Eeuwige smaken (1)

Het zoetigzoutig en plakkerige spul drapeerde je zorgvuldig om je duim heen om er vervolgens een hele tijd op te sabbelen. Eigenlijk was duimdrop best een beetje vies, maar dat heb je vaak met lekkere dingen. Ik ben altijd dol geweest op drop in allerlei vormen. Die grammofoonplaatjes vond ik ook altijd zo spannend. Een soort rondje dat je af kon rollen met in het midden een felgekleurd bol snoepje. Dat smaakte weer totaal anders dan duimdrop. Een beetje bitter. De lol was om er allemaal dunne veters van te maken. Die knoopte je dan om je hals tot hij ging afgeven. Als ik aan mijn middelbare schooltijd terugdenk, zie ik weer het open puntzakje liggen in de ovale tafelgleuf die voor mijn tijd moet hebben gediend voor pennen. Vooral in de meetkunde- of algebrales of bij Latijn, slome lessen die mij geen bal interesseerden. De vierkante dropjes in dat papieren zakje, eigenlijk bestemd voor suikerpatiënten, hielpen mij door deze lesuren heen. In de pauze liep ik er snel voor naar de drogisterij in de winkelstraat achter het meisjeslyceum. Daar gingen we trouwens vaak toch al giechelend heen om damesverband te kopen. We wedden soms ook voor zo’n zakje drop als een van ons zou durven vragen het verband als cadeautje in te pakken. Voor vijftien cent had je heel wat drop. Ik kan niet precies beschrijven hoe het smaakte. Een bommetje van peperige salmiak-menthol-kaneel en superzout. Ik voelde mijn wangslijmvlies en tong ervan samentrekken. Drie stopte ik er altijd tegelijk in mijn mond. Precies goed. De merkwaardige producten, de hypotenusa en Vergilius werden weggepekeld in een mondvol drop. Ze waren niet zwart, maar donkerbruin. Ik heb nu, vast niet toevallig, een paar laarzen in precies die kleur.

De zoetige soorten at ik alleen bij gebrek aan beter. En nu nog steeds. Die zijn trouwens wel prima te pruimen in een setje. Twee knoopjes en een katje tegelijk opzuigen: een driesterrengerecht. Vooral tijdens het kijken naar ‘Spoorloos’. Je proeft dan ook de tranen, zeg maar. Heerlijk. Echt een maandagavondmenu. Waarna je dan kotmisselijk naar bed gaat, zeker als je eerst nog een gaasje wijn neemt om de dropsmaak weg te spoelen.
Ten slotte wybertjes uit zo’n blauw-wit-zwart doosje met een gat waar je ze uit moest schudden. Een straf bij gebrek aan beter. Ze kwamen vaak los in je zak terecht of kleefden als minimosselen aan de kaft van je Franse grammaticaboek.
Nee, toch ook even nog de salmiak, ‘sammiak’ zeiden we altijd. Met een natte vinger dippen in het cellofaanzakje met zandkleurig poeder, net zolang tot het een donkerbruine klont werd. Een soort eetbare drol. Vervolgens het zakje uitlikken.

Ja, dip maar even mee. Ja, met een natte vinger. Je tong al bruin? Lekker hè?