Plotseling, eigenlijk uit het niets, wist ik wat te doen met Delphine du Monde. Delphine was 5 toen ik – een jaartje jonger- verliefd werd maar het woord ‘verliefd’ nog niet kon schrijven of ook maar begreep.

Nu ben ik 34 jaar, woon in New York en zij ook met haar ouders. Ik woon nu 5 maanden en 4 dagen maar ken de stad als mijn eigen- meestal lege- broekzak. Mijn creditcard maakt overuren om de aankopen mee naar mijn appartement op de 23e etage t van 45 vierkante mee te nemen of te laten bezorgen. Mijn uitzicht naar de Brooklyn bridge is fenomenaal.

Delphine du Monde woont ook in New York!

Ik moet haar spreken, vragen en smeken om met mij mee te gaan naar het theater. Ik ben vrijgezel en zij (dat weet ik uit betrouwbare bron) ook.
Samen over de rode loper van het theater waar een beroemde pianist een concert zou komen geven. Ik heb 2 kaartjes voor het balkon waar het uitzicht op de pianist, de piano uitstekend is.
Hoe ik aan de kaartjes gekomen ben? Via via en wat geritsel over de prijs. ‘Please man for 50 dollar less and I will buy it now and pay you cash’

Wat ik met de kaartjes zou doen daar had ik nog geen idee over. Totdat ik Delphine zag lopen op 5th. Avenue. Niemand naast haar
en stond stil voor de etalage van een juwelier en liep verder.

Het is Delphine is omdat ze zich plotseling stilhield voor het rode stoplicht en ik tegen haar aanliep. (Ik was snel achter haar gaan lopen om haar ineens te willen verrassen)

Ze draaide zich om ‘What the…. jij hier Robert, wat doe jij hier?’
Delphine du Monde dat is lang geleden dat we (6 gymnasium) na de diploma-uitreiking elkaar niet meer zagen!’ Waarom ik deze lang zin uitsprak, ik weet de reden nog niet alhoewel.

Delphine ooit een meisje met vlechtjes, vooruitstekende tandjes en een brilletje is een beauty en ik begon te blozen. ‘Robert, je bloost’ Ik zei niets maar vroeg of ze tijd heeft om even een ‘coffee to go’ te halen (ik betaal wel maar dat zei ik nu niet) en naar het parkje te lopen, op een bankje te zitten en even bij te praten. Wat leuk

Robert, laten we gaan! Wat zie jij er ook goed uit en wat ben je lang geworden (Ik meet zo’n 1 meter 97) en wat doe jij hier in New York? Ik werk als econometrist bij Chase Manhattan bank. (eigenlijk doe ik niets dan alleen prijsschommelingen op 5 computers te bekijken en in te grijpen als de grafieken van rood naar roder kleurden, maar dat dat vertel ik haar later wel).

En jij Delphine, wat doe jij hier en wat een toeval zeg dat we elkaar na zoveel jaren hier tegenkomen. Ik doe niets, ben net gescheiden van Joseph een New Yorker die ik in Amsterdam tegenkwam. Een lang verhaal Robert, maar ik ben vrij en geniet van het enorme afkoopbedrag dat de ouders van Joseph de 3de mij aanboden om te verdwijnen uit zijn leven.
Zijn ouders wonen op 7th. Avenue en zijn klagers over van alles en nog wat, over Joseph de 3de, over Susan hun 2e kind en het schatje van Pa. Een vervelen verwend nest. Nu stop ik met vertellen Robertje, laten we hier zitten

Een uur later namen we afscheid. We vertelden in een rap tempo wat we in New York doen maar toen ze plotseling zei ‘Robert, ik moet gaan’ opstond en mij 3 kussen gaf op mijn wangen en ik hetzelfde deed op haar wangen ‘zullen we nog een keer afspreken Robertje?, zwaaide en liep weg.

‘Robertje” en ik was direct verliefd en een loser om haar telefoonnummer niet te hebben gevraagd.

Loser, is wat mijn kroegvrienden ook direct na een paar halve liters bier gedronken te hebben tegen mij riepen. Loser, loser ben je Robert! Joe is er 1 van en woont in hetzelfde gebouw waar ik woon en is mijn buurman, drinkt stevig en een vetzak. als ik bij hem op bezoek moet komen ‘Robert, ik verwacht je om acht uur vanavond, nee om 9 uur want ik heb je wat te vertellen. Bestel jij de pizza’s?

Ik weet welke pizza en bij wie ik deze moet gaan bestellen, ophalen en mee naar de 23e etage mee moet nemen. We zouden al kauwend met open mond en slokken bier nemend praten over zijn problemen en dat hij geen vriend zou vinden. Joe, de vetzak ruft de hele dag op momenten dat je het niet verwacht en de stank ‘oh my god, Joe asshole’

Delphine moet mee naar het theater, maar hoe weet ik haar te vinden in New York. Ik weet waar haar oudere zus Anne- Marie woont in Nederland, tenminste als ze daar nog woont.

‘’Hey mister Robert, can I help you sir? Which pizza?

wordt vervolgd indien er minimaal 3 reacties komen, anders maar niet want bij dit verhaal is het kunnen lezen ‘tussen de regels’ net zoiets als het eten van een pizza, een slok bier of een andere drank tussendoor, de televisie op een kanaal naar keuze hebt aangezet.
Zo niet, dan stopt dit verhaal hier, maar dat terzijde!


Nummer 22

Verwarde, inmiddels (na alle jaren hiervoor) Anno 2022- Juli 3 minder verward, en mede oprichter van het Absurdistisch Verbond met als mede lid en co oprichter Kees Schilder "Paco Painter"en zijn andere alter ego's. (De inmiddels emeritus) Prof.dr.mr.ir. R. Leijdecker (1955) van het O.I.L. Onderzoeks Instituut Leijdecker waarnemer, beschouwer en publicist over maatschappelijke ontwikkelingen met een knipoog. Een flinke knipoog! Reiziger over onze aarde (4 x helemaal rond ) kijker en luisteraar naar anderen. Eigenlijk, de Eigenheimer onder de eigenheimers, maar dat alles geheel terzijde.

2 reacties

Kees Schilder · 25 september 2021 op 10:09

Tja, geen nummer vragen vraagt om moeilijkheden

    Nummer 22 · 26 september 2021 op 10:59

    Precies! Waarde mede verhalenschrijver! Zo zijn er miljoenen mensen die geen nummer vragen door een betovering van schoonheid. Schoonheid dat bepaald werd door de visuele waarneming, de geur en het kussen mocht dat mogelijk zijn geweest. Liefde en liefde verwordende blijvende zoekers naar een verloren liefde of denken dat het een liefde voor altijd zou kunnen zijn en dan na een zoektocht in de digitale wereld niets meer vinden over wat vroeger was. Truus, om maar een naam te noemen, droomt over Piet maar slaapt naast Karel die snurkt, winden laat en door zijn obesitas het gezamenlijk gedeelde matras naar zijn kant laat zakken. Truus – inmiddels 65 jaar en 4 maanden hoort het ronkend geluid en heeft een onrustige nacht. Hoe zou het toch met Piet? Zou hij nog leven?

    Opeens een geluid beneden in de woning dat al decennia lang gedeeld wordt met de nu -zoals zij het ziet- een vetzak, bier zuipende en sterke verhalen vertellende man waarmee ze de rest van haar leven nog gaat delen of is het ‘moet’ en niet omdat het mag. Truus zit vast, geketend in haar huwelijk. Truus heeft nooit gewerkt, geen inkomen maar wel 8 kinderen gebaard die ver weg wonen om te ontsnappen aan de tirannie van hun vader of is dat wat Truus heeft ingevuld, enfin.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder