Een zondagmorgen…

Zondagmorgen half acht en net wakker, de hele familie slaapt en zal ook nog wel even blijven slapen. Kijk eens naar buiten, daar ziet de wereld er grauw uit. Verbaast me eigenlijk ook niks, de weersverwachting van Jan Versteegt is ronduit slecht. Ik sta in tweestrijd: het bed is nog warm, buiten is het koud. Maar toch, iets in mij wil naar buiten. Die strijd duurt dan ook niet lang, naar buiten, weer of geen weer. Wat trekt is het begin van de nieuwe dag, de zonsopgang, de stilte. Als ik tussen de huizen fiets hangt daar een onbestemde schemer. Een schemer die straks natuurlijk overgaat in een trieste regenachtige zondag. Mijn toch wel optimistische verwachting strookt niet echt met de werkelijkheid.
Als het maar droog blijft…
Boven de nog donkere coulissen van de akkerwallen zie ik een aarzelend begin van ochtendgloren. Natuurlijk de eerste en laatste poging van de zon de grauwheid te doorbreken. Ik fiets verder. Ginds boven de horizon verandert, tot mijn verassing, de vale streep licht langzaam van grijs in oranje. Daarna kleurt de nog onzichtbare zon die horizon diep rood.
Dat wordt genieten.
Ik bereik het open landschap, de glooiende essen. Hier wandel ik verder. In de uitgestrektheid is de rode gloed over de volle breedte van de horizon uitgewaaierd. De opkomende zon kleurt de onderkant van het wolkendek en de openingen tussen de wolken veranderen in smaragdgroen. Er ontstaat een onvoorstelbaar kleurenpalet, spottend met elke officiële kleurenleer.
De stilte is intens.
De zon verschijnt boven de horizon en het is alsof de aanzwellende en opvlammende kleurenpracht explodeert en de omgeving in volle gloed zet. De nog lage zon strooit lange schaduwen. Dan beginnen de eerste kleuren van het ochtendgloren langzaam te verflauwen. De zon schuift achter de wolken, het is alsof het doek valt, einde voorstelling. Geen applaus, stilte… De sfeer van de kleurenpracht blijft nog even hangen. Even nog…, dan brengen laaghangende grijze wolken mij terug in de werkelijkheid van deze zondagmorgen. Het zijn de voorboden van het weerbericht van Jan. Deze dag kan niet meer stuk en weer een ervaring rijker wandel ik verder. Joggers komen en gaan, voor hen begint deze zondag koud en grijs, aan hun gezichten is te zien dat ze iets gemist hebben…
Weer thuis.
Kruip direct achter mijn pc en probeer mijn genieten om te zetten in woorden. Wat zijn woorden, de aanzwellende kleurenpracht en de opkomende zon moet je zien en de stilte kun je alleen maar ervaren. Hoeveel van deze ochtenden heb ik al niet gemist…