Dokter, ik heb zo’n last van mijn breekpunt

Komt een politicus bij de dokter en hij zegt: “Dokter, ik heb zo’n last van mijn breekpunt”. “Waar doet het zeer dan?”, vraagt de dokter. De politicus wijst op de onderbuik en het hoofd. “Wanneer heeft u er het meeste last van?”, vraagt de huisarts door. “Nou, vooral als ik met collega-politici praat, en dan vooral die van andere partijen.” “Weet u nog wanneer u voor het eerst last kreeg van uw breekpunt?” “Ja, dat weet ik nog goed. Dat was toen ik werd geïnterviewd door de kale van RTL4. Leuke, goede kerel hoor. Maar hij wilde maar weten of ik een breekpunt had. Nee, die had ik niet. Ik had er nog nooit bij stilgestaan. Wist niet eens wat het was. Maar hij ging maar door. Uiteindelijk heb ik maar gezegd dat ik een breekpunt heb. Sindsdien heb ik er ook echt last van. Wat ik ook zeg en wat ik ook doe, dat breekpunt breekt me elke keer weer op.”

De dokter, die nog niet eerder met dit bijltje had gehakt, zat met het breekpunt van de politicus danig in zijn maag. Plotseling voelde hij zich ook niet al te lekker worden. Even wat water drinken. Zou ik ook….bedacht hij zich. Toen kreeg hij een felle steek in de onderbuik en pijn achter de ogen. “Ah, ik zie het al”, zei de politicus. “U heeft nu ook last van een breekpunt. Ik zweer het u: het is een epidemie. Je staat er niet bij stil dat je misschien wel eens een breekpunt zou kunnen hebben, totdat je iemand tegen het lijf loopt die er één heeft of je iemand treft die je ernaar vraagt. Dan is er geen ontkomen meer aan. Weet u, in Den Haag schijnt bijna iedereen er aan te lijden. Ze hebben allemaal ineens een breekpunt”, draafde de politicus door.

“En degenen die geen breekpunt hebben”, vervolgde hij, “voelen zich onbegrepen.’U moet toch een breekpunt hebben? Waarom heeft u geen breekpunt?’, krijgen ze naar het hoofd geslingerd. Ik heb met collega’s gesproken die net als ik geen breekpunt hadden en net als ik er ook geen wilden hebben. Zij worden nu met de nek aangekeken. Ze worden niet geloofd, als paria’s behandeld, in een hoek gezet. Ik wilde ook geen breekpunt, maar het is te laat. Of ik het wil of niet, ik heb een breekpunt en u nu dus ook, dokter.”

De dokter, inmiddels een beetje van de schrok bekomen, bladerde even door wat literatuur. Hij kwam er al snel achter dat een breekpunt voor hem geen kwaad kan. Gaat binnen een dag weer over, concludeerde hij. Maar die politicus zou er voorlopig nog niet vanaf zijn. “Ik stel met grote zekerheid dat u er op 10 juni geen last meer van heeft”, gaf hij de man geruststellend mee. “Uw breekpunt is op die dag als sneeuw voor de zon verdwenen. En ik zweer u: uw collega-politici, vooral die van andere partijen, hebben dan ook geen breekpunt meer.”