Tijdens het lezen van de Mijn Geheim (je moet toch wat als je wacht op de beul.. eh.. tandarts) kwam ik een artikel tegen over een vrouw die haar dochter’s opvattingen niet begreep. Haar dochter had namelijk een relatie verbroken omdat haar vriend had gezoend met een ander. “Dat moet toch kunnen? Het was maar een zoen” was haar reactie… Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik hetzelfde gedaan zou hebben, en om mij heen iedereen dezelfde opvatting heeft. En toch is dat niet helemaal terecht. Naar mijn mening is de mens namelijk niet gemaakt om monogaam te zijn. Sterker nog, het principe “huwelijk” en “samenwonen” is een door de maatschappij opgedrongen beeld. Zelfs liefde bestaat in mijn ogen niet echt. We horen erover praten, we zien het in films, maar het zit allemaal tussen de oren. Het is niets meer dan een dierlijke aantrekkingskracht, en verder houd het op. Verder wordt het een hechte vriendschap, tot het moment dat je tegen de 60 loopt en alleen nog bij elkaar blijft omdat je bang bent dat niemand 112 belt als er iets gebeurd. Stel je voor dat je een jaar in je huis ligt weg te rotten voordat iemand je vindt? Lig je daar terwijl je katten langzaam aan je teen beginnen te knabbelen.
Nu heb ik natuurlijk niet altijd zo gedacht, en zelfs ben ik een aantal malen “smoorverliefd” geweest, maar van al deze relaties heb ik geleerd dat het voor een mens onmogelijk is om monogaam samen te leven. Lichamelijk is het mogelijk, maar geestelijk zal men altijd vreemdgaan. Denken aan een ander, verlangen naar een ander.
Maar de maatschappij verwacht dat we trouwen, 1.6 kinderen krijgen, vaste baan, koophuis met een hypotheek en natuurlijk 2 katten en een hond nemen. En kijk eens om je heen.
En dat doe ik ook, en dan verzucht ik mezelf maar weer eens om mijn negatieve wereldbeeld, en kijk naar boven, en mompel dat iemand mij maar eens van mening moet komen veranderen.
Iemand die mij ervan overtuigt dat echte liefde wel bestaat, en niet alleen in boeken en Disneyfilms.
Maar dan wel zonder hond, dat kunnen mijn 2 katten namelijk niet verdragen.
8 reacties
Shitonya · 13 mei 2004 op 11:20
Helaas zou ik je niet kunnen overtuigen van het tegendeel, want ook ik heb zo’n negatieve kijk op dat hele “verliefdheid” gedoe. Liefde bestaat niet, het is maar een slecht sprookje dat vanaf kinds af aan je wordt aangesmeerd.
Gewoon een dierlijke behoefte, menselijk contact, seks. Kijk maar naar nijlpaarden, vogelspinnen, pinguins. Zij hebben precies hetzelfde.
En ik geef je ook gelijk in dat “denken aan een ander. verlangen naar een ander”. Dat heeft ook iedereen, al zou die het misschien niet toegeven. Hoe gelukkig je ook bent met je eigen vrouw/man…wanneer er een beeldschoon ander schepsel rondhuppelt, verschijnt er diep van binnen toch wel een gedacht “hoe zou het zijn om wat met hem/haar te doen” 😮
Maar ja, over dit onderwerp zouden er wel tientallen columns over kunnen worden geschreven, maar dan nog zou de jouwe een van de beste zijn.
Prachtige column dus 🙂
archangel · 13 mei 2004 op 12:01
Wow! Zelden een column gelezen waar ik het zo mee oneens ben hahaha…. nee mensen; ware liefde bestaat wel degelijk! Het feit dat je slechte ervaringen in de liefde kunt hebben betekent niet dat het maar een sprookje is; ik zou zelfs willen beweren dat het tegenovergestelde waar is.
Ik vind dit echt een hele rare redenering:
[quote]Naar mijn mening is de mens namelijk niet gemaakt om monogaam te zijn. Sterker nog, het principe “huwelijk” en “samenwonen” is een door de maatschappij opgedrongen beeld. Zelfs liefde bestaat in mijn ogen niet echt. We horen erover praten, we zien het in films, maar het zit allemaal tussen de oren. Het is niets meer dan een dierlijke aantrekkingskracht, en verder houd het op. Verder wordt het een hechte vriendschap, tot het moment dat je tegen de 60 loopt en alleen nog bij elkaar blijft omdat je bang bent dat niemand 112 belt als er iets gebeurd. [/quote]
Dat niet elke mens in staat is tot monogamie is duidelijk. Maar wie heeft er ooit gezegd dat ware liefde inhoudt dat je nooit meer aan een ander mag denken, dat je niet naar andere mensen mag kijken? Ware liefde en een goede relatie zijn gebaseerd op wederzijds vertrouwen en respect, op een (voor de betrokken personen) goede balans tussen geven en nemen. Sommige mensen zullen zich het beste voelen bij een hele strikte relatie, andere mensen bij een hele vrije open relatie. Zolang dat daar duidelijkheid over is, is dat prima. Die mate van vrijheid is niet omgekeerd evenredig met de kwaliteit van de liefde hoor.
Nog iets trouwens:
[quote]maar van al deze relaties heb ik geleerd dat het voor een mens onmogelijk is om monogaam samen te leven. Lichamelijk is het mogelijk, maar geestelijk zal men altijd vreemdgaan. Denken aan een ander, verlangen naar een ander.[/quote]
Ik vind dat je wel erg kort door de bocht gaat als je JOUW ervaringen extrapoleert naar de hele mensheid!!!
En ik mag dan misschien wel weer teveel als bioloog redeneren, maar het verschijnsel liefde en het verschijnsel samenwonen zijn er niet voor niks hoor (hoe kan een maatschappij zoiets trouwens nou aan de mensen opdringen?) Zo zitten mensen nou eenmaal in elkaar, zo zijn wij geëvolueerd. Andere dieren leven wél solitair en gaan inderdaad alleen kortdurende interacties aan, puur voor de voortplanting. Zo had het ook kunnen zijn met de mens, maar gezien de onmiskenbare aanwezigheid van het verlangen naar warmte, liefde, en vriendschap, is dat bij ons dus duidelijk niet het geval.
Je moet alleen (zoals ik al zei) uit het feit dat niet elke relatie ideaal is, en niet elke vorm van liefde wederzijds, niet concluderen dat het allemaal maar onzin is, en dat het niet meer is dan dierlijke aantrekkingskracht, bedekt met een laagje maatschappelijk vernis.
Irma · 13 mei 2004 op 14:44
Ik denk ook niet dat ik je van het tegendeel kan overtuigen, maar ik zou wel zeggen ervaar zelf.
One tiny little thing: om liefde te ervaren moet je er wel volledig voor open staan. Als ik ergens niet in geloof, valt het mij ook niet ten deel.
Je maakt je eigen toekomst op dat vlak.
(Oh help, wat een heftige theorie ineens weer)
En open staan, betekent respect voor de ander, in wie hij of zij is. De grootste fout die je kunt maken is dat je bij het verliefd worden op een ander een bepaald verwachtingspatroon hebt van iemand. Je eigen valkuil.
Dat verwachtingspatroon is namelijk altijd gekleurd volgens jouw eigen individuele denkkader!
En los van het feit dat dat voor de ander niet eerlijk is, want die moet zichzelf in allerlei bochten wringen om aan dat beeld te gaan voldoen (en dat kan ver gaan bij sommige meegaande mensen)
is het voor jezelf ook niet eerlijk. Want ik neem aan dat je met iemand wilt zijn die ‘zichzelf’ is en niet een of ander maakbaar schepsel, al zit manipulatie op dat gebied diep ingeworteld in de mensheid. Bij tijd en wijlen is dat niet zo’n probleem, maar op lange termijn en op velerlei vlakken wel.
Echte liefde bestaat dus wel, maar heet dan ook terecht ‘ECHTE’ liefde, (dus met oprecht respect, openstaan voor de ander en daarbij hoort een stuk ‘verwondering’ en bewondering voor hoe die ander in elkaar steekt) bestaat wel degelijk.
Voorwaarde a priori: respect en liefde voor jezelf met al je fouten. Anders kun je die van een ander niet velen!
sally · 13 mei 2004 op 16:04
ik ben het met de twee vorige sprekers eens.
maak me er op deze manier makkelijk vanaf, maar ik zou het niet beter onder woorden kunnen brengen.
Ik hoop echt dat je ooit nog eens ontdekt dat ,,het” wel bestaat.
Maar inderdaad: ik denk ook dat het voor een groot deel aan je zelf ligt. ook!
En een beetje mazzel met wie je tegen komt in het leven.
veel liefs…..Sally
PS. ik geloof trouwens niet dat er maar één uitverkorene is in ieders leven.
Het is heel goed mogelijk om weer opnieuw net zo verliefd te worden als de eerste of tweede of……enz.
Irma · 13 mei 2004 op 17:14
[quote]PS. ik geloof trouwens niet dat er maar één uitverkorene is in ieders leven.[/quote]
Dat is ook absoluut een feit!
Ma3anne · 13 mei 2004 op 18:40
[quote]Maar de maatschappij verwacht dat we trouwen, 1.6 kinderen krijgen, vaste baan, koophuis met een hypotheek en natuurlijk 2 katten en een hond nemen.[/quote]
Is dat zo? Dan ben ik wel dik in overtreding. Het enige dat klopt is de hond. 🙂
Eftee · 13 mei 2004 op 21:23
Accepteren dat je een ander niet kunt veranderen. Jezelf kunnen zijn, binnen een relatie. Blijven praten. Geen eisen stellen.
Echte liefde bestaat wel, maar het meeste zit bij jezelf van binnen.
pepe · 13 mei 2004 op 23:05
Heerlijke column, waar ik het niet helemaal mee eens ben, maar dat maakt niets uit.
Jouw verhaal is goed en jouw ervaring (waarheid)
Echte liefde bestaat voor mij zeker wel en is niet eens bedoeld voor maar een persoon, nee ik denk dat liefde (uit)deelbaar is.
Ik ben gelukkig met die ene man, die ik ook op zijn tijd minachten mag/kan.