Een wandeling

Het is net half vijf geweest. Ik sta op. Vandaag is het 21 juni, de zonnewende. Ik ga vandaag bij zonsopkomst bij mijn krachtpunt in de duinen mediteren. Ik zal daar later vandaag nog een aantal keren terugkomen om hetzelfde te doen. De energie van vandaag wil ik bewust ervaren, bewuster nog dan op andere dagen. Ik doe mijn rugzak om. Mijn rugzak is in werkelijkheid een meditatie-kit, met erin witte copal uit Mexico, verschillende soorten wierook uit Bali, salie uit Californië , wassen kaarsen, en nog een aantal attributen zoals een aardewerken schaal, een kussentje en een boek, voor het geval dat ik op het strand blijf plakken.

Als ik het bos tegenover mijn huis inloop komt een aubade van getjilp, gekwetter en gesnater mij tegemoet. Ik probeer mindful te lopen. Maar probeer dat maar eens te doen als je hoofd bezwangerd is met tientallen verhaallijnen, alinea’s en woordspelingen. Ik word eerlijk gezegd een beetje moe van al mijn inspiratie. Iedere lucide droom, iedere herinnering, iedere alledaagse gebeurtenis, ja zelfs een wandelingetje zoals deze, dringt zich op om vereeuwigd te worden in fraaie volzinnen.

Het geluid van een brommer doorklieft de ochtendserenade. Het lijkt mij zelfs voor de bezorger van de krant van wakker Nederland aan de vroege kant. Ik loop het duin op. Vijf konijntjes schieten vóór mij weg. Ik tel altijd de konijntjes die ik op mijn vroege wandelingen zie. Soms wel meer dan dertig. Het is rustig vandaag.

Ik sta op de duintop en kijk naar waar de zon zometeen zijn gezicht zal laten zien. Het is bewolkt. Ik voel dat de zon zijn best doet om de wolken weg te branden, speciaal voor mij. Ik kijk naar links, naar de rustig ruisende grijze zee, die naadloos overgaat in de even zo grijze lucht. Rechts zie ik in de verte de stad. Ik sta op een lijn met de plaats waar in mijn droom van gisterennacht een nieuw toprestaurant is geopend. Een perfecte symmetrie.

Beneden mij hoor ik dat de symfonie van de Dageraad onverdroten doortettert. Ik besluit de beschutting van de bebossing op te zoeken om op mijn kussentje te gaan zitten. Op mijn weg naar beneden tref ik een kadootje aan: een vos die mij rustig opwacht. Er zijn veel vossen in deze omgeving, maar ze zijn zeer schuw. Deze niet. Konijn nummer zes schiet voor mij het pad over. Het begint te motregenen. De vos loopt met mij op. Wat bijzonder. Wil hij mij iets vertellen? Ik had vorige week een zelfde soort ervaring. Toen ik na afsluiting van een meditatie de ogen opende zaten een kat en een ekster mij broederlijk naast elkaar aan te staren. Een Discovery-documentaire, maar dan zonder telelens.

De regen wordt heviger. Ik realiseer mij dat het te nat is om mijn wierook of andere parafernalia te ontsteken en besluit door te lopen. Het is een uur of zes als ik mijn straat inloop. In tegenstelling tot de levendigheid in de duinen is het hier nog doodstil. Mijn blik glijdt lang de gesloten gordijnen en even later glijdt mijn sleutel in het slot van nummer 56. Deze morgen ga ik binnen mediteren.