Een dier, vier letters

‘Goedemorgen dames en heren!’, het opgefokte gedoe van het belspelpresentatrice is niet alleen enerverend, het is zo lachwekkend dat ik even blijf kijken. ‘We zoeken een dier. Een nogal pittig geval, met tanden en alles. Een stoer dier zoeken we dus. Vier letters tel ik hier op mijn papier. Goeiemorgen, wat is uw antwoord?’, de presentatrice beschikt niet enkel over een leuke snoet, ze heeft de adem om vier zinnen na elkaar te spuwen, er een rijmzin in te verwerken en dat zonder adem te happen. Ze is ontdekt als dichtende diepzeeduikster denk ik. ‘Een hier!’, roept een vrouwenstem door de slechte telefoonlijn. De triomf van het binnengeraken na dertig keer het nul negen nul vijf nummer te hebben ingetoetst, de kick van het live in de ether zijn, heeft haar totaal in zijn macht.
‘Pardon?’, de presentatrice van het belspel is voor één keer kort van stof. Er moet veel gebeld per uur, daar wordt haar loon op berekend. Vaste commissie per beller, zo had het er in de advertentie en later in haar contract gestaan. Ze was auditie gaan doen, had een end weg geluld over de minst interessante onderwerpen zoals daar zijn: de delen van de voet, familieleden met drie letters (de woorden oom, opa, oma, zus had ze hierbij zorgvuldig weten te vermijden). Daar stond ze dan, samen met wat huisvrouwen en burn-outs op zoek naar een dier met karakter.
‘Een hier’, roept de vrouwenstem opnieuw de ether in. Haar enthousiasme is al iets minder, ze probeert haar accent te corrigeren met een huig-r. De hier krijgt een nauwelijks hoorbare h en een rochel op het einde. Ik zie de eens zo stoere aasetende woestijnvogel triest zitten wachten op een prooi. De belster komt, kop omhoog, hoorn nog aan het hoofd, de vallei van de dood binnen en hoewel er aardig wat vlees aanzit betoont de hier nauwelijks interesse.
‘Met de Gee van Geerard?’, probeert de presentatrice. In haar opleiding-van-een-dag had ze ook een onderdeel ‘Vlaamse accenten en hun specifieke klanken’ gekregen. Kwestie van de bellers op een persoonlijke manier te begroeten. Deze belster komt uit West-Vlaanderen, dat wist de presentatrice meteen af te leiden. Toch voor de zekerheid en de vriendelijkheid…
‘Ja, met de Hee van Heeraerd’, de kick is er helemaal af nu. De afkeer van het hollands-antwerpse accent van de presentatrice, de vernedering die zij, als West-Vlaamse weer over zich heen krijgt, klinkt hard door. Dit zal de laatste keer zijn dat zij, Simmonne Verbeeck, naar het toch al veel te dure nummer heeft gebeld.
‘Neen mevrouw, geen gier’, de presentatrice schuurt de g’s dat het een aard heeft en huigt de r met een zachte diminuendo, de belster hiermee terugplooiend in haar met bloemetjespapier behangen woonkamer.

De zoektocht gaat verder. Een kalf is het niet, niet pittig genoeg vertelt de gastvrouw van dienst. Ook geen slang, pittig, tanden hebben sommige van die beesten ook, alles bij elkaar een goede poging, dat wel maar geen vier letters. Een beer valt dan weer wel onder de noemer maar is niet wat gezocht wordt. Jammer, volgende keer beter. Dan redt de zapper mijn vege lijf. Ik voel me een wild dier van vier letters na drie minuten ongelooflijke stompzinnigheid.