Eendjesmotief

Zijn oudemannen-voeten steken in oude pantoffels. Van die ruitjesgevallen. Ze worden bijna niet meer gemaakt daarom heeft hij de laatste keer twee paar gekocht. Daar moet hij het de rest van zijn leven wel mee kunnen redden, denkt hij.
Zittend op de rand van zijn bed krabt hij door zijn warrig grijze haar en vraagt zich af of het niet beter is om maar helemaal zijn bed niet meer uit te komen. De deurbel onderbreekt zijn gedachten en vermoeid sloft hij naar de deur en opent deze.
‘Dag meneer Harkenboven,’ klinkt de irritant opgewekte stem van de thuiszorgmevrouw.
’En hoe gaat het nu met ons?’
‘Leer jij dat op de verpleegstersopleiding?,’ bromt hij nijdig.
‘Wat bedoelt u meneer Harkenboven?,’ kraait zij onverminderd opgewekt verder.
‘Ons!,’ zegt hij. ‘Jij zegt ons. Zie jij behalve mij nog iemand anders in deze kamer?’
‘Hahahaha, die meneer Harkenboven. Nee hoor, ik zie alleen u. Het is gewoon een uitdrukking, zeg maar. Een soort gewoonte.’
‘Nou, je maakt met zulke onzin anders geen vrienden!’
Hij gaat zuchtend weer zitten. Een stuk van zijn witte dooraderde benen komen onder zijn broekspijpen vandaan.
‘U bent zeker wel blij hè, dat u morgen naar het verzorgingshuis verhuisd?’
Hij kijkt haar meewarig aan. ’Ja, kun je dat aan mij zien? Zie je het plafond boven je?’
Zij kijkt verbaasd door deze wending in het gesprek naar boven.
‘Daar was ik bijna een gat door gesprongen van blijheid. Ik kan de verhuizing bijna niet afwachten.’
Terwijl zij aanstalten maakt om wat oogdruppels in zijn oog te druppelen schudt zij haar hoofd. ’Ik kan mij voorstellen dat u er naar uitziet meneer Harkenboven. Lekker worden verzorgd, een beetje klaverjassen met de mannen. En dan al die weduwvrouwtjes die daar vrij rondlopen…’
‘Ja, en vergeet het biljarten en de bingo niet,’ zegt hij huiverend.

Als de thuiszorgonbenul, zoals hij haar in gedachten altijd noemt, eindelijk weer weg is, schuifelt hij naar de slaapkamer. Uit het nachtkastje daar haalt hij een nog nieuwe stropdas uit een doos. Die heeft hij van zijn vorig jaar overleden vrouw gekregen. Voor vaderdag.. Hij kreeg altijd een stropdas voor vaderdag. Of sokken. Dat wisselde wel eens. Van zijn kinderen krijgt hij nooit wat. Maar dat is logisch want die wonen in het buitenland en de laatste keer dat hij ze gezien heeft is alweer twee jaar geleden. Op de begrafenis van moeder.
Hij bekijkt de stropdas van alle kanten. Er staat een eendjesmotief op. Hij zou niet weten om wat voor eend het gaat. Wilde eend of tamme eend? Maar dat doet er niet toe. Het gaat om het gebaar.
Het lijkt hem wel passend om voor deze speciale gelegenheid de das te dragen en met zijn stijve oudemannen-handen begint hij de das te knopen.

De volgende dag vindt de thuiszorgonbenul, met in haar kielzog het verhuisteam van verhuisbedrijf “uw spullen zijn onze zorg”, meneer Harkenboven hangend aan zijn das met eendjesmotief aan een plafondbalk. Zijn linker oudemannen-voet steekt in een ruitjespantoffel.
Zijn rechter voet is bloot, blauw en koud. Een ruitjespantoffel ligt er vlak onder. Zijn rechter oudemannen-voet raakt hem op een haar na…