Dit kind bevalt niet

Spuugzat ben ik het. Knettergek word ik ervan. Het liefst zou ik die kleine etterbak met pamper en al het raam uitsmijten. Alleen maar janken, dag en nacht. Ik zag mijn vrouw van een leuke, gezellige, jonge meid veranderen in een strompelende, mompelende zombie in een badjas. En het is helaas te laat voor abortus, want het kind is al een jaar geleden verwekt. Die negen maanden in de buik van mijn vrouw gingen nog wel, de bevalling liep op rolletjes, maar daarna is de roze wolk een zwarte wolk geworden. Slapen doen we bijna niet meer, laat staan eens een lekker potje vrijen, en de hele dag wordt het huis gevuld met geluiden waarvan je je niet eens kan voorstellen dat zo’n klein lijfje die kan produceren. Dit leven bevalt me niks. Ik loop te piekeren en te tobben, want als dit zo doorgaat, dan is de relatie tussen mijn vrouw en mij geen lang leven meer beschoren. Door de vermoeidheid en het constant aanwezige teleurgestelde gevoel, zo van: “Is dit het nou?” lopen wij steeds op elkaar te vitten en van ons leuke leventje lijkt niets meer over te zijn door dat kleine indringertje. Sinds drie maanden worden wij geleefd, en niet zo’n beetje ook.
Opa’s en oma’s waren eerst nog enthousiast over het nieuwe kleinkind en vochten erom wie er op mocht passen. Maar na zo’n nachtje logeren – een nacht waarin wij eindelijk eens even konden bijslapen – kwamen ze het ettertje doodvermoeid terugbrengen en mompelden iets over hele volle agenda’s de komende achttien jaar.

Dan komt er redding uit compleet onverwachte hoek. Bij de tv-omroep van BNN zoeken ze baby’s voor hun nieuwe programma: ‘Baby te huur.’ In dit programma mogen vier jonge verliefde stelletjes drie weken lang ervaren hoe het is om een echt gezin te hebben. Ze krijgen achtereenvolgens de zorg voor een baby, een peuter, een achtjarige en een puber. In die laatste drie categorieën ben ik niet geïnteresseerd, maar natuurlijk ben ik bereid om onze baby af te staan aan zo’n educatief programma! Alles voor de wetenschap!

Ik neem onmiddellijk contact op met BNN en we spreken voor de volgende dag af. Gelijk komt alles in een stroomversnelling. Ik zeg niets tegen mijn vrouw, want het moet natuurlijk wel een leuke verrassing blijven! Zodra alles rond is bij BNN loop ik bij het eerste de beste reisbureau naar binnen en boek voor mijn vrouw en mij een heerlijk reisje naar de zon! Geweldig! Een week zonder die huilmuil! Wat zal ze opkijken, en wat kunnen we onze stoffige relatie weer nieuw leven inblazen! Ik kan me de laatste zoenpartij met m’n meisje niet eens meer herinneren. Maar dat gaat nu allemaal goed komen.

O, wat is ze blij! Een weekje weg? Met z’n tweetjes, net als vroeger? Ze vliegt me om de nek, maar meteen versombert haar blik. Want: waar moeten we die stoorzender van ons dan zo lang laten? En ik hoef haar niet wijs te maken dat grootouders ineens hun bereidwilligheid hebben getoond, want die lijken na dat ene logeerpartijtje opeens van de aardbodem verdwenen.
Eerst wil ze er niets over horen. Maar als ik haar vertel over het nut van het programma, hoe weerloze ouders kunnen worden voorbereid op zo’n monster als dat van ons, gaat ze overstag.

Alles is in kannen en kruiken en we kunnen vertrekken. We mogen van de programmamakers op een monitor meekijken naar het wel en wee van ons kind, maar daar hebben we nou nét geen zin in. Het zal heus wel goed gaan, die pubers worden geweldig begeleid, er staat vierentwintig uur per dag een camera op onze koter gericht, zo goed kun je het zelfs niet hebben in het allerbeste kinderdagverblijf!

We kussen het eeuwig betraande bekkie van de kleine opgewekt gedag en scheuren met een bloedgang naar Schiphol. Een paar uurtjes later liggen we in de zon op het balkonnetje van ons heerlijke appartementje.

Wat een geweldige week hebben we gehad; slapen, vrijen, praten, weer verliefd hand in hand lopen op het strand, we zijn weer helemaal in ons gewone doen. Net als vroeger. Onze accu wordt in een sneltempo opgeladen om straks onze verantwoordelijke taken weer op ons te nemen.

Als we ons melden bij de studio van BNN zit het hele team ons verbijsterd aan te kijken. Ze zien er moe uit. Het jonge stel, dat de hele week voor ons kind heeft mogen zorgen heeft haast. Ze hebben een afspraak in het ziekenhuis voor een sterilisatie. Voor beiden. Voor de zekerheid.
Mijn vrouw neemt de krijsende baby een beetje onwillig over van de kinderpsychiater die het jonge stel heeft begeleid. Ook zij heeft haast, ze heeft een afspraak voor een loopbaanadvies. Dit werk ziet ze niet meer zitten.

Als dank voor de medewerking aan het programma krijg ik een gigantisch grote doos. Ik maak deze open en zie een enorme hoeveelheid condooms. Ik kijk de programmamaker verbaasd aan, en deze zegt tegen mij: “Genoeg voor de rest van uw leven. Het lijkt me beter dat uw soort zich niet verder voortplant.”