Domino-effect

Ze heeft vanmorgen helemaal geen zin om vrijwillig uit bed te komen. Buiten is het donker en regent het pijpenstelen. Ze duikt nog even met haar hoofd onder het dekbed. Wat heeft haar bezield om aan te bieden elke zondagochtend vrijwillig koffie te gaan zetten in het ouderencentrum! Zal ze zich vandaag ziek melden? Dan drinken die oudjes maar een keer geen koffie in de recreatiezaal. Trouwens, als er vijf komen, dan is dat al veel. Maar dan denkt ze aan de man met de dominostenen. En dat is net het zetje dat ze nodig heeft. Ze springt uit bed, wast zich, kleedt zich aan en hijst zich in haar regenpak.

Elke zondagochtend zit de man met de dominostenen op zijn vaste plekje bij het raam en zwaait blij als hij haar ziet. Dan schuift hij het zelfgemaakt dominodoosje naar het midden van de tafel en keert het alvast om. Uiterst zorgvuldig stapelt hij de steentjes in twee rijtjes. Klaar om te spelen. Als zij het koffiezetapparaat heeft aangezet, gaat ze tegenover hem zitten.

En elke zondag vertelt hij een nieuw dominoverhaal. Vorige week vertelde hij trots dat hij de steentjes zelf heeft gemaakt. Met uiterste precisie schaafde hij ze even groot, even breed en even dik. Hij streelde de oogjes op de stenen en verzuchtte: ,, Het schilderen van de oogjes heeft me weken gekost. Maar toen onze zoon werd geboren, wilde ik mijn vrouw graag een cadeautje geven. Kopen kon niet in die tijd want we bezaten geen rooie cent. Zelfs de vlooien in ons bed leden aan bloedarmoede.”
En glimlachend ,,elk steentje vertelt een eigen verhaal. Het putje aan de linkerkant verraadt dat het dubbelzes is. En bij dubbeltwee is er een klein hoekje uit. Dat krasje in de vorm van een L is de combinatie twee en vier.” Hij pakte een roodbonte zakdoek uit zijn zak en probeerde ongemerkt zijn tranen weg te vegen. ,,Ik ben een beetje verkouden” snotterde hij en snoot luidruchtig zijn neus. ,,Toen mijn vrouw vergeetachtig werd, snapte ze het spel niet meer. Van kwaaiigheid smeet ze de stenen door de kamer. Eerst werd ik daar boos om. Later vond ik het alleen maar handig. Want elk krasje, elk hoekje en elk putje, vertelde welke stenen ik moest pakken. Ja, ik liet haar winnen, want als zij won dan keek ze zo blij.”

De gedachte aan het wekelijkse spelletje domino geeft haar vleugels. Vergeten zijn kou en regen. Als ze langs het raam rijdt, zwaait ze. Maar de plek voor het raam is leeg. Verschrikt smijt ze haar fiets tegen de muur en holt naar binnen. Bij het koffiezetapparaat staat een onbekende man. Zijn handen omklemmen het vertrouwde dominostenendoosje. Hij pakt haar hand en zijn stem klinkt schor als hij zegt: ,,U bent vast papa’s dominomaatje. Helaas moet ik u vertellen dat pa gisteravond is overleden. Voordat hij stierf moest ik beloven u het dominospel cadeau te geven. Als dank voor de vele fijne uurtjes dominoverhalen.”

Verslagen pakt ze het doosje van hem aan en streelt met haar wijsvinger het fijne houtsnijwerk. Ze voelt een brok in haar keel en fluistert: ,, Geen dank hoor, ik vond het erg leuk om te doen.”