuke meisjes tussen de drie en zeven jaar. Daar waren ze al jaren vaste gasten. Ze werden altijd getrakteerd op koffie met zelfgebakken appeltaart. De kinderen klommen een voor een bij de goedheiligman op schoot en zongen een mooi versje, voordat ze hun cadeautjes mochten uitpakken. Ook beide ouders kwamen aan de beurt en moeder kreeg een dikke zoen waarna ze onder de rode en zwarte vegen zat.

De stagepiet was bezig aan een werkstuk en was er die avond niet bij. Hij zat druk te schrijven achter zijn bureau aan boord van de stoomboot. De opdracht was best lastig. Hij moest een scriptie schrijven over veiligheid bij het beklimmen van daken. Pas nadat hij hiervoor was geslaagd, mocht hij voor het eerst mee het dak op. Maar hij was erg ongeduldig en wilde zo graag zelf ondervinden hoe het voelde om een pakje door de schoorsteen te gooien. Hij wist in welk dorp ze nu bezig waren, want zijn computer hield exact bij op welk adres ze zich bevonden.

Natuurlijk hoorde hij hier helemaal niet te zijn, maar iets dreef hem naar dat ene adres, nummer dertien. Via streetview had hij de foto opgezocht. Daar was nog nooit een bezoekje afgelegd of een presentje bezorgd. Het was een klein huisje met een rieten dak. De gordijnen waren gesloten en er leek niemand thuis te zijn, hoewel er zachte vioolklanken hoorbaar waren. Behoedzaam beklom hij het dak terwijl de zenuwen door zijn lijf gierden. Er kwam rook uit de schoorsteen en hij wist eigenlijk niet hoe hij dit probleem moest oplossen. Had hij nou eerst zijn lessen maar geleerd. Domme stagepiet.

De volgende drie weken heerste koning winter met ijzige hand. Op nummer dertien werden beide slachtoffers uiteindelijk door de Kerstman ontdekt, terwijl hij met zijn rendierslede over het buurhuis vloog. Het manneke werd stijf bevroren op het dak aangetroffen en meneer van Eigenen lag stil voor de gedoofde open haard. Door het pakje in de schoorsteen kon de rook niet goed ontsnappen. Giftige koolmonoxide was de bewoner fataal geworden. De stagepiet was uitgegleden en met zijn hoofd tegen de dakrand geknald. De dorpsbewoners waren aangeslagen door het hele gebeuren. Voor deze mensen zou december nooit meer hetzelfde zijn.