Een Doosje vol met Liefde

Gisterenmiddag heb ik een Doosje vol met Liefde gekocht, voor mezelf, in het kader van – als je het niet krijgt dan kan je het ook kopen.
Eigenlijk was het in het kader van de ik heb mijn relatie afgelopen dinsdag uitgemaakt, maar aangezien ik dit al een dertigtal keren heb geroepen en gedaan, maar ieder keer rembourseerde, kan ik me voorstellen dat niemand mij gelooft tot er een flink aantal weken verstreken zijn. En dat zou ik ook doen als ik jou was. Heel hard riep ik een week of twee geleden dat ik het een nieuwe kans, een frisse start, een nieuw begin ging geven.
Het nieuwe duurde slechts 32 uur toen ging het weer mis, donderde het kaartenhuis voor de zoveelste keer in elkaar en heb ik een Doosje vol met Liefde gekocht speciaal voor mij, naast een paar cadeautjes voor lieve vriendinnetjes en collega.

Het is een schattig doosje in de vorm van een hart, gemaakt van gerecycled papier en vervaardigd in India. Er zitten droogbloemen in het papier verwerkt wat het zoeter dan zoet maakt. Heel lief, heel schattig, heel zacht, precies wat ik op dit moment nodig heb.
Als je het doosje opent zitten er zo’n dertig opgerolde velletjes papier in voorzien van een spreuk die je er met het bijgeleverde pincetje uitpakt. Een liefdesbriefje voor iedere dag.

Ik wilde niet wachten tot morgen om mijn liefde te plukken dus pakte ik met het pincetje een willekeurig rolletje uit mijn Doosje vol met Liefde en zoals dat gaat in het leven bevestigde de tekst mijn keuze: “liefde is er om je leven tot glorie te laten komen, niet om je te beperken”. En daar wrikt nou net m´n Croc als het over mijn ex-relatie gaat.

Een twee jaar geleden (ik kan het niet laten om toch een hopeloos voorbeeld ter illustratie aan te halen en helaas staan dit soort voorbeelden, die later meer regel dan uitzondering werden, in mijn ziel gegrift) had ik een nieuwe tv nodig. Het vooronderzoek op internet leverde me al een eerste selectie op, waarna ik richting BCC vertrok. Ook bij de BCC liet ik me goed informeren, bedong mijn korting en koos bewust en weloverwogen het toestel.
Toestel in de, door mij aan mezelf voor mijn verjaardag aangekochte sportwagen van mijn eigen verdiende geld, laten zetten zoals vrouwtjes dat tegenwoordig prima regelen en richting huis waar ik blij mijn nieuwe aankoop op het daarvoor bestemde tafeltje zette.
Tevreden belde ik mijn toen nog vriendje Lief en vertelde van mijn aanwinst.

Blij was ik. Woest was hij: ik had daar geen verstand van, hoe kon ik dat doen, het merk was niet goed, ik had me af laten zetten, had te weinig korting bedongen, hij had dat moeten doen, dat konden vrouwen niet, het door mij bijgekochte snoer was niet goed, blablabla. Einde verhaal, het vrouwtje was in tranen.

Ik was in tranen, niet omdat ik zo’n stomme aankoop had gedaan want, ok ik was twee jaar jonger dan ik nu ben maar nog steeds volwassen, bovendien zelfstandig wonend in een prachtig huis en eigenaar van een zeer succesvol bedrijf, reed ’s avonds bliep bliep mijn sportwagen in de overdekte garage (niet dat dit alles boeit maar blijkbaar heb ik het tegenwoordig nodig hier een schepje over op te scheppen en toch maar heel hard te roepen dat ik het prima voor elkaar heb, terwijl dit in mijn normale leven totaal niet nodig zou zijn geweest want ik heb voldoende eigenwaarde om hier niet over op te hoeven scheppen en het is tenslotte veel belangrijker een goed mens te zijn in plaats van te lijken), dus een televisie van een paar honderd euro kan ik prima kopen, ik was in tranen omdat ik meer dan perplex was dat er zo tegen mij gesproken werd en ex vriendje Lief blijkbaar zo over vrouwen en mij in het bijzonder dacht.
’s Avonds laat gaf hij uiteindelijk toe dat ik toch wel een prima tv had gekocht maar het scheurtje was ontstaan in de one night stand relatie.

Als ik een stoere dag heb dan noem ik mijn ex-relatie een one night stand van twee en een half jaar waar tussen de one en de stand een huis in is gekocht.
Op minder stoere dagen twijfel ik of ik de juiste keuze heb gemaakt, ondanks de multiple dagelijkse ruzies, discussies, gekibbel en het over en weer verwijten wie erger, zieliger of schuldiger is, ik bovendien als een halve zombie door het leven ga omdat ik het echt niet meer trek van de vermoeiende discussies, het hele samenwoonplan incluis verbouwing op een regelrechte fiasco is uitgelopen aangezien ik ongeveer niets mocht bepalen want ik was niet technisch en ik het zo zat was om iedere keer mijn punt te maken, blijkbaar te moeten vechten om toch ook echt iets in het huis te willen bepalen, het heel leuk vond om een plannetje voor de badkamer te tekenen ondanks mijn gebrek aan een zogenaamd eventueel technisch inzicht, en zo voort.

De afgelopen twee en een half jaar (waarvan ik toch een gedeelte op een roze wolk doorbracht) heb ik me verbaasd dat ik überhaupt in deze discussies meeging, dit pikte, aangezien het voelde als een zinloos geweld actie: het gaat nergens over, levert ontzettend veel verdriet op, niemand wint en niemand is erbij gebaat en had makkelijk voorkomen kunnen worden als onze ego´s ons niet tot deze daden aan zouden zetten en bovendien, ik weet beter dan dat. Ik ben een vredelievend persoon en ruzie maken is voor dwazen.
Een lieve vriendin zei me onlangs dat ik dat ook niet van mezelf mocht verwachten, boven mijn emoties staan. Wat heb ik me af en toe (ok, heel vaak) radeloos gevoeld door de ruzies waar ik in verzeild raakte, het gebrek aan respect en het uitblijven van aanmoedigen en complimenten. Want als ex vriendje Lief ergens de Nobelprijs voor zou moeten krijgen dan is het zijn gave tot afzeiken. Het voelde alsof ik in een nachtmerrie zat waarin ik de onbegrepen rebellerende puber was (deze periode had ik toch al gehad in mijn leven?).
Waarom mijn ogen niet veel eerder open zijn gegaan, ik kan er boos over worden. Ze gingen ook open, mijn ogen, maar ik kneep ze keihard dicht, want hij beloofde beterschap en ik geloofde hem. En als goede vrouw kon ik hem tenslotte veranderen.
Soms ben ik dus een beetje boos op mezelf dat ik het zo ver heb laten komen, het zo uit de hand heb laten lopen, nota bene voor die snotaap naar Brabant ben verhuisd, maar daar is nou net dat Doosje vol met Liefde voor, zodat ik niet al te hard naar mezelf ben.

Dinsdagavond vertrok ik, woensdagochtend werd ik wakker in mijn eigen huis in Amsterdam met een glimlach op mijn gezicht, had ik geen nare gedachten, voelde me opperbest, vol energie en leken de afgelopen twee en een half jaar slechts een nare droom.

Natuurlijk mag ik dit soort persoonlijke voorbeelden niet eens noemen, dat is nergens voor nodig, het is ook niet mijn bedoeling om mijn ex vriendje Lief voor schut te zetten, want in zijn hart is hij een goede, lieve man en hij vind vast wel een onderdanige vrouw die het prachtig vind om twee meter achter hem te lopen. Hij stopt alleen dat lieve en goede heel ver weg, heeft er een grote muur omheen getimmerd, voorzien van een kogelvrij gelaagd gepantserd glas met geblindeerde ramen, deur op slot, sleutel ingeslikt, dichtgetimmerd alsof hij een krakerspand is.

In theorie kan ik mij hier van distantiëren, ware het niet dat dit soort incidenten zo vaak zijn voorgevallen en zo bij mij zijn blijven hangen dat ik spontaan naar m’n Doosje vol Liefde grijp om nog een kaartje te pinnen: “Als elke druppel zou zeggen: Ik hou van jou, dan zou het de hele dag regenen”.
Nogal Corny uitspraak. Maar ondanks, als ik naar de schitterende blauwe lucht buiten kijk, het er echt niet naar uitziet dat het gaat regenen, neem ik er vandaag genoegen mee.