Depressie, angst en hoe je met jezelf om moet gaan als alle te veel is.

Ik ben een vrouw van 23 jaar. Op de basisschool en middelbare school ben ik gepest. Maar dat is verleden tijd. In de wereld is er een uitspraak Tijd heelt alle wonden. Nou in dat geval is dat dus niet zo. Tegenwoordig denken ze al snel dat je je eigen te veel aanstelt en wel meer aan moet kunnen. Als 23 jarige zit ik nu al ruim een half jaar in de Ziektewet. Dat betekent dus gewoon min of meer, fysio, doktersafspraken, afspraken met een psycholoog en psychiater in het Emergis gebouw en natuurlijk niet te vergeten de dagelijkse routine waar ook boodschappen enzovoort bij hoort.
Had ik ooit verwacht een depressie te krijgen, paniekaanvallen en een angststoornis te hebben. Dat antwoord daarop is Nee, natuurlijk had ik dit niet verwacht. Mijn hele leven ben ik het gewend anders te zijn, emotioneel en meelevend met mensen te zijn, vaak juist te veel. Behulpzaam zodra het nodig is of je nu klein of groot bent, Een Nederlander of iemand uit het buitenland het maakt voor mij niet uit. Iemand helpen betekent elkaar helpen, door dit kleine dingetje maak je de wereld steeds een stukje mooier.
Een depressie wordt op vele pagina’s heel vaak gezien als iemand die voelt alsof diegene zich in een zwart gat bevindt. Dit is dus niet de werkelijkheid. Men vergeet dat een ieder persoon uniek is. Niemand is hetzelfde, er kunnen dingen overeenkomen bij elkaar maar niemand is honderd procent hetzelfde. Voor ieder mens is een depressie verschillend, de symptomen zijn anders, het gedrag is anders, je hebt kans dat ze zich laten helpen of er mee door blijven lopen tot het te laat is. Dit ligt per persoon aan jezelf waar voor je kiest en waar in het leven voor staat. Hier in Nederland heb je een vrije keuze en recht op een meningsuiting.
Ik kan je vertellen dat het voor mij heel anders is dan bijvoorbeeld Marco Borsato die een Burn-out heeft op dit moment. Het begint al bij de nacht er zijn nachten dat je wel slaapt en dat je totaal niet slaapt. Kun je deze inplannen je zou bijna denken van wel, maar dit is helaas niet zo, het liefst slaap je gewoon lekker iedere nacht zonder zorgen.
Wanner je een nacht niet slaapt zijn er verschillende dingen die helpen, praten met iemand (als is die kans in de nacht vaak klein omdat er maar weinig mensen wakker zijn), het van je af schrijven wat niet gelijk betekent dat je er van af bent.
Je kunt er over zingen, liedjes schrijven, Verhalen lezen plaats van zelf schrijven. Voor iedereen helpt iets anders of helpt er helemaal niets.

De column is dan ook in de nacht geschreven. Wanneer je een depressie hebt, loopt het dagelijks leven gewoon door. Zoveel je kan ga je je dagelijkse doen en hou je rekening dat er dingen onverwachts kunnen veranderen. Zo ga ik bijvoorbeeld naar Emergis toe voor een behandeling. Nu is de vraag waarom ik dat nodig heb.

Mijn depressie speelt zich vooral af in mijn hoofd. Ik zit in de ziektewet vanwege een ongeluk op mijn werk. Wat overigens mijn eigen schuld was (tja een foutje wel eens kunnen). Ik ben thuis komen te zitten omdat ik niet mag werken. Dit komt omdat de binnenste kniebanden van mijn linkerknie Chronisch overbelast zijn. Dit houdt in dat naast de depressie ik 24/7 pijn heb. Dit kan lichte tot hele hevige pijn zijn, het verschilt per dag. De behandeling daarvan klinkt simpel als je mij op foto’s ziet ben ik niet de dunste ben ik ook gewoon heel eerlijk in. Dus het eerste punt was al afvallen, het tweede punt is naar de fysiotherapeut gaan om de spieren in mijn onderbeen en bovenbeen zo hard te trainen dat ze de functie van de kniebanden overnemen.
Nu zou je denk dat valt toch allemaal wel mee. Nee dat het is het niet. Als je gepest bent voor een lange tijd. Is het ontzettend moeilijk om vertrouwen in jezelf te hebben en van jezelf te kunnen houden. Dit betekent niet dat je gelijk moet opgeven, want je zult zien dat als je je laat helpen dat het zelfvertrouwen langzaam maar toch terug komt.

Bovendien sta je er nooit alleen voor. Je hebt bijvoorbeeld je familie, vrienden, beste vrienden, hulpverleners en maatschappelijk werkers. Deze mensen kunnen je allemaal helpen maar dat moet je wel willen. Bij de meeste is het natuurlijk zo dat ze zich laten helpen door professionals net als ik dat doe.

Dit heeft er niet mee te maken dat ik mijn familie en vrienden niet vertrouw. Dit heeft er mee te maken dat naast mijn depressie ik een aantal trauma’s heb. Nu snap ik dat je denkt hoe weet je dat je een trauma hebt. Dit weet je niet, vaak kom je daar pas achter als je erover gaat praten. Dit hoeft niet perse met een psycholoog of psychiater te zijn. Dit kan bijvoorbeeld ook gewoon bij de praktijkondersteuner(ster) van de huisarts.

Op de weg van mijn pad die ik nu aan het bewandelen ben. Met daarin het herstel van mijn knie maar ook het verwerken van de depressie en trauma’s is er een nieuw factor bijgekomen. Namelijk Liefde. Even kort ik had een vriend waarvan ik dacht dat het echte liefde was, maar ergens ben ik dankzij mijn familie achter gekomen dat het nooit echt liefde is geweest. Het was verliefdheid, we gingen samen wonen, maar aangezien mijn man (die binnenkort mijn ex-man is) gelovig is heeft de kerk ons min of meer een duw gegeven door te zeggen het is een zonde als je gaat samen wonen zonder dat je getrouwd bent.

Als jij al je hele leven alleen voor dingen hebt gestaan, ook had je de steun van je vrienden en familie voelde je je nog alleen. Ik ben helaas in een verliefdheidsbui getrouwd en erachter gekomen dat het te vroeg is geweest. Schaam ik me daarvoor ja wel een klein beetje. Niet zo zeer omdat het is gebeurd, maar meer omdat ik voor min gevoel een hart breek. En voor een emotioneel mens is dat moeilijk om mee om te kunnen gaan. Maar we gaan als vrienden uit elkaar en over een tijdje kunnen we elkaar hopelijk gewoon weer zien.

Het was 3,5 jaar van mijn leven, heb ik er spijt van nee. Het zijn momenten geweest waarop het fout ging en dingen gebeurde die nooit hadden mogen gebeuren. Maar dat haalt de herinneringen en de gevoelens van bepaalde momenten niet weg. Het waren up’s en Down’s maar toch kijk je terug op een fijne tijd. En de fijne herinneringen zijn degene die je moet koesteren hoe pijnlijk het misschien ook is.

Tijdens mijn getrouwde leven ben ik aanraking gekomen met een lotgenoot zoals ze dat noemen. Iemand die precies hetzelfde heeft als het gaat om de klachten, maar ook de dingen heeft gemaakt die er allemaal bij komen kijken. Je gaat met elkaar praten, dingen delen hoe jij het ervaart en hoe de ander het heeft ervaart. Deze lieve jongen gaat dan ook mee naar elk gesprek bij emergis, om in de wachtkamer te wachten en me daarna op te vangen.

Ik ga een traject in waarin EMDR voorkomt. Wat het precies inhoud weet ik zelf ook nog niet. Ik weel wel dat het een zware en emotionele tijd wordt. En dat dit een manier is om trauma’s te verwerken, het zal dan ook heel veel energie kosten. Maar uiteindelijk weet je met je trauma’s omgaan wanneer ze opspelen en weet je wat je moet doen om rustig te blijven. Je leeft je eigen leven weer en leeft niet je leven terwijl je eigenlijk niet echt leeft.
Bij mijn depressie zijn er paniekaanvallen en angststoornissen naar voren gekomen. Hier had ik voor mijn depressie al last van. Maar dit is mij nooit opgevallen, want je deed wat je moest doen en gebeurde het ging het over en ging je verder met wat je aan het doen was.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat ik op dit moment niet in de buurt van mijn werk moet komen. Als ik weet dat ik daarheen moet dan heb ik de nacht daarvoor heel de nacht in mijn slaap paniekaanvallen, of ik ben heel de nacht wakker maar heb de paniekaanvallen dan ook. Dat ongeluk is bij mij zo hard aangekomen dat ze het psychotische angst noemen. Als ik er te dicht in de buurt kom dan komt alles terug, alle emoties, pijn, verdriet maar ook de schaamte.
Ik heb dan ook regelmatig nachtmerries over het ongeluk.

Dit is dan ook 1 van de redenen waarom ik in de ziektewet zit. Dat komt namelijk omdat ik dit heb ik arbeidsongeschikt ben. Ik slik pijn medicatie om de pijn te bestrijden. Al is deze pijn steeds erger aan het worden. Je maakt er het beste van door je medicijnen te slikken en deze aan te vullen met zelfzorgmiddelen. Dit varieert van pijnstilling (paracetemol normaal of vloeibaar, advil, tijgerbalsem, tantum enzovoort) tot aan de vitaminepillen die je moet innemen om je immuunsysteem en weerstand goed te onderhouden.

Deze maand ga ik met mijn therapie beginnen. Niemand van mijn familie en vrienden weten de datums van mijn afspraken (behalve mijn vriend (die mijn lotgenoot was, wat is uitgebloeid tot een ontzettend mooie liefde, we vullen elkaar heel goed aan en kennen alles van elkaar). Voor de rest vertel ik het niemand om zo voor mezelf geen druk op mezelf te leggen.

Nu heb ik dus naast dit alles ook mijn scheiding nog. Dit verloopt snel want mijn toekomstige ex-man wilt zo snel mogelijk weg wat ik ook snap. Want we hebben allebei fouten gemaakt dat zien we ook allebei in. Maar als hij hier blijft is het te pijnlijk voor hem, dus hij verhuist terug naar zijn vertrouwde geboorte dorp Sliedrecht.

Wat ik met deze column wil aangeven is dat als je een probleem hebt. Dus een depressie of paniekaanvallen. Of gewoon gebeurtenissen die je hebt meegemaakt waar je over wilt praten omdat je het geen plekje kan geven.

De boodschap die ik jullie geef is: Praat erover, je hoeft je eigen niet te schamen er is zeker een kwart van de Nederlanders die ook lijden aan een depressie of die paniekaanvallen hebben. Het is niets om je voor te schamen. We zijn mensen en als je er niet over praat, wordt het alleen maar erger en ben je uiteindelijk te laat waardoor je niet meer geholpen kunt worden.

Erover praten is misschien moeilijk, maar huilen is niet erg. Het is geen teken dat je zwak bent, nee het is een teken dat je sterk bent, maar dat er een paar barsten zitten die maar niet willen helen. Dat dat pijn doet snappen mensen wel, en daarom moet je je niet schamen om te huilen. Natuurlijk snap ik dat je dat niet midden in een stad wilt doen. Maar doe je het thuis alleen, of bij je familie of vriend als je die hebt is het ook goed. Niks wat je doet om je gevoelens kwijt te raken of je hoofd even leeg te maken is fout.

Wees trost op je zelf dat ondanks wat je hebt dat je doorgaat met je leven. Dat je steun zoekt en dat je blijft doorgaan ook al doet het pijn. Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen. En onthoudt 1 ding: je hoeft je nergens voor te schamen, het is juist goed om hulp te zoeken en erover te praten.