Een treurige affaire

Het was nooit meer dan een wedden-dat-ik-jou-kan-krijgen en een wedden-dat-jij-mij-wil-hebben. Een zomerse bevlieging die overwaaide naar de eerste winterdagen. Lekker warm, bijna plakkerig zelfs, en dan diepvrieskoud, als koele wind op een warm lijf. Het was eng. Ik had jou en tegelijkertijd was ik jou. Jij had mij en tegelijkertijd was je mij. Je naam bonkte in mijn hoofd als een onophoudelijk stel kanonschoten. Tussen mijn kleren en huid ging jouw zweetgeur op vakantie. Onze lichamen bewogen zich als een rode draad doorheen twee verschillende werelden waarin bedden met bloemetjeskussens en verlaten straten de boventoon voerden.

We waren beiden geen Einsteins. Jij wist alles over nazisme en Alpha Blondy en ik wist alles over de laatste nieuwe rode jurkjes. Met gevoelens wist ik noch jij echter raad. Soms voelde ik me werkelijk op van al die vlinders die in mijn hoofd en buik rondzwierven en vervolgens explodeerden als vonken vuurwerk in de nacht.

Mooie liedjes duren nooit lang. Terwijl jij je verliefde imago verloor aan een verstikkende jaloersheid waarin geen plaats was voor mijn korte rokjes en vriendschappelijke mannelijke contacten, plande ik een verzonnen reis naar Amerika. Je had me zelfs nog uitgezwaaid, al was het dan de avond voordien. Terwijl ik stukjes verloren hart in Duitse bossen en bijhorende watervalletjes achterliet, groeide het besef dat ik jouw beschermende en soms vernietigende armen niet nodig had om groot te worden.