Een te openen deur?

Op een avond, zappend door TV land, stuit ik op een nieuws item van Connie Mus “over de verdedigingsmuur van Israël “.
Hij interviewt een Palestijn, die terecht kwaad is, omdat hij alleen via een deur in de muur, zijn huis kan bereiken. Als zijn kinderen uit school komen mag alleen “hij“ sinds kort de deur openen, daarvoor werd dit gedaan door soldaten.
Om zijn land te bewerken, moet hij een flink eind omrijden, terwijl de Israëli’s uit de omliggende nederzettingen via een doorgang zo naar hun land kunnen. Terecht dat de man boos is, heel boos. Een buurman van de andere kant van de muur ziet dat de Palestijn geïnterviewd wordt en begint een ruzie, over en weer wordt gescholden. Het is een emotioneel gescheld van beide zijden, en ik kan me de terechte woede van de Palestijn goed voorstellen. Het is niet goed te praten dat de burger door een muur heen moet om huis en haard te bereiken. Hij wordt daardoor belemmerd in zijn leven en bestaan.
Is een de muur is te begrijpen? Ja, als je constant leeft met de bedreiging van moordaanslagen en bommen, word je in je leven en bestaan belemmert. Dan moet je als land burgers beschermen, maar is de muur een de enige oplossing?

Ik zap verder, kom terecht bij de opvolger van Pauw en Witteman, Knevel en Brink, alwaar een oude Dries van Agt zit, een man die de Nederlandse taal prachtig en bloemrijk gebruikt.
De goede man betoogd dat de Palestijnen het recht moeten hebben om een eigen staat te stichten en het recht op vrede, scholing en welvaart, dit ben ik volledig met hem eens, maar dit geld ook voor de Israëli’s.

Hij heeft het over bezetting van Palestina, en vindt het daarom logisch, dat de Hamas, PLO, in hun handvest hebben staan dat Israël niet erkend behoeft te worden en gaat volkomen aan het feit voorbij, dat Hamas naar een totale vernietiging van Israël en haar inwoners streeft.
En vindt, de aanbieding van Hamas om het vernietigings punt een jaar of 10 op te schorten, voldoende is om de vredesonderhandelingen te starten.

De genoemde bezetting van gebieden door Israël waarover van Agt het heeft is misvatting. De Westbank en Gaza zijn geen bezette maar betwiste gebieden, waarover tijdens onderhandelingen een akkoord kan worden gesloten.
Tijdens de onafhankelijkheidsoorlog in 1948 veranderde de situatie, De Israëli’s aanvaardden de voorstellen van de V.N., de Arabieren gingen niet akkoord met resolutie 181.
Met deze voorschriften werd het gebied dat door de Engelsen werd beheerd als mandataris, verdeeld. Na het uitroepen van de onafhankelijkheid van Israël op 15 mei 1948, begonnen de Arabieren een oorlog, waarbij Egypte Gaza bezette en Jordanië de Westbank (Judea en Samaria).

Die gebieden werden toen verboden gebied voor Joden. Aangezien er tot 1967 geen soevereine staat was in het betreffende gebied, kan er dus ook niet gesproken worden van bezet gebied. Men kan hooguit spreken van “betwist” gebied..
Bezette gebieden zijn gebieden, die tijdens een oorlog veroverd zijn door een bestaande staat op een andere erkende entiteit.
Ondanks door de PLO geformuleerde claims op dit stuk land, is er geen sprake van onwettige handelingen uitgevoerd door Israël, waarbij het de internationale wet zou hebben geschonden. Het zijn duidelijk politieke en geen historische motieven, waardoor de PLO haar claims op deze gebieden meent te kunnen rechtvaardigen.

Na de 6-daagse oorlog in 1967 werd door de Verenigde Naties resolutie 242 aangenomen. In deze resolutie wordt omschreven wat de verplichtingen van beide partijen zouden zijn. Deze resolutie eist ook geen terugtrekking op de grenzen van 4 juni 1967 maar wel op grenzen, welke de veiligheid van Israël moeten waarborgen.
Eveneens wordt gevraagd om erkenning van het Joodse land en het recht voor beide partijen om veilig te kunnen leven. In 1973, na de oktober -oorlog, werd deze resolutie nogmaals bevestigd met resolutie 338

De aanwezigheid van Israël in deze gebieden blijft een gegeven. Belangrijkste reden: het niet willen onderhandelen van de diverse Arabische regeringen met Israël. Het roepen om vrede is pas gehoord in november 1977:
Anwar Sadat, de toenmalige president van Egypte, bezocht Jeruzalem. Dit bezoek resulteerde in de Camp David Akkoorden van september 1978 en de vredesovereenkomst tussen Egypte en Israël in maart 1979. Israël trok zich terug uit de Sinai en hiermee werd een periode van 30 jaar oorlog voeren afgesloten.

Hoewel deze akkoorden een opening maakten voor onderhandelingen met de PLO bleek dit een onmogelijke missie te zijn. Pas na het instorten van de voormalige Sovjet Unie en het verloop van de Golfoorlog (1991) was het mogelijk om in 1991 een vredesconferentie in Madrid te hebben en in 1993 de befaamde Oslo akkoorden.
Israël, als erkende democratie, heeft er geen belang bij om de Palestijnen te regeren. Het heeft ondermeer in 1993 vergaande concessies gedaan om tot een voor beide partijen acceptabele overeenkomst te komen. Maar als men historische feiten weglaat, continu hamert op onrechtmatige bezetting en zich daarmee het recht van moorden aanmatigt dan verkracht men de internationale wetten en beschouwt men Israël dus als een land dat onrechtmatig een gebied beheert.

Op 4 juni 1967 viel Israël Egypte aan. Daartoe gerechtigd door artikel 51 van het Charter van de V.N. Deze waarschuwingsaanval werd gevolgd door een oproep van toenmalig 1e minister van Israël Eshkol om vrede te sluiten.
Het antwoord was een bombardement van Syrië. Ook koning Hoessein van Jordanië, die van Nasser de mededeling had ontvangen dat de vliegtuigen welke bij hem op het beeldscherm kwamen, Egyptische toestellen waren, ging mede daardoor over tot de aanval.
Als Jordanië dus naar de Israëlische stem zou hebben geluisterd zou er niets zijn veranderd en b.v. Jeruzalem niet herenigd en de Westbank in handen van Jordanië gebleven.. Deze oorlog eindigde na 6 dagen, op 10 juni 1967. Israël kreeg verdedigbare grenzen en kon tevens gebruik maken van haar havens. De duidelijke Israëlische wens om vrede te sluiten, werd vlug de kop ingedrukt.
Een conferentie tussen de Arabische landen kwam niet verder dan”NEE” tegen vrede met Israël, “NEE” tegen erkenning van de joodse staat Israël, EN “ NEE “ tegen onderhandelingen met Israël.

En na 40 jaar is er slechts vrede met Egypte, terwijl erkenning van Israël door de Palestijnen en het schrappen van de regel om Israël te vernietigen, de deur, de weg naar Vrede zal openen en niet alleen de Israëli’s, maar iedereen zal dan de vruchten kunnen plukken van de vrede, ook de Palestijn zal dan zonder deur zijn huis kunnen bereiken en in plaats dat een buurman ruzie zoekt zal er koffie gedronken kunnen worden.

Het enige dat nodig is, is begrip en erkenning van en voor elkaar “de deur op een kier te zetten” dat is het begin naar een lange en moeilijke naar vrede en een open deur.