Een gedekte tafel staat klaar voor de tussendemiddagboterham, over een paar minuten komt Art thuis eten. Hij neemt zijn hartsvriend Youri mee.
Dan is het voor even gedaan met de rust.
Youri is de vriend waar Art alles mee deelt, al zijn snoepjes, maar vooral ook zijn geheimen. Zo vertellen ze elkaar op wie ze verliefd zijn, weten ze met sinterklaas wie wie heeft voor de surprise in de klas. Youri komt wel vaker spelen, maar hier blijven eten dat mocht eerder niet van zijn ouders.
Die Youri is een heel gewoon, leuk jochie. Hij woont sinds een paar jaar in het asielzoekerscentrum niet ver hier vandaan. Youri zit in de klas met Art en hij kan ontzettend goed leren en spreekt duidelijk Nederlands.
Art speelt ook geregeld bij Youri en moet dan meestal iets mee eten.
Laatst kwam hij thuis en vertelde: ‘Ik heb een donut op met vlees er in en een kop soep, mam en dat was lekkerrrrr.’
Als de twee dan even over twaalven binnenstormen gaan we aan tafel.
Art pakt zoals hij gewend is een boterham en begint te smeren.
Youri kijkt hoe Art dit allemaal doet en pakt ook een boterham als ik hem de mand brood voorhoud.
Hij legt de boterham neer op zijn bord en haalt zijn mes door de boter. Stuntelig probeert hij de boterham te smeren.
‘Lukt het wel, Youri?’ vraag ik.
‘Jawel, maar ik heb nog nooit boter op een boterham gesmeerd.’
‘Oh, waarom niet?
‘Omdat mijn moeder en zus altijd eten maken en werken in huis. Mannen hoeven bij ons thuis niets te doen.’
‘Zal ik jouw boterham smeren dan?’
‘Nee, want ik wil het wel zelf leren.’
Vol trots smeert hij zijn eigen boterham, strooit er wat hagelslag op en eet smakelijk zijn bord leeg. Art’s grote zus maakt ook nog lekkere tosti’s, voor Youri zonder ham, hij is immers Islamitisch.
De beide jongens spelen nog even en gaan dan vrolijk weer naar school. Wij vrouwen ruimen de boel op en genieten van onze rust.
Wat voor ons heel gewoon lijkt, is voor Youri dus heel bijzonder.
Zou hij thuis kunnen vertellen dat hij zelf zijn boterham heeft gesmeerd? En hoe reageren zijn ouders en zus daarop. Misschien vertelt hij het thuis helemaal niets.
16 reacties
Mosje · 22 februari 2005 op 17:09
Zo mooi kan een column zijn: iets heel kleins uitlichten. In dit geval het smeren van een boterham.
Ik ben een liefhebber van dit soort verhaaltjes!
Kees Schilder · 22 februari 2005 op 17:23
Ja ,ik ook wel. Hoewel sauna’s en mobieltjes er ook wel ingaan.
Heerlijke column Pepe
Robster · 22 februari 2005 op 17:24
Idd leuk verhaaltje, goed toegelicht en leest lekker weg 🙂
Dinah · 22 februari 2005 op 19:12
[quote]Vol trots smeert hij zijn eigen boterham, strooit er wat hagelslag op en eet smakelijk zijn bord leeg. [/quote]
Het is niet alleen heel bijzonder om zelf je brood te smeren maar de hollandse hagelslag hapt ook lekker weg.
Geweldig geschreven
Ab · 22 februari 2005 op 19:14
Hoi Pepe, goed geschreven met weinig woorden, toch iets zinigs overgebracht. groet ab.
prikkels · 22 februari 2005 op 19:24
Leuk om te lezen hoe het ook kan gaan tussen 2 culturen. Smeuiig en goed gedaan.
Hoe iets kleins zo groot kan zijn. Top column.
Li · 22 februari 2005 op 19:54
[quote]Zou hij thuis kunnen vertellen dat hij zelf zijn boterham heeft gesmeerd? En hoe reageren zijn ouders en zus daarop. Misschien vertelt hij het thuis helemaal niets[/quote]
Als Art het je vertelt, schrijf je dan een vervolg op deze prachtige column?
Li
Mup · 22 februari 2005 op 20:38
Niets zo bijzonder en toch zo gewoon als bij jou een boterham met hagelslag eten. Of een column lezen van jouw hand, ze gaan er bij mij allebei in als koek,
Groet Mup.
P.S. Jij en grote zus samen rustig? Kan ik me niets bij voorstellen 😛
WritersBlocq · 22 februari 2005 op 21:59
[quote]Als Art het je vertelt, schrijf je dan een vervolg op deze prachtige column?[/quote]
Hee Li, misschien is het aan hem te zien als hij meppen heeft gekregen voor zijn “mis”-daad? Culturen zijn mooi. Geloven is prachtig. Zolang er geen religies van gemaakt worden. Ik vind het een onwijs sterke column en ga nog eens na-mijmeren in deze of gene sauna (@Kees!) op zoek naar overeenkomsten en verschillen en de vraag “waarom” deze er allemaal zijn (m.n. de verschillen). Groetje, Pauline.
pepe · 22 februari 2005 op 22:11
*Mosje, het zijn die momenten waarop ik besef hoe gewone dingen toch zo bijzonder mooi zijn. Txs weer.
*Kees, dacht ik even dat je mij heerlijk vond ;-), bedoel je de column 🙁 Jammer
*Robster, hij smeerde lekker weg ik schreef hem net zo lekker, zag steeds dat koppie voor me tijdens het schrijven.
*Dinah, toevallig kwam Youri vandaag weer, hagelslag wilde hij weer graag, vooral die zwart/witte, die hebben ze thuis nooit. En brood smeren vindt hij niet echt leuk, maar hij leert het wel.
*Prikkels, gelukkig kijken jonge kinderen nog niet met de cultuur-verschil-bril van grote mensen, ze zijn vrienden en passen zich aan elkaar aan. Leren daardoor de mooie dingen van een andere cultuur. Ik ga me binnenkort verdiepen in de koran voor een project. Lijkt me heel tof.
*Li, ik ga er zeker een keer Youri vragen wat hij er van vind. Dus misschien een vervolg…
*Muppie, jij mag bij ons best weer een boterham komen eten, smaakt altijd beter bij een ander dan thuis he?
*WB, gelukkig heb ik niets aan het kind kunnen merken en kwam hij vandaag weer.
Allemaal bedankt voor de reacties, op een column waar ik heel erg over heb getwijfeld, vond hem zelf een beetje magertjes.
Fred · 22 februari 2005 op 23:55
Ik ook dan maar…
Ik ben het met de schrijfster eens. Het is wat magertjes. Wat is nu het punt? Dat mannen en jongens thuis niets hoeven te doen. Ik denk van wel.
Maar omdat tot uiting te laten komen door een boterham met hagelslag is wat aan de magere kant. Ik begrijp dat het zo allemaal gebeurd is, maar toch. De informatie waarop de lezer de conclusie moet trekken is simpelweg te weinig.
Ik ken kinderen genoeg (Nederlandse) die ook niet kunnen smeren of andere elementaire dingen aan tafel. Mams of paps doen dat. Een uitspraak van een basisschool kind is me te weinig. Sorry.
Doet overigens niks af aan de leesbaarheid en leukigheid van het verhaal. Maar waarom niet juist die vriendschap meer naar voren gehaald. Twee culturen die gewoon met elkaar omgaan waar volwassenen veel van kunnen leren. Kinderen kijken namelijk niet naar huidskleur of andere zaken die verschillen, maar juist naar overeenkomsten.
Wat me ook opvalt, en dat aan meerdere columns, is dat we op het eind toch weer belerend zijn. Let wel, ik denk dat ik dat ook doe. De schrijver moet de lezer maar laten denken wat hij wil. Hij of zij is wijs genoeg om een conclusie te trekken. En die conclusie is van de lezer en moeten we hem niet opleggen.
sally · 23 februari 2005 op 00:07
mooi peep.
liefs
Sally
Ma3anne · 23 februari 2005 op 04:16
Kende het verhaaltje al uit de eerste hand. Leuk om het hier terug te lezen. Inderdaad, het uitvergroten van iets kleins, daar leent een column zich prima voor. En dat is je weer hartstikke goed gelukt!
Louise · 23 februari 2005 op 07:26
In de hoofdrol een ogenschijnlijk alledaagse boterham die gesmeerd moet worden, maar dan toch helemaal anders…
Dat is schrijven!
Dees · 23 februari 2005 op 07:29
Eigenlijk vind ik dit een van je mooiere juist. Maar misschien komt dat doordat ik meemijmer ipv conclusies ga trekken?
Groet,
Dees
KingArthur · 23 februari 2005 op 08:58
Hoe een ‘alledaags’ gebeuren kan worden verheven tot iets moois.