Met mijn hoeven zwaar in het zand gedrukt buig ik diep voorover. Glinsterend kabbelt het koele water mij tegemoet. Gulzig laat ik het over mijn tong vloeien. Pijl en boog staan achteloos tegen een boom. Zij hebben voor vandaag hun werk gedaan. Nu het begint te schemeren breekt de tijd voor ontspanning aan. Ongemerkt is Steenbok naast mij komen staan. Nadat ook zij haar vochtvoorraad heeft bijgevuld kijken we samen uit over het grote meer. “Heb jij Vis al gezien?” Iedere dag worden we blij begroet door onze zus. Het maanlicht, dat op haar zilveren schubben schijnt, verraadt haar al van verre. Vandaag echter ziet het water er somber uit en van Vis geen spoor. We besluiten haar te zoeken. Vrolijk babbelend lopen we langs de waterrand, ondertussen glurend tussen de hoge rietpluimen. Halverwege onze route slaakt Steenbok plots een gil. Ze wijst in de verte.

“Kijk…Kijk!” Ik draaf achter haar aan naar de plek des onheils. Tussen het riet drijft een vis. Loom beweegt ze mee op de speling van het water. Steenbok drukt haar snuit tegen de kop. “O nee! Het is Vis! Ze is dood.” Onthutst kijken we elkaar aan. “Dat kan niet, niet Vis. Ze is nooit ziek.” Met een perfect gevoel voor dramatiek laat Steenbok zich, hard huilend, op de grond vallen. Het blijft niet onopgemerkt. Vrijwel onze gehele dierenriem begint zich rond het levenloze lichaam te verzamelen. Maagd heeft zich in het water laten zakken. Voorzichtig neemt zij Vis in haar armen. “Mijn moeder is niet dood. Ze haalt nog adem. Kijk maar naar haar kieuwen.”

Met zijn allen besluiten we bij haar te blijven. Dagenlang zijn onze ogen gericht op het kleurloze lichaam. De lichtpuntjes die in het water verschijnen blijken steeds de weerspiegeling van sterren te zijn. Vis verliest steeds meer glans. Haar lichaam blaast zich op tot ongewone proporties. “We moeten het opgeven.” “Opgeven?” Ram, de vriend van Vis, staat verhit op. Met zijn hoeven stampt hij op de grond, terwijl zijn hoorns vervaarlijk heen en weer zwiepen. “We moeten, juist nu, positief blijven. Dat zal haar reden tot vechten geven.”

Briesend draaft hij rond het meer om zijn woede te bekoelen. Een half uur later laat hij zich vermoeid in het gras langs de waterkant vallen, zijn ogen gericht op weer een dansend lichtpuntje in het water. De volgende ochtend is het er nog steeds. Het beweegt rond het lichaam van Vis. De golfjes breken het en maken het weer één. Zelfs de zon kan het niet doen verbleken. “Haar staart bewoog!” Maagd, die de zieke in de kom van haar handen laat wiegen, straalt. Iedereen kijkt er verheugd naar, maar verdere levenstekens blijven uit. Die nacht lijkt haar huid bedekt met violette stippen. Vaag glimmen ze door het wateroppervlak heen. Eén oog wordt even geopend. We beseffen dat er een keerpunt is bereikt.

Na de eerste opluchting begint de dierenriem te knellen. Onze zorgen hebben hem te strak aangetrokken. Irritaties ontstaan en ontaarden zelfs in kleine ruzies en woordenwisselingen. Enkelen beginnen voor een deel hun eigen leven op te pakken met de gezondheid van Vis in hun achterhoofd. Langzamerhand komt de humor weer bovendrijven. Hilariteit en boosheid wisselen elkaar nu in een verwarrend tempo af. Vis laat het gelaten over zich heen komen. Af en toe spartelt ze en opent haar ogen. Twee sprankelende ogen van een levenslustige vis. Al snel worden alle lichtpuntjes weer de hare.

Gisteravond, na een wandelingetje, zag ik haar schubben, voor het eerst in een week, glimmen vanaf de overkant van het meer. Regenboogkleuren, werkend als een magisch medicijn. Na een week van ernstige zorgen vertelden ze mij dat Vis haar woord gaat houden:

[i]“Ik word minstens honderd jaar!”[/i]

Categorieën: VEC

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

16 reacties

Anne · 1 maart 2008 op 08:37

Vis als einde van de dierenriem, ram als begin, toch? He, ik had zo graag ook beschrijvingen gelezen van waterman, en stier en tweelingen, vooral tweelingen 😀 en kreeft en leeuw en schorpioen en natuurlijk niet te vergeten weegschaal!! Kun je niet nog zo’n mooie midzomernachtdroom schrijven met alle nu veronachtzaamde 😡 tekens?

lisa-marie · 1 maart 2008 op 08:38

In een woord: Geweldig :wave:
en tegelijkertijd ook zo ontroerend.
:kus:

SIMBA · 1 maart 2008 op 08:50

Mooi, vooral de beschrijving van die lieve maagd is erg doeltreffend. :hammer:

pepe · 1 maart 2008 op 09:23

[quote]Met zijn allen besluiten we bij haar te blijven. Dagenlang zijn onze ogen gericht op het kleurloze lichaam. De lichtpuntjes die in het water verschijnen blijken steeds de weerspiegeling van sterren te zijn. Vis verliest steeds meer glans. Haar lichaam blaast zich op tot ongewone proporties. “We moeten het opgeven.” “Opgeven?” Ram, de vriend van Vis, staat verhit op. Met zijn hoeven stampt hij op de grond, terwijl zijn hoorns vervaarlijk heen en weer zwiepen. “We moeten, juist nu, positief blijven. Dat zal haar reden tot vechten geven.” [/quote]

Eigenlijk zou ik de hele column wel willen quoten. Maar deze alinea springt eruit.

Prachtig weer, dit menselijke verhaal in fantasiestory.

Zij wordt zeker honderd! Samen met jou hoop ik.

pally · 1 maart 2008 op 10:11

Echt mooi, Arta, deze sprookjesachtige column, die verwijst naar een werkelijkheid en door deze vorm veel lichter is geworden, maar de kracht behoudt. :wave:

groet van Pally

Dees · 1 maart 2008 op 10:25

Heel erg origineel! En mooi geschreven dierenriemsprookje. Zo heb ik ineens wel iets met astrologie.

Ik was al bang dat jij je pen in de wilgen had gehangen, maar je had hem even (op)gespaard. Gelukkig maar.

[size=x-small](een beetje praktische en vooral intelligente tweelingenzin had overigens inderdaad niet misstaan :-D)[/size]

Li · 1 maart 2008 op 11:32

In één adem uitgelezen. Deze sprookjescolumn verdient minstens vijf sterren en er zit meer in dan je in de eerste instantie zou denken. Gelukkig kunnen we hem de hele maand aanklikken.:wave:

Bestaat toeval of stond het in de sterren geschreven? Onderin stond/staat namelijk een advertentie van Astro Portaal.:-D

Li

Trukie · 1 maart 2008 op 17:20

[quote]Maagd, die de zieke in de kom van haar handen laat wiegen, straalt.[/quote]

Arta geweldig zoals jij werelden aan elkaar kunt schrijven. Waar waren de andere watertekens om vis te helpen? Waterman, scorpio? En tweelingen die rivieren van tranen plengden?
Je bent natuurlijk vergeten om hier “deel 1” achter te zetten.

Mosje · 1 maart 2008 op 17:45

Zeer terecht een maand bovenaan!

KawaSutra · 1 maart 2008 op 20:09

Heel mooi gedreven epos in het klein. Van mij had je er ook een miniserie van mogen maken. Maar ik ben uiteraard heel tevreden dat mijn sterrenbeeld de hoofdrol vervult.

WritersBlocq · 1 maart 2008 op 20:59

Wát een verhaal… Inderdaad fijn dat ie een maandje bovenaan staat, kan ik hem regelmatig teruglezen. Reageren doe ik niet, dat laat ik aan de Scorpions over, die kunnen dat veel beter.

[url=http://nl.youtube.com/watch?v=taVW8Kv2HcQ][b]Speciaal voor Vis[/b][/url]

[url=http://nl.youtube.com/watch?v=s_lMNufI3hA&NR=1][b]en deze… moet minstens “herkenbaar” zijn! [/b][/url]

Knuf en :kus: van Scorpio

Trukie · 1 maart 2008 op 23:48

😉

Kees Schilder · 2 maart 2008 op 11:17

Geweldig!!!! Ademloos gelezen!

arta · 2 maart 2008 op 17:12

Dank je wel Li, voor het doorgeven van het stokje. Op het moment dat ik de mail kreeg was zojuist ‘Vis’, mijn oudste zus, in kritieke toestand opgenomen in het ziekenhuis, wat voor mij het teken was om vooral over haar te schrijven. Ik wilde echter niet een hele maand met een ‘emo-verhaal’ bovenaan staan, vandaar dat ik voor deze vorm gekozen heb. Dat is ook de reden dat niet elk teken aanwezig was in mijn verhaal. Ik heb met dit verhaal geprobeerd om vanuit mijn eigen beleving het hele proces vanaf wanhoop tijdens twee weken coma tot de enorme egobotsingen nadat ze weer wakker werd en langzaam aan haar genezingsproces begon te beschrijven. Zwemmen doet ‘Vis’ nog niet, maar spartelen lukt alweer aardig.:-)
Heel erg bedankt voor de reacties, waaruit bleek dat mijn opzet (iemand die de situatie niet kent, zal het als een ‘gewoon verhaal’ zien)is gelukt!
@ WB: Ik heb de muziek zojuist overgebracht: Dank je!

Neuskleuter · 3 maart 2008 op 11:40

Een poëtisch proza! Heel mooi beschreven, ik voelde het naderend onheil van Vis al snel aankomen, ook al leek er ogenschijnlijk nog niets aan de hand. Mooi gedaan.

En sterkte met je zus!

LouisP · 8 mei 2009 op 22:06

Arta,

bij het begin weer zoals zo vaak bij jouw verhalen, ‘hoe komt ze tot zo’n bijzonder verhaal’ Bijzonder dat het verhaal nog meer indringt als je de verklaring erachter leest. Ongeacht dat alles is het decor, de scene met de hoofdrolspelers erg goed beschreven. Ik zie de ram dan echt langs de waterkant springen.
Groet,

Louis

Geef een reactie

Avatar plaatshouder