Ze lagen samen in bed. Het meisje sliep nog. De toerist was wakker geworden van de warmte. De gammele airconditioning gaf hortende stootjes koude lucht, lang niet genoeg om de hitte te verdrijven. De toerist greep zijn polshorloge van het nachtkastje. Het was acht uur. De zon stond al hoog aan de hemel.
Het meisje werd wakker. Ze glimlachte en streek even over zijn hoofd..
Hij was vijfenveertig jaar oud maar al kaal. Zij was ongeveer twintig jaar. Hij kende niet eens haar naam en zij wist ook niet hoe hij heette noch uit welk land hij kwam. Dat kon geen van beide iets schelen.
“Makan!” zei ze.
Hij begreep haar niet.
Ze wees met haar wijsvinger naar haar mond.
Ah! Ze wil iets eten, dacht hij.
Hij kon geen woord Indonesisch en zij kon enkel Indonesisch en Javaans.
De enige taal die ze allebei verstonden was het ritselen van bankbiljetten.
Hij had gisteren teveel gedronken. Zijn maag was nog ongesteld. Een ontbijt nemen zou hem zeker doen kotsen. Hij maakte haar met gebarentaal duidelijk dat zij eten mocht bestellen voor haarzelf, maar dat hij alleen maar zou drinken.
Het meisje nam de telefoon op en sprak in haar onbegrijpelijke taal. Dan verdween zij in de badkamer.
Hij ging op het bed liggen en rookte een sigaret.
Een kwartier later bracht een jongen een nasi goreng en twee koppen koffie.
Het meisje kwam uit de badkamer, volledig gekleed, en viel op de nasi goreng aan alsof ze drie dagen niet gegeten had. Vork en lepel raakte ze niet aan. Ze at met haar rechterhand.
Hij keek naar haar en voelde zich niet op zijn gemak. Het was vervelend om zijn pleziertje van één nacht gewoon te zien eten. Net of zij al jaren met hem getrouwd was.
Hij drukte zijn sigaret uit, nam een slok van de koffie, greep zijn broek en ging naar de badkamer. Hij sloot de deur en haalde dan zijn portefeuille uit zijn broek. Hoeveel zou hij haar geven ? Hij had geen idee van de gangbare prijzen voor een nachtje. Twee dagen geleden zat hij nog thuis in een voorstad van Londen. Gisteren was het meisje gewoon met hem meegegaan. Over een prijs was niet gesproken. Dat kon hem toen ook niet schelen. Hij was veel te dronken en ook te geil geweest om te onderhandelen over de prijs van een nacht plezier.
Hij nam een besluit. Dertig dollar zou vast wel voldoende zijn maar hij had alleen biljetten van honderd op zak en al het Indonesisch geld had hij uitgegeven in de bar waar hij haar ontmoet had.
De goedkope kamer met de slechte airconditioning had hij al betaald toen hij de vorige avond dronken binnengekomen was met zijn arm rond het meisje.
Wat nu ?
Met haar naar een geldwisselaar of een bank gaan wilde hij niet. Het meisje moest eruit, uit zijn ogen, zo vlug mogelijk. Hij wilde terug naar zijn kamer in het Hilton. In deze primitieve badkamer wilde hij niet baden. Dan maar honderd dollar, niks aan te doen. Hij trok zijn broek aan en verliet de badkamer.
Het meisje keek hem glimlachend aan toen hij zijn T-shirt aantrok.
Hij haalde een biljet van honderd dollar boven en drukte het in haar hand.
Het meisje schrok, lachte breeduit, lief, keek hem dankbaar aan en zei iets.
Hij probeerde te glimlachen en streelde even aarzelend over haar lange haren.
Dan opende hij de deur en liep de gang in, naar de uitgang, met lange passen. Zij trippelde vlug achter hem aan, maar ze kon hem niet volgen, hij was al een eind de straat in toen ze hem riep. Hij keek niet eens om.
Hesti was haar naam. Hesti Kartika. Zoals alle Indonesiërs had zij geen familienaam. Gewoon twee voornamen. Zij kwam uit een piepklein dorpje in Oost Java en ze onderging hetzelfde lot als zovele dorpsmeisjes : na een jaar huwelijk en een baby was haar man ervandoor met een andere vrouw. Ze wist dat ze hem nooit meer terug zou zien.
Ergens had ze gehoord dat hij naar Balikpapan vertrokken was, en ook zijn tweede vrouw en nog een baby in de steek had gelaten. Balikpapan, in het zuidoosten van Indonesisch Borneo is een oliestad. Daar valt veel geld te verdienen in de chemische nijverheid, dat wist zelfs Hesti.
Haar baby had ze achtergelaten bij haar moeder. Dat deden andere meisjes ook. In Java zijn er veel grootmoeders die hun kleinkinderen opvoeden.
Natuurlijk wist haar moeder niet dat Hesti geld verdiende met sex. Haar moeder geloofde dat haar mooie dochter kamermeid was in een duur hotel in Bali en goed geld verdiende.
Hesti had in haar dorp de lagere school uitgelopen. Ze kon dus lezen en schrijven en ze kon een aantal verzen van de Heilige Koran in het Arabisch opdreunen, maar ze begreep nauwelijks de betekenis ervan.
Verder wist ze niets.
Ze had nog nooit gehoord van Caesar of Einstein, ze wist niet dat er in de twintigste eeuw twee wereldoorlogen waren uitgevochten, dat er in Cambodia een genocide was gebeurd, dat Beethoven en Bach prachtige muziek hebben gecomponeerd, dat het staatshoofd van Engeland geen president doch wel een Koningin is, kortom, ze was zo onwetend dat ze zelfs niet eens de geschiedenis van haar eigen vaderland kende, behalve dan dat Indonesie onafhankelijk geworden is door de Nederlanders er uit te schoppen, maar op een landkaart kon ze niet eens de ligging van haar eigen land vinden laat staan aanwijzen waar Nederland of Europa zich bevindt.
Ze kende wel een heleboel Indonesische popsongs uit haar hoofd.
En ze wist ook dat honderd Amerikaanse dollars een heleboel geld was.
Ze keek nog eens naar het groene bankbiljet. Hoeveel Rupiah zou ze daar voor krijgen bij de geldwisselaar ?
“Hey Hesti!” riep een stem achter haar rug. “Banyak duit niyee?”
Hesti schrok. Daar stond haar vriendin Yuli te grijnzen.
“Ja, veel geld.” antwoordde Hesti.
“Kom mee,” zei Yuli, “Ik heb een heerlijke kerel ontmoet. Hij komt uit Australië. Kom, we gaan samen eten”
Hesti ging mee. Ze wuifden naar een bemo, een klein busje dat in Bali het openbaar vervoer is en ze reden naar Denpasar.
De Australiër zat al te wachten in het restaurant.
Hesti en Yuli gingen aan tafel zitten.
Yuli kon een beetje Engels, net genoeg om over onbenulligheden te praten.
Ze aten hun buik vol. Hesti zei niet veel want ze verstond geen woord van de conversatie.
Toen zei Yuli : “We gaan even de auto halen. Die toerist heeft een auto gehuurd.”
Yuli en de Australiër verlieten het restaurant.
Toen kwam de ober met de rekening.
“Ik wacht op mijn vriendin” zei Hesti.
Een uur later was Hesti verplicht de rekening te betalen. Ze had enkel dat biljet van honderd dollar bij.
“Dat kunnen we hier ook wisselen,” zei de Chinese eigenaar van het restaurant.
Hij gaf haar een hoopje rupiah’s.
Hesti wist niet eens dat de maaltijd twintig dollar had gekost en dat de baas haar het equivalent van twintig dollar had teruggegeven. Zestig dollar had die Chinees in zijn zak gestoken.
Ze verliet het restaurant, wuifde naar een passerende bemo, stapte in, en reed naar haar armoedig kamertje.
0 reacties