Droom

Droom duur voort, droom duur langer….Ik heb het niet vaak gewenst. Maar de ene bijzondere droom die deze wens opriep vergeet ik nooit. Ik heb hem ook meteen opgeschreven, ook daarin was hij uniek. Helaas, ik weet niet meer waar ik die notitie heb gelaten. Maar ik droom hem graag opnieuw vandaag met mijn vingers op de toetsen. Op een paradijselijke plek bevind ik me met aan mijn linkerhand de zee. De leeftijd kan ik niet schatten, maar mijn gevoel zegt tamelijk jong. Hoewel ik op een behoorlijk smalle richel loop en de zee honderden meters lager ligt, zonder ook maar een struik ertussen, voel ik absoluut geen angst. Ik ben op blootsvoets en heb een hele dunne jurk aan. Het stenen pad doet niet zeer aan mijn voetzolen. Ik voel een wind langs me waaien van een soort die je alleen op zomeravonden in het zuiden meemaakt : als een lauwe föhn. Allerlei geuren komen me in die wind tegemoet: kruidig, exotisch. Ik geloof iets van kaneel, kardamom en goud te onderscheiden, hoewel ik eigenlijk niet weet hoe goud ruikt.
De hele sfeer ademt oosters. Ik hoor er wel thuis en voel me volledig op mijn gemak.

Dan word ik me bewust van de andere kant van het pad. Ik had het nog niet echt gezien. Hoog en steil moet ik er tegenop kijken. Hij is zò hoog dat ik van hier uit de lucht niet zie. Schuin naar achter loopt het als bij een foto vanuit een groothoeklens. De steensoort zo oogverblindend geel dat ik even met mijn ogen knipper. Het lijkt of ik tegen de zon inkijk.
Een hele tijd blijf ik zo staan, opkijkend tegen deze reus. Heel langzaam wordt het beeld rustig en scherp. Tot mijn verwondering zie ik nu pas dat de wand bestaat uit reliëfs . En nog scherper kijkend worden het gestileerde menselijke figuren, alleen vele, vele malen groter.
Ze zouden beangstigend kunnen zijn, maar dat zijn ze totaal niet.
Vriendelijk bijna welwillend kijken ze op me neer.

Als ik door wil lopen, hoor ik een vreemd geluid dat eerst op ruisen lijkt. Ik luister scherper: het zijn woorden.’ Wij zien je hier elke dag, wij kennen je al heel lang, Wij letten wel op je. Want we hebben gezien hoe voorzichtig jij altijd over ons heen loopt ‘.
Ik kijk naar het pad onder mijn voeten en zie nu pas dat het ook allemaal figuren zijn, voornamelijk gezichten. Ze glimlachen vertrouwenwekkend naar me. Ik glimlach terug.
Ga nog voorzichtiger lopen om de neuzen en ogen heen.
Dagenlang lijkt het, eindeloos. Het kost geen moeite, ik word niet moe.
Een ongelooflijk blij gevoel stroomt door me heen. Geruststellend. Bevrijdend. Ongebonden.
Alsof ik nooit meer ergens werkelijk angst voor hoef te hebben.

In de volgende eeuw word ik wakker en zie dat het een dag later is. Teleurgesteld dat het voorbij is, het blije gevoel blijft nog een tijdje hangen vermengt met weemoed.

Ik denk: Droom duur voort, droom duur langer……..