Eimert van Middelmoot

Onze Minister van Defensie staat vol in de schijnwerpers. Tegen wil en dank, dat wel. Maar toch, het is wel de positie die een minister zich moet zien te verwerven om zijn politieke retoriek te kunnen spuien en dat heeft ons aller Eimert toch maar mooi voor elkaar gebokst. Ja, gebokst. Dat is geen toevallige woordkeuze. Eimert lijkt dan wel een doetje, maar hij heeft wel degelijk iets in z’n mars. Hij heeft echt eigenhandig de media-aandacht voor zich opgeëist. Dát heeft hij voor elkaar gebokst, de bewijzen van zijn bokspartij zijn duidelijk zichtbaar, arm in een mitella rustend…
Ja, ik weet wel wat men zegt. Eimert is met schaatsen op z’n plaat gegaan en heeft daarbij een fractuur opgelopen. Maar dat is uiteraard berichtgeving die uit de koker van zijn tegenstanders komt, zogezegd propagandistische praat van anti-Eimerts.
Eimert van Middelkoop keerde van het kerstreces terug met een gemitellaade arm. Gedurende de tijd dat andere Ministers aan een veel-te-veel-gangen-diner zaten en zich langzaam verdronken in diepe glazen wijn was Eimert hard aan het werk in de woestijn van Afghanistan. Eimert was een hart onder koppelriemen van de Nederlandse troepen in den vreemde aan het steken en begaf zich dus in oorlogsgebied. Hij ging naar het front en keerde daarvan terug met een gipsen pootje. Kijk, dat zijn de bewindslieden waar we wat mee kunnen! Niet dat we er een oorlog mee zullen kunnen winnen, Eimert heeft immers Afghanistan nog niet van Taliban kunnen bevrijden, maar we kunnen in ieder geval de strijd aan onder aanvoering van onze Eimert.
Ik zie hem bij de specialist na de operatie aan zijn gefractureerde arm wel vragen om gips in desert storm camouflagemotief, zodat hij direct terug kan naar het middelpunt van de Afghaanse strijd, zonder op te vallen. Vlekkenpakkie aan, gipsen camouflage klauw uit de mouwen en gaan voor volk en vaderland. Wiens volk en vaderland we verdedigen in Talibanland, dat weten we niet, maar toch is dat onze taak en voeren we die met verve uit.
Of is het meer de uitvoering van een taak met verfen? We zijn immers in Talibanland gestationeerd vanwege de wederopbouw van hetgeen er stukgeschoten is de afgelopen jaren in een strijd die niet de onze was en nog altijd niet is. Nee, de rood-wit-blauw gevlagde dames en heren staan niet met wapentuig aan het front, maar met hamer en sikkel. O nee, dat is een andere discipline. De jongens en meisjes militairen staan met hamer en troffel in de vuurlinie. Opbouwen van kapotte muren, schilderen van in de hete woestijnzon afgebladderde verflagen van stukgeschoten raamkozijnen, dat is onze taak.
Onder aanvoering van de Amerikanen heel maken wat zij stukmaakten, dat is waarvoor Eimert en zijn voorgangers onze militairen hebben uitgeleverd aan de Amerikanen die politieagentje wilden spelen in de zandbak van het Midden Oosten…
Maar gelukkig hebben we Eimert als grote inspirator en is hij niet te beroerd om eigenhandig de kwast op te nemen en zich tussen de kogels en bermbommen door een weg te schilderen naar een betere wereld. Eimert schildert ons een mooie weg naar de toekomst voor en weet zich zo prachtig in het centrum van de aandacht te vestigen. De Minister van Defensie verstaat de kunst om de aandacht naar zich toe te trekken en zo de eigenlijk veel belangrijkere Jan Peter Balkenende in de schaduw te zetten. Jammer voor Eimert is dan wel dat hij de schijnwerpers op zich gericht krijgt als hij een wat onhandige uitspraak doet die hij vervolgens ontkend gedaan te hebben en daarna moet toegeven toch gedaan te hebben, maar niet te hebben geaccordeerd voor publicatie, om vervolgens te moeten toegeven dat hij toch zelf het accoord gaf voor het openbaar maken van die uitspraak.
Jammer dat Eimert niet vanwege zijn niet aflatende enthousiasme en doortastendheid in zijn optreden als Minister van Defensie in de schijnwerpers staat. Maar ja, wat maakt het uit hoe je er komt, als de belangstelling voor jouw politieke retoriek maar groot is en dat heeft Eimert met z’n gipsen handje toch mooi voor elkaar gebokst…
Veritas, 21.01.09