Een weekje Oostenrijk

Ongelooflijk, bizar en toch ook weer niet helemaal nieuw. Oostenrijk geldt na meneer Haider (De Oostenrijkse Hitler) en de ontvoerder van mevrouw Kampusch toch al als een raar oord. Moeten we dáár eigenlijk wel heen gaan als Nederlands Elftal? Dan stel je pas een daad. Dan valt het trouwens ook een stuk minder op in de geschiedenis boeken: Boycot staat een stuk stoerder dan uitgeschakeld in de poulefase. Fritzl dat was de boosdoener. Fritzl, ik had net een gloednieuw product bedacht met die hippe naam. Die kan vermoedelijk de prullenbak in. Ik denk namelijk niet dat iemand nog trek heeft in Fritzl lollies. Jammer, want ze waren best lekker, aldus zijn dochter. 24 jaar lang zat ze vast. Mijn God, wat moet je je dan vervelen. Gelukkig had Fritzl daar wat opgevonden. Eerst hier en daar een beetje sex, dan baren en vervolgens zit je opgescheept met een paar koters. Een paar van die kids heeft hij te vondeling gelegd voor zijn eigen huis en samen met zijn naïeve vrouw hebben ze zich ontfermd over deze ‘gevonden’ baby’s, hoe schattig. En zijn vrouw vond het allemaal niet raar. Ze vond het niet raar dat ze nooit in de kelder mocht komen en de hint “mama, help me, ik wordt verkracht door mijn eigen vader” vond ze ook niet alarmerend, denk ik.

Als ik naar Fritzl kijk, dan weet ik eigenlijk meteen al dat die man voor geen meter te vertrouwen is. Dat al die Oostenrijkers niets ergs in hem zagen, maakt Oostenrijk eigenlijk alleen maar enger.

Net nu ik denk dat Oostenrijk echt niet meer slechter kan worden, komt Patricia Paay om de hoek. Patricia Paay vertelt tussen neus en lippen door even dat zij ook wel eens ontvoerd is geweest in Oostenrijk. Mijn vragen zijn dan meteen: Waarom vertelt ze dit? Waarom vertelt ze dit nu? En waarom heeft die ontvoerder niet een beetje meer zijn best gedaan? Jammer, Oostenrijk heeft nu toch écht afgedaan bij mij. Marco, boycotten maar met onze 22 mannen of neem Van Bommel toch maar mee, als lekker hapje voor Fritzl.