El Bulli

Er is een nieuwe vestiging van El Bulli geopend. In het winkelcentrum bij mij in de buurt. Nadat ik dit bericht had gehoord maakte mijn culinaire brein overuren en is de speekselaanmaak in mijn mond verdubbeld. El Bulli. Ik heb er ooit een keer gegeten. Een onvergetelijke ervaring. Ten eerste omdat er iets met mijn reservering was misgegaan en ik bijna voor niets naar Spanje was gevlogen. Kun je je voorstellen hoe dit voelt, je meldt je bij de receptie van ’s werelds meest bekende restaurant en jij blijkt niet op de lijst te staan? Gelukkig is dat ter plekke rechtgezet. Wat toen volgde was een exceptionele ervaring. Met militaire precisie werden 20 gerechten geserveerd, het ritme van de bediening kreeg een logisch vervolg in het ritme waarin ik de smaaksensaties in mijn mond deponeerde. De meest memorabele gerechten waren een lepel met iets dat op zeepsop leek, maar eenmaal in mijn mond proefde als de meest romige aardappelpuree die ik ooit had gegeten, en een bergje glasnoedels, dat een biefstuk bleek te zijn.

Ik liep in het winkelcentrum. Wat ik vreemd vond, was dat het winkelcentrum er uitzag zoals een paar jaar geleden, vóór de rigoreuze verbouwing. Tegenwoordig is het een keurig overdekte winkelpassage met een doorzichtige kunststoffen overkapping en stijlvolle granieten tegels. Vroeger was het niet overdekt en bestond de bestrating uit eenvoudige stoeptegels. Er was ook een donker hoekje. Daar, weggestopt , bevond zich de ingang van een sportschool. Juist die ingang was nu de ingang van het nieuwe toprestaurant.

Ik ging er naar binnen en de wereld zag er ineens anders uit. Het grijze beton, dat zo typerend is voor de aanblik van winkelcentra die in de 70-er jaren zijn gebouwd, had plaatsgemaakt voor een oase van warm licht, met bijzondere impressionistische kunst aan de muur en artistieke waterwerken, die de surrealistische sfeer ook nog eens akoestisch versterkten.

Ik werd vriendelijk ontvangen door de gérant en ging met de lift naar boven. Daar was een terras en een soort bar. Het parkeerdak had een totaal andere aanblik dan ik gewend was. Heel kleurig met fraaie muurschilderingen. Er was ook een futuristische uitbouw die het zicht op het flatgebouw erachter volledig wegnam. Was er wel een flatgebouw?

Ik wierp een vluchtige blik op de menukaart. Die leek in de verste verte niet op die van El Bulli. Er was een lunchmenu dat bestond uit een aantal seafood-creaties. Het deed mij meer denken aan de kaart van een van mijn favoriete restaurants in Zuid-Afrika, Bouillabaisse in Franschhoek. De op verschillende wijze bereide perlemoen van chefkok Camile Haas staan voor altijd in mijn smaakpapillen gegrifd. Dit jaar kwam ik er tot mijn schrik achter dat het restaurant niet meer bestaat. De economische malaise heeft ook in Zuid-Afrika hard toegeslagen. Ik heb mij het visje er niet minder om laten smaken.

’s Anderendaags reed ik met mijn vriend Henk weg van een zakelijke afspraak. Ook Henk had gehoord van de opening van El Bulli, en we besloten er de lunch te gebruiken. “Nou, we moeten meneer Den Daas maar goed te vriend houden,” grapte de gastheer toen hij mij binnen zag komen. Ik lachte schaapachtig mee. Ja ja! Weer met de lift naar boven en aanschuiven op het sfeervolle buitenterras. Henk had zijn oog laten vallen op de unagi. Unagi is mijn favoriete sushi. Het bestaat uit paling, besprenkeld met suikersake, waarna het even licht geroosterd wordt, totdat de sake is gecaramelliseerd. Ik had besloten geen voorgerecht te nemen.

Uiteraard keek ik jaloers naar het bord van Henk toen de schotel werd geserveerd. De uitleg van de ober was interessant:”Wij hebben de unagi dit keer niet van paling gemaakt, daar zit toch altijd iets van een grondsmaak aan. We hebben in onze interpretatie het knapperige van de kip gecombineerd met het sappige van de oester.” En inderdaad, ik zag zowaar een plakje oester onder de krokant geroosterde kip. Het deed mij denken aan een heerlijk, maar bewerkelijk voorgerecht dat ik ooit in het befaamde Elzenduin Beach – ook inmiddels failliet – in Terheijden heb gegeten, carpaccio van oester met lardo di colonnata, beide met precisie getrancheerd en smaakvol op mijn bord gedrapeerd.

In werkelijkheid ga ik nauwelijks meer uit eten. Ik moet mijn gewicht een beetje in de gaten houden.