Een blote tiet en een te lang lied

Popmuzikanten zijn al jaren het slachtoffer van censuur op televisie. In de jaren ’50 mochten de heupen van Elvis niet in beeld en onlangs sprak heel Amerika schande van de nauwelijks zichtbare blote borst van [url=http://www.janetjackson.com/experience.html]Janet Jackson[/url]. Hoe kleinzielig kan een land zijn? Een aantal jaren geleden gleed het topje van de Belgische zangeres Viktor Lazlo af tijdens een live-uitzending. Ze merkte dat er iets mis was door het gejoel van het publiek en trok met een glimlach de boel weer recht. De Belgische tv was zo vriendelijk om mensen die dit vermakelijke optreden in eerste instantie gemist hadden (zoals ik) een herhaling op prime time voor te schotelen. Censuur is gelukkig nog niet doorgedrongen in de lage landen, zo lijkt het. Hoewel zanger [url=http://www.marcalmond.co.uk/]Marc Almond[/url] van het duo [url=http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&uid=UIDCASS70402121458381507&sql=B1e65mpn39f7o ]Soft Cell[/url] daar ongetwijfeld anders over zal denken. Hij wilde zijn hitsingle ‘Something’s gotta hold of my heart’ enige jaren geleden samen met Gene Pitney zingen in een show van Joop van den Ende. De grote baas vond het nummer echter te lang duren (iets meer dan 5 minuten) en wilde het inkorten. Marc voelde zich terecht in zijn creatieve vrijheid aangetast en trad daarom niet op. Joop van den Ende kennen we nog, maar wie waren dat ook al weer, Soft Cell?

Marc Almond en Dave Ball scoorden in het begin van de jaren ’80 een paar grote hits als het synthesizerduo Soft Cell. Marc was de spring in het veld en toetsenist Dave Ball stond er als een houten klaas achter. Ze scoorden hits met ‘[url=http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&uid=UIDCASS70402121458381507&sql=X5501382 ]Tainted Love[/url]’ en ‘[url=http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&uid=UIDCASS70402121458381507&sql=X5501385 ]Say Hello Wave Goodbye[/url]’ en braken als eerste New Wave-act door in Amerika. Later zouden onder meer [url=http://www.duranduran.com/]Duran Duran[/url] en [url=http://www.league-online.com/news.html]The Human League[/url] volgen. Maar nog voordat synthesizermuziek bij het grote publiek aansloeg, ging Soft Cell al weer uit elkaar. Marc Almond verruilde zijn toetsenist voor een accordeonist en maakte een paar prachtige platen met zeemansliedjes. Zijn inspiratie haalde hij uit de doorleefde en melancholieke teksten van Jacques Brel en [url=http://www.rollingstone.com/artists/bio.asp?oid=1208&cf=1208 ]Scott Walker[/url]. Maar commercieel succes leverden deze albums niet op en Marc Almond dreigde in een duistere steeg van de popmuziek te verdwijnen.

De laatste jaren staat Soft Cell echter door hernieuwde belangstelling voor ‘electro’ weer volop in de belangstelling. Marc Almond zingt mee op verschillende houseproducties en hij heeft zelfs met Dave Ball onlangs een nieuw Soft Cell album gemaakt, ‘Cruelty Without Beauty’. Het is volkomen terecht dat Soft Cell niet vergeten wordt. De band heeft zijn bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de elektronische muziek. Voor wie geïnteresseerd is in het werk van het duo moet zeker [url=http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&uid=UIDCASS70402121458381507&sql=Abq5ibkj9aakn ]The very best of Soft Cell[/url] (2002) aanschaffen. Daarop ook het onvergetelijke ‘[url=http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&uid=UIDCASS70402121458381507&sql=X5501387]Torch[/url]’, waarop de openlijk homoseksuele Almond vol overtuiging zingt: “She could be a dream, but oh boy, is she real!”. Hetzelfde moet [url=http://www.justintimberlake.com/]Justin Timberlake[/url] in de pauze van de Superbowl gedacht hebben over Janet Jackson.

[img]http://www.rtl.de/galerie/vip5/justin_janet.jpg[/img]