Een dag in augustus

[b]H[/b]oewel de kerk nog nooit zo vol heeft gezeten, is het er oorverdovend stil. Alle banken en stoelen zijn bezet. Er staan mensen tegen elkaar aangedrukt in de gangpaden aan de zijkant van het imposante gebouw. Achter in staat het ook al vol en zelfs buiten staan mensen te wachten, die later waren en zodoende binnen geen plekje meer hebben kunnen bemachtigen. Evengoed is het stil. Doodstil. Iedereen wacht met ingehouden adem op de bruid. Je kunt zelfs het ritselen van de bladeren aan de bomen horen, die door de warme augustuswind zachtjes meedeinen op het ritme van een voor hen speciaal gecomponeerde symfonie.

Omringd door familie en vrienden, staat de liefde van haar leven verstikt van emotie met lege ogen naar de toegangsdeuren achter in de kerk te staren. Langzaam gaan de bewerkte grote eikenhouten gevaartes dan eindelijk open en komt de bruid binnen zweven, vergezeld door zachte pianomuziek. De menigte staat op en laat, als op het onzichtbare teken van de dirigent, gezamenlijk de adem ontsnappen. Wat is ze mooi! Haar haren prachtig opgestoken, met wat speelse, losse krullen die haar jonge gezichtje omlijsten. Op haar hoofd een diadeem van gevlochten madeliefjes en tussen haar handen een schitterend boeket geklemd van zachtroze lelietjes-van-dalen. Een pracht van een handgemaakte bruidsjapon omsluit haar haast nog meisjesachtige lichaam. Witte satijnen schoentjes maken het plaatje tot een onwerkelijk geheel.

Aan alles is duidelijk te merken dat ze de ceremonie goed heeft voorbereid. De kerk, een historisch gebouw gelegen in een Vermeer schilderij, wordt opgeluisterd door duizenden bloemen. De ceremonie zelf is een goede balans tussen woord en geluid: op haar verzoek worden door haar dierbaren prachtige gedichten en stukken tekst voorgedragen, gevolgd door hemelse muziek, afgewisseld met een gepaste noot uit de Top 40. En iedereen die ze uitgenodigd heeft, is aanwezig. Allemaal speciaal voor haar gekomen.

Na afloop van de sobere en indrukwekkende plechtigheid, loop ik achter de menigte aan naar voren. Als het mijn beurt is, buig ik me over de glanzende beukennotenhouten kist heen, leg mijn hand op haar hand en plaats een kus op haar porseleinen gezicht. Ik raak zachtjes haar versteende wangen aan, waar nog geen week later een blos op had moeten zitten, terwijl ze stralend het jawoord zou geven. Ik streel haar hand, nu voor eeuwig zonder trouwring. Veel vroeger bij ons weggegaan, dan had gemogen, maar de schoonheid die ze zelf bezat, zag ze niet meer in de wereld om haar heen. Zelfs haar aanstaande huwelijk, gaf haar niet voldoende reden meer zich aan het aardse te blijven verbinden. Ze was het strijden moe geweest. Doodmoe.

Als iedereen afscheid heeft kunnen nemen, wordt er aanstalten gemaakt de kist de wrede augustuszon in te dragen. Schokkende golven van verdriet rimpelen door de aanwezigen heen, als de bruid langzaam de kerk uitschrijdt.

Haar laatste groet aan ons wordt vertaald door de stereo-installatie;
“Who wants to live forever”.