Het doek is dicht en we blijven achter met herinneringen bij de laatste kop koffie met cake. Het is de zondagmorgen van het afscheid. Het universum van de fantasie is vluchtig. We wanen ons een tijdje in een wereld waarvan we weten dat het niet echt is en daarom alles mogelijk maakt. De ontnuchterende harde werkelijkheid is dan weer als het leven zelf. Op weg naar huis ga ik altijd bij een oude vriendin langs. Zij was mijn voorbeeld en zij heeft mij ingewijd in de wereld van toneelschrijven en liedteksten maken. Voor we nog een keer bij elkaar komen om de gang van zaken rond de voorstellingen na te bespreken, stem ik eerst af met haar. Zij gruwde van dronken mensen op toneel en kerels die zich als vrouw voordoen. Sorry, dit keer hadden we zelfs twee zuipschuiten, een kerel verkleed als vrouw en een vrouw in de rol van een man. Het paste in de entourage van het stuk. De nieuwe LED toneellichten zijn kil en veroorzaken ongewenste schaduweffecten. We zullen het niet meer doen. Het zangkoor zong prachtig in harmonie, meerstemmig maar ook met solo’s. De afstemming tussen muziek en stemmen moet veel beter. Beloofd! De teksten zijn verdorie niet voor de kat zijn viool gemaakt! Het publiek vond het allemaal prachtig. Daar doen we het voor. Toch? En voor onszelf, natuurlijk, het is zo leuk! Tot volgend jaar. Ik raak haar even aan en loop door. Weg van de koude steen.
Robert
13 februari 2012
www.robertbeernink.nl
2 reacties
Libelle · 20 februari 2012 op 10:35
Pas nu snap ik dat die koude steen een grafsteen is. Sommige vloeren namelijk, in een bejaardentehuis, kunnen ook zo koud zijn. Mijn zus is (amateur)regisseur bij een volkstoneel. Daar moet ik wel eens gaan kijken, vooral als ze bang is dat de zaal leeg zal blijven. Jouw verhaal betrekt me weer bij haar emoties en angsten. Vooral wanneer er zo’n ‘would be’ figuur van de krant komt kijken.
Ferrara · 20 februari 2012 op 13:39
Altijd een beetje afkicken na weken intensief met elkaar optrekken en dan valt het doek al na drie voorstellingen. Het verdriet van de amateur