Drol

Half elf ’s ochtends. Op weg naar Gouloises. Het is ondenkbaar dat deze dag zal bestaan uit het oproken van restjes shag. Her en der verspreid in mijn huisje liggen nog vier bijna lege pakjes. Toch genoeg voor zeker een dag. Maar de vraag blijft altijd of je voldoende vloei hebt. Wanneer dat niet het geval is en je voordat je daar achter was het hele huis op zijn kop hebt gezet, moet je alsnog op pad. Maar dan als het al middag is. Als het warm is. Mijn haren heb ik zojuist nat gemaakt. Ze vallen lekker zo. Meestal blijven ze in model zolang het boodschappen doen duurt. Vandaag niet. Zelfs op dit tijdstip is het al klam en een krul springt steeds voor mijn ogen. De atmosfeer nodigt uit tot zweten. Een nadeel is dat ik alleen boxershorts draag. En bij aanhoudende hitte hebben die broekjes de neiging op te kruipen en zich als een drol te nestelen aan weerszijden van mijn zak. Een warme vochtige drol.

Niet echt comfortabel. Ik vraag me dan altijd af hoe andere mensen dat doen. Het liefst zou ik even met mijn hand in mijn jeans grabbelen, de short langs mijn benen naar beneden trekken. En dan dat gevoel van opluchting ervaren. Als het uittrekken van te krappe schoenen. Enfin, ik begeef me tussen het winkelend publiek en loop dus maar iets wijder met mijn benen. Echt helpen doet dat niet. Het natte boekje blijft een bron van wrijving.

Zouden mijn ballen er voor de buitenwereld nu groter uitzien, vraag ik me ineens af. En zo ja, is dat dan positief of negatief? Rocksterren van vroeger maakten gebruik van sokken en komkommers. Ze hadden daar succes mee. Maar wijdbeens door een winkelcentrum lopen, met een enorme zak… De bejaarden, vrouwen met hoofddoekjes, kinderen. Te bedreigend, concludeer ik.

Ik hervat mijn normale pas, verbijt het schurende gevoel en ga de supermarkt binnen. Brood, vleeswaren, koffie. “Magnetronmaaltijdje”, mompel ik. Bij het openen van de deur van het koelvak glijdt koude lucht langs mijn buik naar beneden. Het aangename gevoel verrast me en vlug kijk ik om me heen of iemand het door heeft. Maar het gangpad is leeg. Voorzichtig zet ik mijn voeten iets verder uit elkaar. “Hmmm…”

“Ga je nog iets pakken?”, bitst een vrouw in legging. Een golf adrenaline. Betrapt. Ongeduldig duwt ze haar wagentje al in mijn richting. Met een rode kop pak ik een kip tandoori. ‘Weg hier’ is het enige waar ik nog aan kan denken en loop door naar de kassa. “Nee geen zegels. Nee het bonnetje hoef ik niet.” Een halve minuut later sta ik buiten. Het inmiddels schrijnende gevoel tussen mijn benen maakt dat mijn oogleden af en toe samen trekken.

Gedurende de terugtocht troost ik mezelf met de ijsblokjes, ventilatoren en die flinke lik vaseline die thuis op me wachten. En dan een sigaret… Een lekkere Goullie… Of wacht… Heb ik… Toch niet… Fuck…