Dinschdag

Stap voor stap schrijdt hij de uitgesleten trap voor zijn huis af. De stok in zijn rechterhand tikt bij elke pas mee, precies tegen de maat in. Statig wordt de hoge hoed ten groet geheven naar de gehaast langslopende slager. Een beetje geagiteerd kijkt hij op zijn zakhorloge. Een geur, als van een dampend bad, stoomt zijn neus in. Erg curieus. Tijd om erover na te denken is er nochtans niet. Vanuit de verte ziet hij zijn koets naderen. Met een grote boog springt de koetsier van de bok om hem te ondersteunen als hij in het voertuig klimt. “Eenen bijzonder goeden Morgen, mijnen Heer. Waar moogen wij onsch heeden ten Daagen naar toe begeeven?”
“Des Gravenhagen, goeden Man. En wel rasch. Weet gij waar al die Menschen vandaan koomen?”
“Heer van Van Dam heeft eenen geheel nieuwen Automobiel bekoomen. Eenen op Stoom. Onzen Weegen kruisten elkander zopas.”
“Al die nieuwerwetsche Dingen. Deezen richten ons Vaderland ten Gronde, wat ik Uwes brom.”
“Met alle Hoogachting, Heer, naar mijnen nederigen Meening krijgen deezen Landgenooten juist eeuwigen Faem. Dat zal voor onsch, met alle Respect, niet weggeleegen zijn.”
“Gij domoor.”

Met een minachtende handbeweging legt hij de koetsier het zwijgen op en maant hem vort te maken. Eenmaal alleen in de koets verschijnt voor het eerst sinds jaren een glimlach op het gelooide gelaat van de al vijfenvijftigjarige heer. Niemand kan bevroeden dat hij zijn eeuwige faam al bereikt heeft. Niet in de kunst, niet met een prestatie, maar met een simpele kwinkslag. Fier denkt hij terug.

“Morgen dienen wij naar Frieschland te gaan, mijn Beschte. Onzen nieuwen Rollen Laken zijn gearriveerd. Den Koopers zien uit naar onsch op Donderdag..”
“Vermoogen wij niet één Dag vrij te neemen?”
“Dat zal niet hooggeschat worden.”
“En als wij nu in het Noorden eens opdissen dat er in het Westen tussen den Maandag en den Woensdag eenen dag tussengevoegd is? Ten behoeve van het Koningshuis.”
“Ach, Jongen, dat neemt toch geen Mensch aan?”
“Laaten we een Gebbetje uithaalen. Dan hebben wij eenen vrijen Dag én eenen goeden Uitvlucht. Wellicht zullen die Noordsen Kwaaitongen deezen extra Dag door geheel onsch Land verspreiden. Dat zou kluchtig zijn!”
“Verwacht dat niet, Vriend. Gij overschat de Macht der Kwaaitongen. Eenen vrijen Dag edoch klinkt alsch Sneeuwklokjes in mijnen Ooren.”

Hij verschiet wanneer de koets plots halt houdt. Verheugd denkt hij aan het voortvloeisel van zijn ‘gebbetje’. Geheel ongepast ginnegapt hij om zijn domme koetsier.

“We hebben onzen Bestemming bereikt, mijn Heer: het Binnenhof. Ik ben benieuwd wat dezen eersten Prinschjesdag op Dinschdag onsch voor Goedsch gaat brengen.”
“Foei, Ondeugd. Boeren duiden deezen Dag als Prinschjesdag. Voor mij is het de Opening der Staten-Generaal. Geef mij mijnen Stok. Ik loop zelf.”

Door zijn lorgnet bestudeert hij de oneffenheden op de rijweg.

“Om vijf uur ben ik weederom hier. Tot straksch, mijn Heer Dinsch.”
Ineens dringt het door.