(N.b. dit verhaal speelt zich af in augustus)
Het is wonderlijk hoe al mijn ‘gebitsongelukken’ toch steeds in het weekend lijken te moeten gebeuren. Begin juni brak er een stuk van een kies van mij af. Het was donderdag, precies vijf uur en op vrijdag werkt mijn tandarts niet. Zijn assistente Lilian nam nog wel de telefoon aan, maar meldde dat ze meestal om die tijd al naar huis toe waren.

Op maandagmiddag was ik aan de beurt. Het was geen beste kies, deze. Ik ben er in de loop der jaren toch nogal wat kwijtgeraakt. Toen ik hierover een opmerking maakte, bleek dat het het beste zou zijn om voor deze kies een kroon te nemen. Bij een volgend incident zou het aanwezige gebitselement namelijk ongelukkig kunnen breken, en daarbij verloren gaan. Ook een brug kwam ter sprake, maar al snel concludeerde ik thuis dat ik daarvoor zoveel extra werk zou moeten aantrekken dat dat niet een serieuze optie was. Vanwege vakantie was een afspraak pas afgelopen dinsdag mogelijk, en zo gebeurde het dus ook. De behandeling viel mij enigszins tegen, er werd zelfs verdoofd, maar met een noodkroon, en een nieuwe afspraak voor over veertien dagen, ging ik weer naar huis.

Eigenlijk lust ik maar één soort drop. ‘Blaartrekkend dubbel zout’, zoals ik ze weleens noem, waarvan je soms één oog moet dichtknijpen als je er een mond van vol neemt (en dat is dus het lekkerst!) Helaas kon ik ze de laatste tijd dus nergens meer krijgen, zodat ik ze ook al lange tijd niet meer had gehad. Totdat ik een week of drie geleden bij de Sligro groothandel moest zijn voor een paar nieuwe keukenstoelen. Daar hadden ze ze dus in overvloed! Een doosje met als ik me niet vergis wel 24 zakjes voor slechts zes euro vijfennegentig exclusief zes procent BTW. Heerlijk! En ondanks mijn besluit om het met al dat zoute drop kalm aan te doen, heb ik in die drie weken toch al bijna de helft van al die zakjes opgebruikt. Beetje rustig aan John!

Toen ik dinsdag thuiskwam deed ik eerst met eten uiterst voorzichtig, want je weet natuurlijk maar nooit. Maar de noodkies voelde solide aan en langzaamaan begon ik zijn bestaan dus te vergeten. Donderdag schoten ineens de dropjes weer door mijn gedachten. Donderdagavond heb ik daar dus heerlijk van zitten snoepen. Vrijdag overdag moest ik de deur uit, en toen ik om een uur of twee weer thuiskwam, nam ik terwijl ik weer achter de PC plaatsnam opnieuw een paar van mijn overheerlijke dropjes. Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Want ineens had ik behalve de vier dubbelzoute dropjes, ineens een vijfde in mijn mond, zonder smaak, en die een heel stuk harder was. Het zou toch niet…

Zoals gezegd mijn tandarts werkt dus niet op vrijdag. Op zijn beantwoorder stond het nummer van de doktersdienst, en die verwees mij door naar de volgens hen enig dienstdoende tandarts uit de regio, tandarts Tan. Deze nam na lang bellen zelf de telefoon aan. Ja, nee, ik heb het tot het einde van de middag druk. En bijna allemaal pijnpatiënten. Belt u morgenochtend om negen uur opnieuw de doktersdienst, dan kunnen die u vertellen wie dit weekend de dienstdoende tandarts is, en dan kunt u daar vervolgens om tien uur terecht. Ik dacht, laat ik ze nu meteen maar bellen, dan weet ik het alvast, maar dat bleek niet mogelijk. Ook van hen kreeg ik hetzelfde advies het de volgende dag opnieuw te proberen. Vervolgens met het verhaal om een beetje stoom af te blazen een goede vriend gebeld. Die zei dat het toch wel zeldzaam zou wezen dat er niet één tandarts in de regio aanwezig zou zijn. Hierna heb ik dus zo’n twaalf tot vijftien tandartsen uit de omgeving gebeld, om vervolgens bij op één na iedereen op een bandje te horen dat ze op vakantie waren. Die ene uitzondering meldde alleen dat de praktijk op dat moment gesloten was, en toen ik vanochtend om negen uur opnieuw de doktersdienst belde bleek dat degene te zijn die vandaag, op zaterdag dus, dienst had. Ik kon er echter niet zoals gezegd om tien uur terecht, maar pas om kwart voor twee. Voor de zekerheid besloot ik om er vroeg aanwezig te zijn, ik wilde mijn beurt niet per ongeluk voorbij laten gaan. Dat dat lichtelijk onnodig was, bleek toen ik pas drie kwartier na mijn afgesproken tijd van kwart voor twee voor het eerst de assistente te zien kreeg. Of ik samen met nog enkele anderen een formulier wilde invullen. Ja, ze waren wat uitgelopen doordat enkele mensen nabehandeling nodig hadden. Het zou op deze middag met het prachtigste weer sinds tijden zeker wel anderhalf uur uit kunnen lopen. Op de vraag van iemand die pas lang na mij aan de beurt was of ze dan niet eerst wat zou kunnen gaan winkelen, werd gezegd dat het niet verstandig was om weg te gaan, omdat je nooit wist of het wellicht eventueel niet mee zou kunnen vallen met sommige patiënten. Aan enkele van de aanwezigen was te zien dat die zeker niet voornemens waren om voor de ontspanning hun heil elders te gaan zoeken. Met een van pijn verwrongen gezicht wachtten zij liever af totdat ze van hun ongerief verlost zouden zijn. Een man in een elektrisch invalidenwagentje had een nooddeur opengezet, en pafte ondanks klachten van de tandartsassistente en de tandarts zelf vanaf het balkon onafgebroken sigaretten weg, waarbij de rook door de wind even zo hard weer naar binnen de wachtkamer in werd geblazen en onaangenaam mijn ademwegen prikkelde. Ten slotte kwam ik om half vijf aan de beurt. Mijn eigen tandarts beschikt sinds ruim een halfjaar over een moderne tandartsfauteuil waar op een monitor voor de patiënt zelfs internet zichtbaar te maken is. Deze vervangende tandarts echter geloofde ondanks het moderne praktijkgebouw waarin ze zat duidelijk niet in de zegeningen van de moderne techniek. Een tandartsstoel zoals ik weleens had gezien in een van de wetenschappelijke musea, ik weet zo gauw niet welk, heette mij van harte welkom. De tafel met boren schaafde toen ik eenmaal plaatsgenomen had in lighouding tot tweemaal toe rakelings over mijn gezicht, en na afloop moest ik zelf om een glas met water om te spoelen vragen, dat gewoon uit een kraan boven een wasbak werd gevuld. De stoel zelf had daar kennelijk geen voorziening voor. Een paar dikke rubberen handschoenen, waarschijnlijk overgebleven uit pré-communistisch Oost-Europa, moesten de tandarts tijdens het vastplakken tegen besmettingen beschermen. Gelukkig hoefde er niet veel te gebeuren. Niettemin werd voor deze behandeling 36 euro 20 in rekening gebracht, die ik contant diende te voldoen. Nee, mijn middag kon dus niet meer stuk… (copyright John Piek)


16 reacties

Mosje · 31 januari 2005 op 17:29

wordt vervolgd?
😕

melady · 31 januari 2005 op 17:32

Het lijkt wel op ‘openbaar kunstgebit’…

Hoeveel epistels krijgen we nog voor onze kiezen?

Melady 😥

Li · 31 januari 2005 op 19:12

Dit eindigt ooit als een tandartsenroman,vermoed ik 😮

Li

Mercurius · 31 januari 2005 op 20:04

Hoi John,

Als tandartsassistente erger ik me gruwelijk aan de verhalen van vrienden en bekenden waaruit blijkt hoe slecht een weekenddienst werkt. Wanneer iemand in de avonddienst of in de weekenddienst kiespijn of andere spoedeisende hulp nodig heeft, moet je altijd terecht kunnen bij de dienstdoende tandarts. Ook in onze eigen kring gaat dat vaak mis en worden onze patiënten vaak erg slecht behandeld voor hoge bedragen. Ik mag me als tandartsassistente gelukkig prijzen dat mijn baas zich keurig aan alle regels houdt en voor iedereen, indien nodig, zijn bed uitkomt.
Sneu voor jou, dat ook jij weer de dupe bent geworden van een slecht beleid!
In ieder geval wens ik je meer succes met je kroon!

ciao Mercurius

Louise · 31 januari 2005 op 20:14

Zeg John, hoeveel goeie kiezen heb je eigenlijk nog over? (waarmee nog wat mis kan gaan, bedoel ik 😀 )

Dees · 31 januari 2005 op 21:08

Is je hobby zenuwstaren? Hoeveel delen komen er nog? 😮

sally · 31 januari 2005 op 21:18

voor de verandering eens een stukje over je blindedarmoperatie? 😀
Of sterelisatie misschien ook wel interessant!
of galstenenvergruizer.
`t Is maar een ideetje. 😀

Shorties · 1 februari 2005 op 00:16

Flauw hoor, al die vragen over hoeveel afleveringen er nog komen. Ik heb er nog meer over de tandarts geschreven, maar die maken geen deel uit van dit serietje van vier. Ik ben net begonnen met het posten van een serie taxi-verhalen, maar als de reacties zo negatief blijven dan begin ik vast met het posten van de eerste tien afleveringen van mijn serie ‘Onmogelijke liefde’. Die is nog niet af. Ik heb vanavond aflevering 128 op mijn weblog geplaatst… 🙂

Shorties · 1 februari 2005 op 00:21

[quote]Hoi John,
Als tandartsassistente erger ik me gruwelijk aan de verhalen van vrienden en bekenden waaruit blijkt hoe slecht een weekenddienst werkt. Wanneer iemand in de avonddienst of in de weekenddienst kiespijn of andere spoedeisende hulp nodig heeft, moet je altijd terecht kunnen bij de dienstdoende tandarts. Ook in onze eigen kring gaat dat vaak mis en worden onze patiënten vaak erg slecht behandeld voor hoge bedragen. Ik mag me als tandartsassistente gelukkig prijzen dat mijn baas zich keurig aan alle regels houdt en voor iedereen, indien nodig, zijn bed uitkomt.
Sneu voor jou, dat ook jij weer de dupe bent geworden van een slecht beleid!
In ieder geval wens ik je meer succes met je kroon!
ciao Mercurius
[/quote]

Hoi Mercurius,

Dank voor je bemoedigende woorden. Mijn tandarts is ook een heel gunstige uitzondering bij dit alles. Behalve dan misschien zijn studiedag op vrijdag. Het enige dat ik een minpuntje vond was dat hij nauwelijks reageerde op die schandalig oude troep die zijn collega gebruikt, en op de manier waarop ik daar behandeld werd. Ik heb me voorgenomen om daar ook bij noodgevallen nooit meer een voet over de vloer te zetten. Uit de hele houding van die dame, en alles wat ze me toebeet, bleek een diepe minachting voor al haar patiënten. Ik heb vanwege de behandeling waar ik in het verhaal nog de erge dingen heb weggelaten overwogen om een klacht tegen haar bij de inspectie in te dienen, maar dat heb ik uiteindelijk om verschillende redenen toch maar niet gedaan.

Maar goed, mijn eigen tandarts en zijn assistente wisten de vier verhalen zelf trouwens erg te waarderen 🙂

Shorties · 1 februari 2005 op 00:25

[quote]Zeg John, hoeveel goeie kiezen heb je eigenlijk nog over? (waarmee nog wat mis kan gaan, bedoel ik )[/quote]

Ja dat zijn er eerlijk gezegd nog wel ruim genoeg ja 🙂

Ma3anne · 1 februari 2005 op 09:53

Ach, gewoon doorgaan, John. Misschien wennen we er wel aan. 😀

Eddy Kielema · 1 februari 2005 op 16:02

Goed om te weten dat de behandeling in augustus plaatsvond en dat die 36 euro 20 kostte! 😛

Shorties · 1 februari 2005 op 18:11

[quote]Goed om te weten dat de behandeling in augustus plaatsvond en dat die 36 euro 20 kostte![/quote]

Dat dacht ik ook! Oog voor detail daar is nog nooit een hamster minder om gegeten! 😉

Shorties · 1 februari 2005 op 18:12

[quote]Ach, gewoon doorgaan, John. Misschien wennen we er wel aan.[/quote]

De wereld begrijpt mij niet. Dat is het gewoon. Terwijl ik het toch allemaal zo fantastisch goed weet (maar daar tegelijk ook weer oh zo onzeker over ben). 😀

Eddy Kielema · 1 februari 2005 op 20:25

Probeer eens een ander onderwerp, John, en probeer er wat minder uitvoerig op in te gaan, misschien dat het dan wat beter aanslaat!

Shorties · 2 februari 2005 op 15:30

[quote]Probeer eens een ander onderwerp, John, en probeer er wat minder uitvoerig op in te gaan, misschien dat het dan wat beter aanslaat![/quote]

Ja sorry hoor, maar de columns zijn dus al een paar maanden oud. Ze slaan uitstekend aan, althans bij diegenen die tot nu toe reageerden. Alleen hier lusten jullie ze niet. Ik heb er al vier gepost met twee andere onderwerpen, ook tegelijk met dit serietje, alleen daar is er nog niet één van geplaatst. Wie weet zijn ze wel afgekeurd 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder