Voorzichtig hangt mijn voet boven de drempel. De deurklink draait zachtjes in mijn hand.
Precies een jaar geleden pakte ik mijn persoonlijke spulletjes op het werk in, om huiswaarts te keren en voorlopig niet meer terug te komen. Er ging geen ontslag aan vooraf; het zorgverlof ging in. Tussen de toegangsdeur en de fietsenstalling gaapte een akelig zwarte lijn me tegemoet. Wegfietsen betekende toegeven aan het feit, dat ik binnen afzienbare tijd zou verwezen.
Zorgen ging ik. Voor de allerliefste vrouw op de wereld. Mijn moeder, mams, tevens ook mijn buurvrouw. Eerder hadden we gezamenlijk het project Place de la beton overleefd. Zeven maanden intensief verbouwen. We woonden in de schuur, kookten op de kachel, we lachtten onze zorgen weg en huilden intens om de watersnood, in de zomer van 2011. We waren redelijk onbezorgd, al voelden we ons zwervers.
Februari 2013. Een slokdarm met daarin een carcinoom betekende afsluiting. Geen passage. Niets erin, niks eruit. Behalve kolossale hoeveelheden slijm. De morfine deed zijn intrede, tezamen met de hallucinaties en de wanen. Er kwam zicht. Op dat dus. Het onuitspreekbare, onmenselijke stukje van een traject waaraan helaas wel een begin zit maar waarvan je de finale niet wilt meemaken en desondanks ongevraagd cadeau krijgt.
De fietstocht van een jaar geleden werd een marathon. Het trappen duurde eindeloos. Niet zozeer qua tijd, ook qua ruimte. Gevoelsmatig stapte ik over op een andere planeet en nam afscheid van een wereld, welke tot dan toe nog redelijk normaal geweest was. Eenmaal op de fiets gezeten drong het plots tot me door, dat niet alleen de tocht naar huis een moeilijk en zwaar pad zou worden. Ook wist ik, dat ik veel alleen zou zijn, al had ik mams nog naast me. Geen moment heb ik erover getwijfeld. Liever alleen mèt, dan samen zonder.
Thuisgekomen plaatste ik mijn fiets tegen de gevel van het huis. Een snelle sigaret, nee twee. Een diepe zucht en dan op, naar binnen. In de wetenschap, dat niets ooit meer hetzelfde zou worden, zou voelen of zou zijn. Nooit meer zou ik volkomen zorgeloos zijn. Niet meer werken, geen alledaagse contacten meer met mijn collega’s. De absolute zekerheid hebbende, dat wanneer ik de fiets ooit weer zou pakken om naar het werk te vertrekken, mijn oude wereld niet meer bestond, alles anders zou zijn.
Voorzichtig hangt mijn voet boven de drempel. Het voelt, als een enorme afgrond.
24 reacties
Sagita · 6 februari 2014 op 14:14
Odette fijn dat je weer terug bent met het verlies en tegelijkertijd een enorme rijkdom aan woorden om dit uit te beelden.
Groet Sa!
Odette · 9 februari 2014 op 13:45
Dank je wel, lieve Sa 😉
Mien · 6 februari 2014 op 14:52
Boetseren met woorden als een lettersmid in elektronische inkt. En dat zonder 3D-printer. Dat noem ik virtuele totaalkunst. Twee lastige projecten voor handen, één in de verwerking en één in de bewerking, maar dat komt allemaal goed. Leuk je hier weer te lezen.
Meralixe · 6 februari 2014 op 18:35
Beste Odette
Hopelijk is het uw uw tempo niet, pakweg ongeveer om de twaalf maanden en column te schrijven van een dergelijk hoogstaand gehalte.
Ik heb uw column reeds vier keer gelezen om de onderlinge betekenissen ten diepste te laten bezinken. Ik prijs me gelukkig, mede van uit de eigen ervaringen deels mee te kunnen gaan in uw belevenissen.
Hier kennen we ‘mantelzorg’ ver vergeven boven de materialistische koers van velen. 🙂
Voor mijn part C. van de M!
Odette · 9 februari 2014 op 13:47
Het volgende project is inmiddels al begonnen. Mijn andere moeder, mijn schoonmoedertje gaat niet zo lekker in haar gezondheid. Reuma, chronische ontstekingen en er lopen onderzoeken voor meer. ;( Ja, dat is vlot achter elkaar en toch is het niet anders. Het is was het is, en daarmee is dat zo. Dank voor je commentaar. Zijn ik fier op. 😉
g.van stipdonk · 6 februari 2014 op 21:27
Indrukwekkend werkje. Met belangstelling gelezen.
pally · 6 februari 2014 op 22:58
Heel integer en goed geschreven stukje, dat mij raakt.
Odette · 9 februari 2014 op 13:48
Dank je, Pally.
troubadour · 7 februari 2014 op 06:27
Hoogstaand gehalte? Ik kan het werkelijk niet beoordelen.
De analytici onder ons slagen daar zeker beter in.
Zoals Pally zegt, het stuk raakt me, stelt me in staat mijn eigen verdriet naar een plaats te verheffen die het verdient en los te weken van alle verstrooiing ter camouflage. Een ontmaskering, en dat is jouw verdienste.
Odette · 9 februari 2014 op 13:53
Dank je wel, Troubadour. Dat vat ik op als een compliment.
Yfs · 8 februari 2014 op 08:40
‘dat ik binnen afzienbare tijd zou verwezen’
Het woord verwezen ken ik niet?
Goed geschreven hoewel ik de column wel een paar keer heb moeten lezen om het goed te kunnen begrijpen.
Odette · 9 februari 2014 op 13:51
Yfs, mijn vader is 27 jaar geleden al overleden. Met het overlijden van mams werd ik wees.
Ik heb het verbasterd naar “verwezen” zonder me te realiseren/ af te vragen of het überhaupt wel een bestaand woord is. Het smoelde en het klonk. Dat was op dat moment genoeg :laugh:
Overigens kun je door je huisarts worden verwezen naar een specialist. Maar dat is weer van een andere orde 😀
Odette · 9 februari 2014 op 13:52
Lieve allemaal,
Wat een fijne reacties allemaal. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat ik *kuch* alweer was vergeten dat ik hier iets had gepost. Heeft niets met columnX te maken maar met het feit, dat het volgende mantelzorgproject helaas al weer van start is gegaan en mijn hoofd soms een beetje overloopt. Alweer. Desondanks is het niet mijn bedoeling om hier weer een jaar weg te blijven 😀
arta · 10 februari 2014 op 12:39
Wat een wonderschoon stuk, dit!
Elke letter gemarineerd in liefde, elk woord gewenteld in gemis, elke zin zó stijlvol geformuleerd, dat het gehele, zeer persoonlijke, stuk toch universeel is geworden.
Odette · 1 maart 2014 op 19:59
Februari is voorbij. Lente in mijn hoofd, in ieder geval na 4 maart. Nog zo’n beladen datum.
1 maart. Mijn verhaal is Column van de maand geworden. Dank jullie wel. Dat betekent veel. Heel veel. Meer dan ik zeggen of schrijven kan. *kushand werpt*
Meralixe · 1 maart 2014 op 21:14
Odette, :rose: :rose: :rose: :rose: :rose:
Odette · 1 maart 2014 op 21:52
Amai zunne. Dank :-* je wel. X
trawant · 1 maart 2014 op 23:00
Terechte CvdM mw. O. !!
Knap hoe je je verdriet een literaire vorm hebt gegeven.
Dat is het verschil tussen hardop denken en schrijven.
Nachtzuster · 1 maart 2014 op 23:24
Gefeliciteerd met deze ozo persoonlijke, mooie column van de maand. :rose: Sterkte met je schoonmoeder.. :-*
Sagita · 2 maart 2014 op 22:41
Detteke gefeliciteerd met je CvdM! Mooie opsteker en hou vol !
Groet Sa Poot van Jip!
Frans · 5 maart 2014 op 08:20
Prachtig, Odette
Mien · 5 maart 2014 op 09:15
Zaaien en oogsten, het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Felies Odette!!!
g.van stipdonk · 5 maart 2014 op 11:49
Van harte Odette.
pally · 7 maart 2014 op 12:54
Een beetje laat, maar van harte Odette, absoluut terechte CVDM!
Hierdoor vergeet ik de volgende een beetje, die mij te bombastisch is… Je kunt wel schrijven, jij.