Vluchtig lees ik de uitnodiging en gooi hem daarna bij het oud papier. Zo zo, een reünie van de lagere school, zaterdagmiddag om drie uur. De lagere school, dat is erg lang geleden. Ik probeer me leerlingen en docenten te herinneren, maar er zijn er maar een paar die vaag uit de mist van het verleden opdoemen. Vreemd, dat je zes jaar op zo’n school zit en er dan zo weinig van beklijft.

Dan schieten me toch meer dingen te binnen: de hoge kille gangen met vloeren van graniet. Alle uren dat ik in de hoek van de klas voor straf op m’n knieën moest zitten omdat ik kennelijk iets verkeerds gezegd had. De gymzaal die naar stof en zweetvoeten rook en waar ik als enige geweigerd had de pepernoten die Zwarte Piet rondstrooide van de vloer op te rapen. De bullebak die me, om nog steeds onbekende redenen, regelmatig in elkaar sloeg. De uren waar maar geen eind aan kwam. De keer dat ik, vermoedelijk uit verveling, achteruitlopend de weg naar school had afgelegd. De raket die tijdens ieder uur ‘vrij tekenen’ als vanzelf op het papier verscheen en duidelijk popelde om naar andere oorden af te reizen. De dag in het laatste jaar dat ik thuiskwam en mijn ouders mededeelde dat ik besloten had niet meer naar school te gaan. Nooit meer. Nee, in een reünie heb ik weinig zin.

Maar als het zaterdagmiddag is stap ik toch op m’n fiets. De buurt lijkt opvallend weinig veranderd. Je verwacht dat de school kleiner is dan je je herinnert, want dat zegt iedereen altijd. Maar dit is wat overdreven: de hele school is verdwenen! Op de plek waar het gebouw zich ooit dreigend verhief ligt nu een braak terrein waar onkruid op groeit. Waarschijnlijk de uitnodiging niet goed gelezen…


11 reacties

troubadour · 13 september 2014 op 18:20

duimpje!

trawant · 13 september 2014 op 19:05

Mooi zo, weg=weg..en nooit meer terug!
Leuk dat einde.

Frans · 13 september 2014 op 19:37

Herinner je je eindelijk iets van die school, blijkt die helemaal nooit bestaan te hebben. Hoe onschuldig kan een thriller beginnen.

Spencer · 13 september 2014 op 19:53

De school heeft wel bestaan, maar is afgebroken.

    Frans · 14 september 2014 op 00:31

    Dat had ik ook wel begrepen. In het kader van de uitdaging van de maand is het hier ook mee gezegd, maar het kan ook het begin van een thriller zijn, waar langzaam maar zeker blijkt dat de ik-persoon lijdt aan opgelegde herinneringen, zoals in de film Total Recall of The Forgotten waarin alleen de moeder zich het bestaan van haar zoon kan herinneren

arta · 13 september 2014 op 21:13

Originele invulling!

De trage opbouw van weerstand vind ik perfect aansluiten bij de uitsmijter.

Mensen, schrijvers, wát een kwaliteit bij deze opdracht! Echt, zo cool!

pally · 13 september 2014 op 21:23

Mooi die langzaam opkomende herinneringen, bijna met tegenzin.
En het eind, perfect!

Dees · 14 september 2014 op 18:42

Haha, geweldig!

Mien · 15 september 2014 op 00:55

Volledig geslaagd, qua opdracht, qua pointe. De opsomming had voor mij iets minder gemogen. Hoewel het staccato lezen van de feiten ook wel iets heeft. Verder eens met pally en arta. Het einde vind ik super. :yes:

Ferrara · 15 september 2014 op 23:09

Mooie beschrijving van een minder prettige schooltijd.
Freudiaans slot?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder