Domme pech

Hoewel men zegt dat het geluk met de domme is, kan ik dat niet beamen. Ik heb meer last van domme pech. De Dijk heeft daar nog eens een paar treffende zinnen van gezongen. Al gaat het nummer over eenzaamheid.
*Een lekke band, wind tegen en geen fietspomp op de afsluitdijk.*
*Of het uit het zicht verdwijnen van de achterlichten van de laatste trein naar huis.*
En dat soort dingen heb ik vaak, soms te vaak. Zo stond ik laatst weer eens in de rij bij de locale super voor de wekelijkse boodschappen. Ik zeg nog tegen de man die achter mij aanschuift in de rij: “Als ik jou was, nam ik een andere rij want dit zit mij nooit mee!” Maar hij was eigenwijs en bleef gewoon achter mij staan. Ik heb op dat moment drie wachtenden voor mij.

De ellende begint al bij nummer drie. Alle boodschapjes netjes langs het piepapparaat en de kassa wordt ontdaan van zijn omhulsel. Een klein rolletje papier met een oranje strook wordt er uit gevist en belandt in een prullenbak. Een dikke rol moet er voor in de plaats komen. Puntje van het papier dubbel vouwen en prutsen maar, helaas zonder het gewenste resultaat. Tot vier keer toe prutsen voordat het lukt. Omhulsel er weer omheen en ja hoor, er kan afgerekend worden.

Nummer twee is aan de beurt. Een dertigtal piepjes verder wordt er een pinpas getrokken. Leesfout, nog een leesfout, en nog een leesfout. Of paslezer stuk? Wie zal het zeggen. Het duurt in ieder geval weer aardig lang voordat er betaald kan worden.

In andere rijen zie ik mensen doorschuiven alsof het niets is. Ik ben gewend aan mijn pech dus voor mij is er niets aan de hand. Ik weet dat als ik nu van rij wissel, de pech mij gewoon achtervolgt. De mijnheer achter mij zal zich echter wel afvragen wanneer Ralf Inbar tevoorschijn komt.

Nummer één, het schiet (niet) lekker op. Maar voor het gepiep bij nummer één van start kan gaan, sluit de kassierster haar kassa af en maakt plaats voor een verse kassierster. Deze moet dan eerst weer haar kassa openen zoals dat heet en allerlei nummertjes invoeren en zo. Neen, mijn naam is geen Ralf Inbar.

Ja, ik mag. Als ik goed opgelet heb, is nu alles geweest wat fout kan gaan. Ik zou dus zonder verdere problemen mijn boodschapjes kunnen afrekenen. Piep, piep, stilte! Een angst bekruipt mij. Wat is er loos. Ik kijk mijn kassierster aan. Zij zit druk te zoeken naar zo’n plakkertje die ze langs de kassa moet halen. Ze pakt de telefoon. Uit ervaring weet ik dat het minstens drie keer bellen en één keer omroepen kost om de prijs te achterhalen. Ja, ook deze handeling is mij niet vreemd.

De mensen achter mij hebben al lang mijn rij verlaten en zitten thuis heerlijk aan de koffie. Als laatste verlaat ik de winkel, samen met de bedrijfsmanager die de boel afsluit.