Drie

Ik wil niet…
Ik wil niet…
De tandarts kijkt me vragend aan. Haar blik ontwijkend wrijf ik mijn neus door de warme haren van de zevenjarige op mijn schoot. ‘Schat maak je niet zo druk. Het doet helemaal geen pijn. De tandarts wil alleen naar je tanden kijken. Je hebt geen gaatjes.’
Mijn woorden ketsen af op zijn wereld. Zachtjes wrijf ik over zijn arm terwijl ik hem onverstoorbaar hoor bezweren:
Ik wil niet…
Ik wil niet… Opgelucht lopen we veel later de tandartsruimte uit. Alle ogen in de wachtkamer kijken ons nieuwsgierig aan, zoekend naar de beelden die passen bij de geluiden van het afgelopen half uur. De tranen aan de brillenglazen verraden hem. Met opgeheven hoofd negeer ik hun blikken en pak ik onze jassen. Snel graait hij naar zijn muts en trekt de flappen over zijn oren. Met de duim in de mond houdt hij me stevig vast. ‘Dat was geen tandarts’ hoor ik hem mompelen. Nu pas begrijp ik het. Even twijfel ik om terug te gaan naar de tandarts, om het beeld van mijn zoon recht te zetten, maar de priemende ogen van ons publiek duwen ons naar buiten.

Op de stoep wacht mijn vriend. Onderzoekend kijkt hij me aan. ‘Zo, dat ging goed zeg. Ik kon hem hier buiten horen’. Ik knik en loop vlug door, bang dat als ik mijn mond open doe de brok in mijn keel laat ontsnappen. Thuis leg ik het hem wel uit, dat we een andere tandarts hadden, voor de eerste keer een vrouw. Maar tandartsen zijn nooit een vrouw. Ze hadden het me moeten vertellen toen ik de afspraak maakte. Of nee, ik had zelf moeten vragen welke tandarts we dit keer kregen.

Met een flinke ademteug en een stevige knuffel om mijn kereltje verman ik me. ‘Zo, dat was de tandarts. Nu gaan we naar de speelgoedwinkel. Je moet me echt helpen, want ik weet niet wat ik voor je broer zijn verjaardag moet kopen.’ Het werkt. Opgetogen pakt hij mijn hand en samen wandelen we het winkelcentrum in. Nietsvermoedend trek ik even later aan een gesloten winkeldeur. Het is maandag! Helemaal vergeten door al die feestdagen. Gelukkig is het bijna één uur, over een kwartier gaat hij open. We kunnen wel even iets lekkers gaan kopen bij de bakker hier tegenover, dan komen we daarna weer terug bij de speelgoedwinkel. Maar nee, zo vloeiend gaat het niet. Hij haakt, hij blokkeert, hij hangt. ‘Ik wil niet naar de bakker…’ Zachtjes hoor ik weer:
‘Ik wil niet…
Ik wil niet…’

Een paar uur later luister ik naar de orthopedagoog die me voorleest uit het omvangrijke rapport met de conclusie op de op een-na-laatste pagina. Dat maakt dan drie. Enkele jaren geleden viel de diagnose bij de oudste en middelste, vandaag dus bij de jongste. Terwijl ik mezelf veel te druk hoor praten met de pedagoge voel ik hoe een ander geluid in mijn binnenste aanzwelt. Drie zonen, alle drie autistisch. ‘Kan zich niet verplaatsen in een ander’ danst het voor mijn ogen. ‘Legt geen contact met klasgenootjes’ dwarrelt het in mijn hoofd.‘Denkt in vaste patronen en heeft moeite met schakelen’ beaam ik kalm tegen de deskundige tegenover me terwijl ik van binnen protesteer.
Ik wil niet…
Ik wil niet…