Een boekje maken 2

Als ik alles zo optel, meneer Trawant..
Jaaa..?
A 5 zei u toch..kleur, tot 50 pagína’s..
150 grams glanzend..?
Met een hard kaftje..
Hard kaftje.. ook in kleur..?
Jaaa..
Oplage..?
Ik dacht zo’n 15 stuks..
Dan komen wij van Geefzelfjeboekjeuitpuntenel op zo’n 13 Euri per boekje.. 13..?
Exclusief 50 Euri opstartkosten en de BTW natuurlijk..Kunnen we u noteren..?
Meneer Trawant..?
Ik ..eh..bel u nog, ik weet ‘t ineens niet meer zo zeker met dat boekje..

De tweede week was ingegaan.

Zelf printen leek me de meest voor de hand liggende en goedkoopste oplossing
Een martelgang die begon toen ik de oude printer op mijn nieuwe computer wilde installeren.
De zoektocht naar de originele installatie cd ROM , mét serienummer, waar het beeldscherm tot vervelens toe om vroeg, leidde me langs alle krochten en grotten in mijn werkkamer waarin ik volgens een geheel eigen systeem memorabilia opsla die me op dat moment van grote bewaarwaarde lijken en die ik vervolgens het plekje geef dat me het meest logisch voorkomt.
Blijkbaar verloopt mijn ontwikkeling qua opberglogica in de loop der jaren zo stormachtig dat ik de bewuste CD pas na een halve dag spitten terugvond in een doos met verjaardagskaarten en nieuwjaarswensen.
‘Nieuwe hardware, niet gevonden’, meldde de monitor, begeleid door een nare brom
vanuit het binnenste van de cd ROM speler.
Jongste zoon erbij gehaald. Nadat hij tot in tot in het moederboard was afgedaald in een poging de vermoedelijke bug onschadelijk te maken en de ochtendschemering intrad moesten we ons gewonnen geven.
Wat nu..? Natuurlijk, mevrouw Trawant had ook een computer, daar paste de printer wél en
daar mocht ik in haar verloren uurtjes gebruik van maken.
Nu de teksten nog even kopiëren, plakken en in een aanschouwelijk lettertype weergeven.
Maar waar stonden mijn gedichten. Omdat ik wat betreft het opbergen van digitaal materiaal dezelfde trekjes vertoon als bij het verstoppen van tastbare bezittingen, duurde het nog ’n dag voordat ik heen en weer zappend van Blog naar tekstverwerker alles op een rijtje en in A5 formaat bij elkaar had gescharreld. De tijd drong, een leuk voorkantje had ik gelukkig snel ontworpen.
Bij Copy Koppie liep alles vervolgens van een leien dakje. Een vriendelijke mevrouw vermenigvuldigde en besneed mijn vellen, ik legde ze op volgorde, zij ramde er een mooi metalen ringbandje doorheen.
Daar lagen ze; 15 exemplaren eigen werk.
En natuurlijk kon ik het niet laten om er voor het personeel aan de balie nog even iets uit te citeren. Men lachte beleefd.
Tot een van medewerkers me bedrukt aankeek en zei;
‘Klopt het zo, ..die voorkant..?
Hij hield een van mijn boekjes met het kaft omhoog.
Was er wat mis.. dat kón niet .
Ik keek nog eens goed; het plaatje dat ik zo keurig had vergroot,.. titel,..jaartal,..en daaronder in Arial 16, vét;

Trawant’s Snelsonetten

Volgend jaar m’n verhááltjes maar eens bundelen.