Duivelse verlokkingen

De westerse maatschappij zit vol duivelse verlokkingen. De hele dag door worden we keer op keer voor de keuze gesteld, toegeven of zwichten. En als de ene verlokking nog maar net weerstaan is dreigen we alweer verleid te worden door de volgende. Is het een wonder dat steeds meer mensen er aan ten prooi vallen? Een van de belangrijkste verlokkingen is het vrouwelijk schoonheidsideaal. In bladen, op tv en in videoclips worden alleen maar ranke, sierlijk gevormde jonge meisjes en vrouwen getoond. En omdat ze zelden veel aan hebben hakt de boodschap er nog eens extra in. Die meiden hebben geen grammetje vet teveel. En daarom hebben zij succes in de liefde en in het leven. Aan de ouderwetse flink uit de kluiten gewassen Hollandse meiden met blozende vollemaansgezichten gaan de passie, de glitter en de glamour voorbij. Is het een wonder als vrouwen en meisjes die het met hun lijf iets minder getroffen hebben er ook bij willen horen. Dan hebben ze geen andere keus dan zich slank te hongeren. Sommige meisjes en vrouwen raken zo bezeten van hun strijd tegen de kilo’s dat ze niet meer kunnen ophouden als het doel bereikt is. Ze hongeren zich dood als niemand ze tegenhoudt.

Anderen raken in de ban van weer heel andere verlokkingen. We worden gebombardeerd met reclame voor producten barstensvol calorieën. Big Macs, megaflessen cola, enorme zakken chips, kratten pils, bakken met toetjes, een zich explosief uitbreidend assortiment van koekjes en snoepjes. Is het dan een wonder dat je op een goede dag langs MacDonalds komt en dat je voeten opeens niet meer verder willen? Of je wilt of niet, je loopt naar binnen en je bestelt een Big Mac. En nog een milkshake ook om het af te leren. Of dat je in de super de onafzienbare schappen met frisdrank niet meer links kan laten liggen. Je winkelwagen stopt vanzelf bij de cola of de Fanta en je handen beginnen in te laden. En je bent niet de enige die zwicht. Voor de batterij kassa’s staan rijen winkelwagens torenhoog opgeladen met producten waarvan de meeste een paar jaar geleden nog niet eens bestonden. Eigenlijk heb je nauwelijks meer iets te zeggen over wat je in huis haalt. Je kan niet anders dan meedoen. En eenmaal in huis moet alles opgegeten en opgedronken worden. Je bent er praktisch de hele dag druk mee en dat blijft niet zonder gevolgen. De slachtoffers van de consumptiemaatschappij worden dikker en dikker.

Consumeren is niet alleen eten. Continu worden we bestookt met aanbiedingen voor de nieuwste GSM’s, voor auto’s met 5 airbags en navigatie, voor plasma-tv’s, computerspelletjes, lampen van Jan des Bouvrie. Wie niet meedoet valt buiten de boot. Die ratrace kost natuurlijk handenvol geld en dat moet ergens vandaan komen. Soms zit er maar een ding op: Lenen. Van alle kanten worden ons spotgoedkope ‘pee elletjes’ aangeboden. Steeds meer Nederlanders hebben zich diep in de schulden moeten steken om de race vol te kunnen houden. Hun eigen race. De een vreet zich een ongeluk, de ander hongert zich dood, een derde zit tot over zijn nek in de schulden. Misschien kunnen we toch beter zelf onze keuzes maken. Of deden we dat al?